Fæðingarsagan mín 3.8.2011

Litli gullmolinn minn sem reyndist vera lítil prinsessa kom í heiminn miðvikudaginn 3. ágúst kl. 14.34 eftir 41 vikna meðgöngu. Hún var 12,5 mörk, 51,5cm og höfuðmál 35 cm. Hún er fullkomin í alla staði.

Fæðingin gekk mjög vel og hratt fyrir sig en það er langur aðdragandi að henni enda var ég rúmlega tvo sólarhringa á spítalanum. Hlutirnir fóru ekki alveg eins og ég hafði ímyndað mér en ég er enga að síður mjög sátt við útkomuna.

Mér var búið að líða vel líkamlega og andlega á meðgöngunni en seinustu vikuna fór ég að fá hækkaðan blóðþrýsting og þurfti algjöra hvíld. Ég var orðin slöpp, þreytt og pirruð á biðinni. Um kvöldið mánudaginn 1.ágúst ákvað ég að reyna einhverja þrýstipunktanudd til að reyna að koma einhverju af stað. Um morguninn eftir byrjaði svo legvatnið að leka. Ég hringdi niður í Hreiður og sagði þeim frá þessu, þær ráðlögðu mér að leggja mig og slappa af, bíða eftir að verkir kæmu með þessu og svo kíkja niður til þeirra seinna um daginn. Ég hringdi í Axel sem var í vinnunni og bað hann um að koma heim. Síðan tók við mjög langt ferli og bið. Það var ekki fyrr en um 12 sem ég fór að finna samdrætti með verkjum en ekkert reglulegt en legvatnið hélt áfram að leka. Við fengum okkur að borða og ég reyndi að hvíla mig. Ég reyndi allt sem ég gat til að koma þessu af stað, göngutúrar, froskastellingin, geirvörtunudd. Um 7 leitið fórum við upp á deild í skoðun.

Ljosmóðirin sem tók á móti okkur vildi ganga úr skugga að þetta væri örugglega legvatn sem væri farið að leka. Ég sagði að það hlyti að vera legvatn, annars væri ég farin að pissa á mig. Eftir stutta skoðun var hún alveg sannfærð og athugaði útvíkkun í leiðinni. Hún náði að koma útvíkkun úr 1 í 4 því leghálsinn var svo þunnur og fullstyttur. Við vorum enn að vonast til að ég myndi nú malla sjálf af stað og ætlaði hún að fara að senda mig bara heim í rúmið en eftir að hafa mælt blóðþrýstinginn sem var orðin 160/110 vildu þau ekki senda mig heim heldur buðu mér að vera eftir. Ég mátti því ekki eiga í Hreiðrinu eins og ég var búin að vonast eftir en var þess í stað boðið að vera á fæðingarganginum þar sem ég þyrfti aukið eftirlit vegna blóðþrýstings. Ég fékk fínt herbergi þar með baði eins og ég hafi óskað.

Síðan tók við ennþá meiri bið. Ekkert var að gerast nema óreglulegir samdrættir og pínu verkjaseyðingur. Um 22 bauð ljósmóðirin mér belgjarof til að sjá hvort það myndi koma einhverju af stað. Ekkert gerðist nema auknir samdrættir og verkjaseyðingur í byrjun en þeir duttu svo aftur niður. Um vaktaskipti fór ég aðeins í göngu um sjúkrahúsið, upp og niður tröppurnar og reyndi nánast allt. Ákvað síðan að hætta að reyna og frekar að reyna að slaka á og hvíla mig. Ég setti Grace diskinn í tækið og náði að slaka heilmikið á. Upp undir morgun tjáði ljósmóðirin mér að það þyrfti líklegast að gefa mér hríðaraukandi lyf til að koma ferlinu á stað þar sem það langt var síðan legvatnið byrjaði að leka. Morgunvaktin tók við og fékk ég þennan yndislega ljósmóðurnema sem heitir Edda og útskýrði hún vel fyrir mér að þó að ég þyrfti lyf til að koma mér af stað þýddi það ekki að upplifun mín ætti að verða einhver önnur á fæðingunni. Hún var búin að lesa óskalistann minn vel og vissi að ég vildi gera þetta á náttúrulegan hátt. Útvíkkunin eftir nóttina var ennþá 4-­5 enda var ekki margt sem skeði.

Dreypið fór upp um 9 leitið og þá fór allt að gerast. Verkirnir og samdrættir jukust jafnt og þétt, urðu sárari og sárari. Ég byrjaði að ganga um gólf, sitja á bolta og halla mér yfir rúmið. Eg reyndi að vera eins mikið á hreyfingu og ég gat enda fannst mér óþægilegt að sitja kyrr. Ég var samt svoldið bundin þar sem ég var með nál og dreypið í æð og með mónítor (þráðlausan samt) um kviðinn til að fylgjast með hjartslættinum. Ég andaði mig í gegnum verkina,notaði allt það sem ég lærði í jóganu og reyndi að slaka vel á. Edda minnti mig líka á það að spyrnast ekki á móti verknum heldur leyfa hverri hríð að vinna sína vinnu. Það var erfitt en mér tókst það. Ég hugsaði bara að hver hríð færði mér nær barninu mínu og að þetta væru verkir með tilgang. Ég missti pínu tímaskyn eftir þetta og geri mér enga grein fyrir því hve hlutirnir gengu hratt fyrir sig. Það var um 12­leitið þá spurði ég hvort ég mætti fara í baðið, hún tjékkaði fyrst á útvíkkuninni og hún var orðin 6 og leghálsinn orðinn tilbúinn. Það var himneskt að komast í baðið og fann ég hvernig ég náði að slaka á í hverjum einasta vöðva líkamans. Ég kom mér þannig fyrir með höfuðið á brúninni og lét mig fljóta í vatninu. Axel stóð fyrir aftan mig allan tímann og hélt í hendurnar á mér. Mér fannst ótrúlegt öryggi að hafa hann þarna og hafði ótrúlega mikla þörf að hafa hann nálægðan mér. Í erfiðustu hríðunum fannst mér best að leggja höfuðið á mér upp í hálsakotið á honum og finna lyktina af honum. Það var svona cirka um 13 leitið sem verkirnir voru að vera óbærilegir og ég missti svoldið stjórninni á mér, ég fór að kalla að ég gæti þetta ekki lengur og vildi bara hætta við.

Edda heyrði mig öskra hástöfum en minnti mig á að panikka ekki, anda rólega, hvatti mig áfram og sagði að þetta gæti ég alveg, ég væri búin að standa mig það vel hingað til. Ég get svarið það að verkirnir voru orðnir það slæmir að ef mér hefði verið boðin mænudeyfing á þessum tímapunkti hefði ég þáð með þökkum. En ég var harðákveðin á óskalistanum að ég vildi hvorki fá deyfinguna eða vera spurð, og var ég mjög þakklát að þau hlustuðu ekki á vitleysuna í mér. Þá spurði Axel mig hvort ég vildi ekki prófa glaðloftið. Fyrst fannst mér það óþægilegt en ég prófaði aftur og vá það bjargaði alveg lífi mínu. Náði að einblína vel á öndunina og talandi ekki um áhrifin sem loftið hafði á mig, mér leið eins og ég hafi verið búin að drekka nokkra bjóra þarna. Ég náði liggur við að dotta á milli hverja hríða og mér leið þá mjög vel. Axel stóð ennþá fyrir aftan mig og var með kalda þvottapoka. Það er svo fyndið að þrátt fyrir að ég væri líklegast komin með 8-­9 í útvíkkun þá var ég alltaf að segja einhverja brandara við Axel og ljósuna. Síðan fóru verkirnir að breytast og ég fann þennan svakalega þrýsting niður í rass. Sagði ljósunni að ég héldi að rassinn á mér væri að springa og hún sagði þetta eðlilegt. Ég þurfti að hafa mig alla við að reyna að slaka á þarna niðri til að létta af þessum þrýsting en þetta var ótrúlega óþægilegt. Síðan fékk ég smátt og smátt rembingsþörf. Held að þetta sé undarlegasta og óþægilegasta tilfinning sem ég hef fundið. Í átökunum byrjaði ég að kasta upp og var glaðloftið tekið af mér. Edda spurði mig hvort ég vildi ekki koma upp úr til að athuga útvíkkunina, henni fyndist það betra en við gætum líka gert það ofan í baðkarinu. Nei ég var alveg tilbúin að fara upp úr. Á þessum tímapunkti breyttust verkirnir yfir í algjöra rembingsþörf og get ég sagt að ég var mjög fegin, þá vissi ég líka að þetta væri farið að styttast. Önnur ljósmóðir var þá líka komin inn.

Ég fór upp í rúm og athugaði hún með útvíkkun og hún var orðin 10. Ég vildi bara fá að liggja hálfupprétt í rúminu því þá náði ég að slaka vel á milli hríða. Edda var mjög góður leiðbeinandi og útskýrði hvernig best væri fyrir mig að anda og rembast. Ég reyndi að einblína alla orku mína niður. Hún bað Axel um að koma og hjálpa þannig að hann stóð í eldlínunni og í hverri hríð setti ég fæturnar á mér upp á mjaðmirnar á honum og henni. Er rosa stolt af honum að standa þarna og sjá allt saman, þó ég skil hann vel að hann hafi litið undan á tímum. Rembingurinn tók rúmlega 45 mín. Ég fékk að finna kollinn þegar hann var á leiðinni út og það var mjög undarlegt. Í seinasta rembingnum hélt Edda vel um spöngina á mér og dróg litla barnið út. Það var líka ótrúlega sárt en ég fékk litla barnið mitt strax í fangið og það fór að gráta. Ég fór líka að gráta og var strax búin að gleyma öllu. Þetta var það fallegasta sem ég hafði séð og ég var svo stolt að hafa komið þessu litla barni í heiminn. Síðan var það sem við höfðum beðið eftir var að athuga hvort við hefðum fengið litla prinsessu eða prins. Við kíktum undir handklæðið og jú viti menn þetta var lítil dama. Þarna sátum við öll þrjú, nýja litla fjölskyldan. Fylgjan fæddist nokkrum mínútum seinna og við tók smá saumaskapur. Spöngin var alveg heil en það þurfti nokkur spor í barmana.

Þetta er án efa það erfiðasta sem ég hef gert en ég er enga síður mjög stolt. Mér fannst mjög gott að fá hrós og hvatningu í gegnum fæðinguna enda held ég að annars hefði ég ekki getað gert þetta. Er líka þakklát fyrir að hafa fengið að hafa Eddu hjá mér því hún fór alveg eftir mínum óskum og reyndi að gera þetta að minni stund. Þrátt fyrir að fá ekki alveg það sem ég hefði ímyndað mér hefði ég ekki viljað breyta neinu og er mjög sátt með niðurstöðuna. Verðlaunin eru líka þau bestu í heimi. Þrátt fyrir að vera síþreytt, með slappan, slitin og sigin maga, saumuð saman í klofinu og með brjóstin úti allan daginn þá er þetta best í heimi enda á ég núna fallegustu stelpu í heimi.

Fæðingarsagan hennar Röskvu

Ég átti tíma hjá ljósunni á settum degi og þegar ég mætti í skoðun kom í ljós að blóðþrýstingurinn hafði hækkað og neðri mörkin voru komin yfir 100. Ég hef verið með háan blóðþrýsting síðan hann var mældur fyrst þegar ég var 17 ára og aldrei fundið neitt fyrir því, held að það sé mér bara eðlilegt. Hann hafði líka haldið sér nær alla meðgönguna og meira að segja lækkað á öðrum þriðjungi hennar. Ég var svo búin að vera á lyfjum við honum frá 35. viku þegar hann fór aðeins að stíga en hann hafði haldið sig á mottunni þangað til. Ljósan ákvað þennan umrædda dag að senda mig í dagönn og ég mætti niður á deild nokkrum tímum seinna.

Ég var klukkutíma í mónitor og mældust töluverðir samdrættir á meðan. Blóðþrýstingurinn hélst jafn hár og eftir að það mældust tveir plúsar í þvagi hjá mér var ég úrskurðuð með meðgöngueitrun og ákveðið að setja mig af stað daginn eftir. Það er óneitanleg skrítin tilfinning að fá að vita fyrir víst að maður fái ungann sinn í hendurnar eftir einn til tvo daga! Ég var að springa úr spenningi þegar ég hringdi í konuna mína og mömmu til að segja þeim fréttirnar, kannski yrði komið barn á morgun!

Við tók undirbúningur fyrir gangsetninguna og spítalavist, stóra systir látin vita af fréttunum sem og pössunarpían og svo var bara að bíða. Þar sem ég var með samdrætti með verkjum ákvað ég að taka verkjatöflu, fara í sturtu og reyna að sofa og það tókst bara ágætlega. Spúsan var hins vegar eins og hengd upp á þráð og alveg að farast úr stressi og sat alla nóttina inni í stofu og bjó til stuttmynd í tölvunni.

Við áttum kósý morgun með stelpunni okkar og fengum góða vinkonu í heimsókn sem var ágætt til að dreifa huganum. Vorum svo mættar með allt okkar hafurtask niður á deild á slaginu eitt. Það var búið að segja mér að mæta bara með maka og hringja svo í mömmu þegar eitthvað færi að gerast en við vorum löngu búnar að ákveða á hún yrði viðstödd þessa merkisstund. Það var mikið að gera niðri á deild og við látnar bíða í meira en hálftíma frammi á gangi. Þá var okkur loks vísað á herbergi, nokkurs konar biðherbergi en þar áttum við að vera þangað til fæðingin færi að malla í gang. Þar sem ég var með meðgöngueitrun mátti ég ekki eiga í Hreiðrinu sem var pínu svekkjandi en sem betur fer var herbergið sem við fengum æðislegt, tvö stór, stillanlega rúm, sjónvarp (eina herbergið með sjónvarpi) og stórt baðherbergi. Ég var sett í mónitor og klukkan þrjú fékk ég fyrstu gangsetningartöfluna. Við krossuðum putta og vonuðum að ég þyrfti bara eina.

Stuttu seinna kom ljósan til okkar með þær fréttir að viðbúnaðarstig spítalans hefði verið fært á hæsta stig vegna svínaflensunnar, lokað hefði verið fyrir allar heimsóknir og bara einn mátti vera viðstaddur fæðinguna. Mér leið eins og ég hefði verið kýld í magann og ljósan hafði varlað lokað dyrunum þegar ég byrjaði að háskæla af vonbrigðum. Mig hafði dreymt svo lengi um að deila þessari stund með mömmu og svo fannst mér líka sárt að Rakel fengi ekki að koma upp á deild að sjá barnið nýfætt. Ég held ég hafi grátið stanslaust í klukkutíma og treysti mér ekki til að segja mömmu fréttirnar svo Hrund sá um það. Mamma var að vonum svekkt en við skildum alveg afhverju þurfti að gera þessar ráðstafanir, það var pakkað á gjörgæslu og berskjaldaðir nýburar í húsinu.

Ég náði aðeins að jafna mig og þá var komið að næstu töflu, fimm tímum frá þeirri fyrstu. Eftir hana fór ég að fá reglulega og sterka samdrætti og voru um 5 mín. á milli. Ný og yndisleg ljósa var komin á vakt og tilkynnti mér að leghálsinn væri fullstyttur og mjúkur og ég komin með 1 í útvíkkun. Þegar þriðja ljósan kom á vakt á miðnætti ákvað hún að færa okkur yfir á fæðingargang þar sem hún átti von á því að útvíkkunin væri orðin meiri og hægt yrði að sprengja belginn. Aftur vorum við heppnar og fengum stærsta fæðingarherbergið með baðkari sem var einmitt það sem ég hafði beðið um. Því miður var leghálsinn alveg eins og því ekki hægt að reyna að sprengja belginn. Samdrættirnir voru meira og minna dottnir niður en ég var með stöðuga verki svo ég fékk verkjatöflu, þriðju gangsetningartöfluna og skipun um að reyna að sofa. Verkirnir og spenningurinn héldu fyrir mér vöku og auk þess þurfti stöðugt að vera að mæla blóðþrýstinginn og setja mig í mónitor svo það var lítill svefnfriður. Klukkan þrjú fékk ég fjórðu gangsetningartöfluna og þær fréttir að það væru ekki gefnar fleiri en fimm, eftir það væri gripið til annarra ráðstafanna. Ég var orðin úrvinda af verkjum og þreytu og bað og vonaði að það þyrfti ekki fleiri töflur.

Áður en ljósan fór af vakt ákvað hún að reyna að sprengja belginn en það hafðist ekkert upp úr því nema hrikalegur sársauki fyrir mig. Það var kominn bjúgur í leghálsinn þar sem hann hafði verið fullstyttur svo lengi en samdrættirnir dottnir niður. Ég fékk aftur verkjatöflu og nýja ljósu á vakt og náði þetta skiptið að sofa í um einn og hálfan tíma.

Sem betur fer náði ég að hvílast aðeins því ballið var að byrja. Ég vissi ekki fyrr en inn komu tveir læknar og ljósan með þær fréttir að það eigi að gera aðra tilraun til að sprengja belginn. Hálfsofandi geri ég mig klára og en vakna snögglega við nístandi sársauka. Annar læknirinn ýtti barninu ofan í grindina á meðan hinn læknirinn notaði alla sína krafta til að komast inn fyrir og sprengja belginn. Eftir óratíma fann ég loks vatnið seytla en þessi meðferð hafði það í för með sér að í hvert skipti eftir þetta sem ég var skoðuð ætluðu augun út úr höfðinu á mér af sársauka, ég var öll svo aum.

Samdrættirnir hrukku í gang. Þarna var klukkan rétt um tíu á föstudagsmorgni, 17 tímar frá fyrstu gangsetningartöflu. Ljósan hafði ákveðið að bíða með að gefa mér hríðaukandi dreypi þar sem ég var með samdrætti en eftir einn og hálfan tíma höfðu þeir ekkert aukist svo dreypið var sett upp. Þá fór sko allt í gang.

Fyrst rólega og ég andaði mig gegnum verkina. Eftir því sem dreypið var aukið hertust verkirnir og ég bað um að fá að fara í baðið þar sem mér var farið að vera mjög illt. Læknarnir vildu hins vegar ekki leyfa mér það, bæði var ég með dreypi í æð og mónitor um mig miðja en svo var blóðþrýstingurinn líka farinn að hækka svo mikið. Ég fékk blóðrþýstingslyf í töfluformi og í æð en þrýstingurinn var áfram hár. Dreypið var aukið og allt í einu ruddust verkirnir fram. Ég greyp andann á lofti í hverri hríð og fannst eins og bakið væri að brotna. Mér var svo illt að ég stóð ekki í fæturna og engdist því um sitjandi í rúminu. Á klukkutíma urðu verkirnir óbærilegir og ég missti mig algjörlega. Grét og veinaði í hverri hríð og leið eins og ég væri að deyja, þvílíkur sársauki. Elsku Hrund var alveg miður sín en ljósan var fljót að átta sig og sagði kominn tíma á mænudeyfingu. Bæði var þrýstingurinn svo hár (og mænudeyfing besta meðalið við því) og svo sá hún að ég gat ekki meir. Það er víst ekki óalgengt að svona fari í gangsetningu, sóttin verður allt öðruvísi en þegar maður fer sjálfur af stað.

Þessi yndislega ljósa (hún var uppáhaldið mitt af þeim sex sem unnu sínar vaktir á meðan öllu stóð) var 5 mínútur að ná í svæfingarlækni og hann var 4 mínútur að setja upp deyfinguna og svo ég var ekkert smá heppin með það. Þetta gekk eins og í sögu og klukkan tvö lá ég í rúminu og mestu verkirnir farnir. Deyfingin tekur reyndar ekki þrýstinginn sem er líka sársaukafullur en ég réð vel við hann. Við Hrund fengum okkar að borða og ég gat dottað.

Um hálf fjögur var tekin blóðprufa úr kollinum á krílinu og útvíkkunin skoðuð en hún var þá komin í 5-6. Ég fékk ábót á deyfinguna og nýja ljósu og ljósmóðurnema. Verkirnir hertust svo skyndilega og um leið og það var hægt fékk ég ábót á deyfingua og þær yndislegu fréttir að útvíkkunin væri fullkláruð og aðeins smá brún eftir. Útvíkkunin hafði farið úr 5 í 10 á einhverjum klukkutíma. Deyfingin virkaði takmarkað og ég var byrjuð að fá rembingstilfinningu. Blóðþrýstingurin rauk upp úr öllu valdi og allt einu fór hjartsláttur ungans að taka dýfur. Það var hræðilegasta stund lífs míns þegar ég heyrði hvernig hægðist á honum og svo datt hann skyndilega út þrátt fyrir að elektróða (fyrir þá sem ekki vita virkar hún eins og móntor og mælir hjartsláttinn nema hún er fest beint við barnið) væri tengd við kollinn á krílinu. Læknirinn sem hafði fylgst með blóðþrýstingum og dælt í mig blóðþrýstingslyfjum í æð undanfarna tvo tímana ákvað að það væri kominn tími á sogklukku. Ég mátti svo bara rembast þegar ég vildi og ég var byrjuð að rembast áður en sogklukkunni var komið fyrir.

Þegar allt var klárt tók það þrjár hríðar að koma unganum út. Miðað við sársaukann í hríðunum áður en ég fékk mænudeyfinguna var rembingurinn lítið mál þótt það væri frekar sárt að vera með kollinn á milli fótanna. Léttirinn þegar barnið skaust út og ég fékk það upp á magann var ólýsanlegur. Fyrir einhvern misskilning héldum við Hrund í smá stund að við hefðum fengið strák, ég get svo svarið að mér heyrðist einhver segja það. Ljósan spurði svo hvort við værum búnar að kíkja á kynið og þá sáum við að þetta var þess gullfallega stelpa!

Ég var búin að gleyma að ég þurfti að fæða fylgjuna og dauðbrá þegar þær byrjuðu að ýta á magann á mér. Fylgjan kom og tonn af blóði með. Þar sem fæðingin hafði verið svo lengi í gang var legið orðið mjög þreytt og við fæðingu fylgjunnar sprungu æðar í því. Blæðingin ætlaði aldrei að hætta og í klukkutíma hömuðust tvær ljósur á maganum á mér til þess að fá legið til að dragast saman. Ég fékk lyf í æð sem átti að hjálpa til og Hrund reyndi að róa stelpuna sem var sármóðguð yfir því að fá ekki brjóst.

Sársaukinn við hnoðið var meiri en í hríðunum og rembingnum samanlagt. Ég lá bara þarna og tárin láku niður kinnarnar á mér og ég hélt ég myndi ekki hafa þetta af. Sem betur fer tekur allt enda og loksins minnkaði blæðingin og það var hægt að sauma mig. Þrátt fyrir sogklukkuna rifnaði ég lítið sem ekkert og mér var líka nokkuð sama þar sem ég fékk að gefa stelpunni á meðan lappað var upp á mig. Við Hrund vorum búnar að ákveða nafn svo hún var nefnd í fanginu á mér og það var ólýsanleg tilfinning að halda á Aðalbjörgu Röskvu í fyrsta skipti.

Þrátt fyrir að fæðingin tæki 27 tíma frá gangsetninu tók hún enga stund þegar hríðarnar loksins byrjuðu eða rétt um 4-5 tíma. Mér var rúllað niður á sængurkvennagang og við mæðgurnar þrjár fengum smá stund áður en Hrund þurfti að fara heim. Það var erfitt að vera ein um nóttina og Sprundin gat ekki haldið aftur af tárunum þegar hún þurfti að fara. Röskva grét þangað til ég tók hana upp í en þar svaf hún eins og steinn. Við fengum svo að fara heim á hádegi daginn eftir þar sem blóðþrýstingurinn lækkaði fljótt eftir fæðingu og ég var öll að koma til.

Við fundum ekki fyrir því að það væri niðurskurður á spítalanum þar sem allir sýndu natni og mikla umhyggju og ljósurnar voru hver annarri frábærari. Þar sem ég missti um 1 lítra af blóði er ég búin að vera lengi að jafna mig en brjóstagjöfin gengur vel og Röskva er algjör draumur.

Sagan var upphaflega birt á litlahusid.blog.is