gangsetning – Fæðingarsögur

Þá kom ljósið í líf mitt

Það var ótrulegt sjokk að ég hafði orðið ólétt, bara algjört kraftarverk. Ég fékk nefnilega streptakokka og sýkingu í eggjastokkana sautján ára. Það var sagt mér að ég væri líklegast ófrjó eftir allt þetta vesen. En 14 desember ákvað ég taka óléttupróf ég fann það bara á mér eitthvað var skrýtið. Og það kom jákvætt!. Var bæði búin vera ótrulega viðkvæm og var alltaf hágrátandi yfir öllu. Allt mitt líf hafði ég dreymt um verða mamma. Frá barnæsku lenti ég í miklum áföllum og eitt af stærstu áföllunum var þegar ég var eins og hálf árs missti ég mömmu mína. Þegar ég varð 18 ára byrjaði þunglyndið og kvíðinn aukast hrikalega og það mikið að ég vildi ekki lifa lengur og sá engan tilgang. Hafði misst alla og átti engan að, það gat enginn höndlað þunglyndið mitt. Ég dett svo í það að reykja gras á hverjum degi í nokkra mánuði til reyna deyfa sársaukann. Ég hafði misst alla von á góðu lífi og var tilbúin að gefast upp. Svo kynnist ég yndislegum strák sem varð besti vinur minn. Loksins var einhver sem hlustaði og þótti raunverulega vænt um mig. Eftir þrjá mánuði byrjuðu tilfinningar spila inn í og við byrjuðum hittast og fara á deit. Ég átti mjög erfitt með treysta því að einhver gæti elskað mig og ekki farið frá mér. Við byrjuðum svo saman og þann 14 desember fékk ég jakvætt ólettupróf. First trimester var erfiður og mér var alltaf óglatt en ældi bara tvisvar. Þegar ég var gengin 14vikur byrjaði ég að fá mikla verki i bakið og grindina (grindargliðnun). Svo kemur second trimister og hann var betri en var orðin þung og þreytt.

Á 32 viku var ég byrjuð finna fyrir miklum fyrirvaraverkjum. Svo aftur á 34 viku urðu þeir sterkari og ég hélt hreinlega að ég væri fara af stað en svo var ekki. Vá var orðin rosalega þunglynd og varð sett þrisvar inn á geðdeild, ég vissi aldrei mér gæti liðið svona ótrulega illa á sama tíma og með lítið kraftarverk inn í mér. Var alltaf með svo mikla sektarkennd með hverri ljótri hugsun sem ég fékk og hverju tári sem ég grét. Ég var orðin ótrulega þreytt bæði líkamlega og andlega, ég vissi bara ég gat ekki haldið þessari meðgöngu áfram svo það var tekið ákvörðun að setja mig í gang gengin 39 vikur.

Ég kem á spítalann á föstudegi og er yfir helgi með mikla samdrætti og var bíða eftir gangsetningar dagsetningunni. Eftir langa og erfiða 9 mánuði fékk ég svar frá fæðingardeildinni að gangsetningardagur væri mánudagur 19 águst. Ég man eftir því hversu glöð ég var að loksins vita þetta væri fara vera búið en ég áttaði mig ekki á því hversu hröð fæðingin myndi vera. Fæ töflur og samtals tek ég 8 töflur. Um nóttina byrja ég að fá rosalega mikla bakverki í neðra bakinu, og ég fékk parkodín. Um morgunnin klukkan 8 kemur ljósmóðir inn og gerir leghálsskoðun. Ég var bara með einn og hálfan í útvíkkun og var svo ósátt með að það var ekki meira að gerast. Klukkan 11 kemur önnur ljósmóðir og tjékkar aftur og segir það sé hægt reyna gera belgjarof. Ég færist í fæðingarherbergið og það er gert belgjarof sem tókst!. Man hvað það var skrýtin og heit tilfinning að finna fyrir vatninu leka.

Klukkutíma eftir að það var sprengt belginn byrja ég finna verki í bumbunni og bakinu. Prófa nota glaðloftið eftir þrjá tíma að anda gegnum verkina bara. Svo verða verkirnir harðari og reglulegir og ég spurði ljósmóðurina “er ég þá komin af stað?” Og hún svarar “já” og ég bara omægat og var ekki trúa þessu en hélt ró minni. Ákvað svo prufa baðið og það var mjög næs en tók ekki verkina eins mikið og ég hélt að það myndi. Ég byrja svo gefast upp í baðinu og ég sagði ítrekað við kærasta minn “ég get þetta ekki” “er svo hrædd” og hann hélt í hendina mína og strauk mér. Ljósmóðirin kemur svo inn og ég grátbið hana um mænudeyfingu því þetta var orðið óbærilegt. En ég vissi ekki að ég þurfti bíða í klukkutíma eftir lækninum sem var gera mænudeyfinguna tilbúna. Svo loksins kemur hann inn og ég verð svo skíthrædd við nálina að ég fer aftur hágráta. Hríðarnar voru orðnar svo sterkar að ég var öll á hreyfingu. Yndislega ljósmóðir mín hjálpar mér í gegnum mænudeyfinguna og ég kvíðasjúklingur sem hélt að mænudeyfingin væri bara hræðileg var svo ekkert mál.

Verkirnir urðu betri eeen eftir klukkutíma voru þeir búnir færast alveg í neðra bakið og ég get sagt að það var bara verra. En ég hélt áfram anda mig í gegnum hverja hríð og reyndi hugsa jákvætt. Var svo dofin í líkamanum og sérstaklega fótunum eftir mænudeyfinguna að það þurfti hjálpa mér labba á klósettið. Það var svo gert aftur skoðun og þá var ég með 3 í útvíkkun og útaf því það var ekkert mikið gerast þá fékk ég dreypi í æð. Klukkutíma seinna var ég komin með 7 í útvíkkun og ég var drepast úr verkjum, ég nefnilega áttaði mig ekki á því hvað þetta var gerast hratt. Nei sko hálftíma seinna er ég komin með 10 í útvíkkun og ljósan segir “þú mátt byrja rembast ef þú ert tilbúin eða bíða í hálftíma” og ég horfi á hana í sjokki og segi “nei nei langar bíða í hálftíma”. Svo byrjar ballið og ég var svo ekki tilbúin en tengdó og kærastinn og ljósan sögðu öll bara “jæja kýlum á þetta”. Kærasti minn og tengdamamma mín halda löppunum uppi og ég byrja rembast og aftur rembast og aftur. Eftir klukkutíma rembing kemur litla gullfallega prinsessa mín í heiminn klukkan 21:22. Hún var 50cm og 3534 grömm og 14 merkur❤️.

Fyrstu dagarnir voru jú krefjandi en svo yndislegir. Brjóstagjöfin gekk vel en ég var með rosalega mikla framleiðslu að ég þurfti pumpa og gefa oft. Bæði mjög gott vera með mikla mjólk en mikil vinna passa að maður fyllist ekki og sem nýbökuð móðir var ég alltaf í kvíðakasti yfir því hvort ég myndi fá sýkingu í brjóstin, eða hvort hún væri anda eða afhverju hún gerði svona hljóð😅. Bara hreinlega allt sem hún gerði efaðist ég um en það var sagt mér það væri eðlilegt. Núna í dag 10 september er hún þriggja vikna gömul og er algjör mús. Þó að ég er læra á hverjum degi nýtt og oft kvíðin og þunglynd er ég reyna mitt allra besta að gefa henni lífið sem ég hefði þurft þegar ég var yngri. Hún gaf mér tilgang í lífinu og er ástæðan að ég er enn á lífi í dag, orð geta ekki lýst hvað ég er þakklát fyrir hana. Það fallegasta í heimi fá að vera mamma þín elsku Adríana mín❤️. Mamma elskar þig múslan mín 🐻

Munið elsku nýju mömmur þið eruð hetjur og þetta er svo erfitt en svo worth it! Og þetta verður betra🫶 ekki gefast upp. Börn eru svo gefandi og gefa manni ást sem maður hefur aldrei upplifað áður. Að hafa fætt er það magnaðasta í heimi og er og mun alltaf vera í sjokki hvernig ég fæddi bara barn í heiminn. Líkami konu er hreinlega bara ótrúlegur.

Frábær fæðing þrátt fyrir gangsetningu og meðgöngueitrun

Ég var komin 41 v + 6 daga þegar ég var sett af stað, ég hafði kviðið svolítið fyrir þessum degi þar sem ég bjóst ekki við að þurfa að fara í gangsetningu. Ég upplifði það sem pínu vonbrigði að líkaminn minn hafi ekki bara gert þetta sjálfur. Ég sem hafði átt frábæra meðgöngu, lítil sem engin ógleði, fékk enga grindargliðnun og leið almennt vel, en þar sem ég var ólétt af fyrsta barni hafði ég engan samanburð, en miðað við þær sögur sem ég hafði heyrt og lesið var ég heppin. Undir lok meðgöngunnar var ég þó kominn með mikinn þrýsting niður í lífbein og fann fyrir mikilli þreytu. Ég ákvað að hlusta á líkamann minn og hætti að vinna þegar ég var komin rúmar 36 vikur.

Fannst tíminn þó líða heldur hægt en ég notaði tímann til að prjóna, fara í jóga hjá Auði og undirbúa mig og dútla fyrir nýja heimilið, en við Eyvindur vorum nýlega búin að kaupa okkur íbúð sem við vorum að gera upp og markmiðið var að flytja inn áður en litli fæddist. Þannig vikurnar voru teknar í rólegheitum. Ég var mikið að dunda mér heima með mömmu þar sem hún var hætt að vinna. Var að prjóna vettlinga og trefil til að reyna að láta tímann líða.

Settur dagur var 2. febrúar en ég hafði það á tilfinningunni að hann myndi koma aðeins seinna en það, svona 6-7 febrúar. Sá dagur leið og ekkert gekk og eftir 40 -41 vikurnar var þetta farið að reyna heldur á andlegu hliðina þar sem hann hefði geta komið hvenær sem er. Ég reyndi þó að nýta tímann eins og ég gat og hvíla mig en ekkert gerðist, þannig ég var oft að skreppa í búðir og stússast eitthvað fyrir íbúðina eins og ég treysti mér til. Ég lét hreyfa við belgnum í 40+5 skoðun hjá ljósmóðurinni en það var ekki einu sinni hægt, fór í nálastungur, labbaði um Ikea og fleiri búðir, borðaði ananas en allt kom fyrir ekki. Ljósmóðirin pantaði svo tíma fyrir mig í gangsetningu til öryggis, en ég var frekar smeyk við að fara í gangsetningu og vildi helst fara sjálf af stað svo dagurinn var ákveðinn eins langt frá og hægt var.

Daginn fyrir gangsetningu fórum við Eyvindur í síðustu sundferðina og fórum í ísbíltúr og fengum okkur bragðaref hjá Huppu , það var frekar súrrealískt að hugsa til þess að þetta væri síðasti dagurinn sem við yrðum bara tvö. En það var mjög gott og eftirminnilegt að eiga svona stund saman.

Gangsetningardagurinn, 15. febrúar rann upp og vorum við mætt upp á landsspítala kl 8 um morguninn í monitor. Ég var mæld vel og vandlega, en þar sem blóðþrýstingurinn var orðinn nokkuð hár þá var ég send í blóðprufu. Ljósmóðirin mældi mig og var ég komin með 1 í útvíkkun og náði hún að hreyfa við belgnum. Ég fékk svo fyrstu töflu kl 10 og var send heim með spjald og átti að taka eina töflu á tveggja tíma fresti. Við stoppuðum í bakaríinu og fengum okkur morgunmat og ætluðum að taka því rólega.

Verkirnir urðu þó fljótt heldur verri og þegar ég kom heim gat ég varla setið. Ég fékk svo símtal frá spítalanum kl 13:30 um að niðurstöðurnar úr blóðprufunum sýndu að ég væri komin með byrjunareinkenni á meðgöngueitrun svo þau vildu fá mig upp á deild og átti ég að taka töflurnar hjá þeim. Það var pínu skrítið að hugsa til þess að ég myndi að öllum líkindum ekki fara aftur heim nema með barnið með mér. Mér fannst það þó líka ákveðinn léttir þar sem ég vissi að ég þyrfti ekki að vera að spá í tíma á milli samdrátta og ákveða hvenær tími væri kominn til að fara á spítalann. Þegar þarna var komið við sögu var ég nýbúin að taka 3 töflur og samdrættirnir voru búnir að versna talsvert. Við pökkuðum í rólegheitum í töskurnar og gat ég rétt svo staulast út í bíl og var bílferðin ekki þægileg. Þegar upp á deild var komið var kl um 14:30 og þá fékk ég fína stofu með baði. Það var settur á mig mónitor til að fylgjast með hjartslætti mínum og barnsins út af eitruninni og þurfti ég að vera með hann á mér allan tímann. Kl 15:30 voru vaktaskipti og fékk ég fínar ljósmæður og nema sem sáu mjög vel um mig, þær Margréti og Ingunni. Þar sem átti að reyna að hraða ferlinu aðeins út af eitruninni var stungið gat á belginn um kl 16 og fossaði vatnið út um allt í nokkrum skiptum. Þá var ég komin með 2-3 í útvíkkun. Kl 17 fór ég svo í baðið og var það mjög þægilegt. Hríðirnar urðu þó fljótt frekar harðar og var stutt á milli. Þá kynnti ljósmóðurneminn hún Ingunn mig fyrir glaðloftinu sem átti heldur betur eftir að vera besti vinur minn í þessarri fæðingu. Það komu tímabil þar sem mig langaði að fá mænudeyfingu vegna verkjanna en þá hefði ég þurft að fara upp úr baðinu og það vildi ég ekki, heldur vildi ég vera þar sem lengst þar sem verkirnir virtust dofna í baðinu. Ákvað ég því að taka stöðuna aftur eftir klukkutíma. Klukkan 18 var svo útvíkkunin könnuð aftur og var ég komin með 4 í útvíkkun. Verkirnir voru alveg orðnir rosa vondir en ég náði að anda með jógaönduninni sem ég lærði í jóganu hjá Auði í gegnum glaðloftsgrímuna og tókst mér að halda ró minni og góðum takti með því. Í eitt skipti losnaði þó gasið frá grímunni þegar ég var í miðri hríð og eina sem ég gat var að öskra GAS GAS, eins og ég væri komin í lögregluaðgerð í hruninu að spreyja táragasi.

Einnig var ég með jógamöntrurnar á í græjunum og er ég ekki frá því að það róaði mig. Jógaundirbúningurinn hjálpaði mér mjög vel Um 19 leytið fékk Eyvindur sér svo hamborgara í kvöldmat sem pabbi hans skutlaði til hans en ég hafði enga matarlyst, eina sem ég gat komið ofan í mig var gatorate og vatn. Mér fannst skrýtið að finna hamborgaralykt á meðan ég var að kveljast í baði, sem er reyndar frekar fyndið að hugsa til svona eftirá. Kl 20 var svo tekin staðan aftur og var ég komin með 8 í útvíkkun. Þá var eiginlega orðið of seint fyrir mænudeyfingu og ákvað ég að harka þetta af mér þar sem ferlið var búið að ganga svo vel. Það var því aðeins farið að hraða á ferlinu. Út af meðgöngueitruninni þá mátti ég ekki eiga í baðinu og voru það svolítil vonbrigði. Mér var hjálpað upp úr baðinu um kl 20:30 og um 21 leytið var einhver brún eftir, svo kom einhver rembingur og um 21:20 var ég komin með fulla útvíkkun. Mér fannst best að vera á fjórum fótum og var spítalarúmið ekki beint hannað til þess, ég náði því að liggja á hlið og með löppina upp Ég byrjaði að rembast. Það var enginn smá kraftur sem kom með þessum rembingi og öskraði ég með hverri hríð. Ljósmæðurnar sögðu mér þó að reyna að nota orkuna freka í að remba honum út í staðin fyrir að öskra og emja. Ég tók ráðleggingunum og einbeitti mér að því og þá fór þetta að rúlla. Eftir 3-4 rembinga kom höfuðið út og hann skaust svo út í næstu hríð í einu lagi kl 21:46. Stór og flottur strákur. 4252 gr og 52.5 sm og grét hann kröftuglega við fyrsta andardrátt. Mömmuhjartað fæddist á þessarri stundu. Ég fékk hann beint á bringuna og var ekki farið að líða á löngu fyrr en hann var farinn að sjúga brjóstið eins og hann hafi aldrei gert neitt annað.

Ég þurfti svo að fæða fylgjuna og gekk það ágætlega, en þar sem belgirnir urðu eftir þurfti að bíða svolítið eftir þeim sem er eitthvað sem ég hafði aldrei heyrt um. Þeir komu þó að lokum Hélt að fylgjan og belgirnir myndu koma út saman. Þarna var ég alveg orðin örmagna af þreytu og verkjum. Við þurftum svo að bíða eftir fæðingarlækni sem átti að meta hvort að þurfti að sauma. Allt í einu um 23:30 leytið fylltist stofan af fólki. Barnalæknateymi kom og skoðaði strákinn og þar sem hann var með stórt naflaslit var honum trillað á vökudeild ásamt pabba sínum og var haldið að hann þyrfti jafnvel að fara í aðgerð strax og fékk ég ekki að vita hvort að ég fengi að hafa hann hjá mér yfir nóttina. Ég var svo að bíða eftir að komast á skurðarborðið þar sem ég fékk 3b gráðu rifu og þurfti að fá litla mænudeyfingu. Þessi deyfing var mjög kærkomin eftir alla þjáninguna.

Í öllu þessu róti voru líka vaktaskipti og kvöddu ljósmæðurnar mig og allt í einu var ég ein eftir á stofunni með engan síma og alveg búin á því og hrædd um litla strákinn minn og tíminn leið mjög hægt. Eftir klukkutíma af saumaskap var mér svo trillað aftur inn og komu strákurinn og Eyvindur aftur til mín eftir stutta viðkomu á vökudeildinni. Hann var svo stór og flottur að hann þurfti ekkert að vera þar nema rétt í innskrift yfir nótt. Ég var mjög fegin að fá að hafa hann hjá mér. Þetta var algjörlega mögnuð lífsreynsla og frábær fæðing þrátt fyrir þessa gangsetningu og meðgöngueitrun og er ég fegin hvað allt gekk vel hjá okkur. Ég er mjög þakklát ljósmæðrum og læknum á landspítalanum fyrir að hafa hugsað svona vel um okkur litlu nýbökuðu fjölskylduna.

Margrét 30 ára, fyrsta barn, gangsetning.

Fæðingarsagan hennar Röskvu

Ég átti tíma hjá ljósunni á settum degi og þegar ég mætti í skoðun kom í ljós að blóðþrýstingurinn hafði hækkað og neðri mörkin voru komin yfir 100. Ég hef verið með háan blóðþrýsting síðan hann var mældur fyrst þegar ég var 17 ára og aldrei fundið neitt fyrir því, held að það sé mér bara eðlilegt. Hann hafði líka haldið sér nær alla meðgönguna og meira að segja lækkað á öðrum þriðjungi hennar. Ég var svo búin að vera á lyfjum við honum frá 35. viku þegar hann fór aðeins að stíga en hann hafði haldið sig á mottunni þangað til. Ljósan ákvað þennan umrædda dag að senda mig í dagönn og ég mætti niður á deild nokkrum tímum seinna.

Ég var klukkutíma í mónitor og mældust töluverðir samdrættir á meðan. Blóðþrýstingurinn hélst jafn hár og eftir að það mældust tveir plúsar í þvagi hjá mér var ég úrskurðuð með meðgöngueitrun og ákveðið að setja mig af stað daginn eftir. Það er óneitanleg skrítin tilfinning að fá að vita fyrir víst að maður fái ungann sinn í hendurnar eftir einn til tvo daga! Ég var að springa úr spenningi þegar ég hringdi í konuna mína og mömmu til að segja þeim fréttirnar, kannski yrði komið barn á morgun!

Við tók undirbúningur fyrir gangsetninguna og spítalavist, stóra systir látin vita af fréttunum sem og pössunarpían og svo var bara að bíða. Þar sem ég var með samdrætti með verkjum ákvað ég að taka verkjatöflu, fara í sturtu og reyna að sofa og það tókst bara ágætlega. Spúsan var hins vegar eins og hengd upp á þráð og alveg að farast úr stressi og sat alla nóttina inni í stofu og bjó til stuttmynd í tölvunni.

Við áttum kósý morgun með stelpunni okkar og fengum góða vinkonu í heimsókn sem var ágætt til að dreifa huganum. Vorum svo mættar með allt okkar hafurtask niður á deild á slaginu eitt. Það var búið að segja mér að mæta bara með maka og hringja svo í mömmu þegar eitthvað færi að gerast en við vorum löngu búnar að ákveða á hún yrði viðstödd þessa merkisstund. Það var mikið að gera niðri á deild og við látnar bíða í meira en hálftíma frammi á gangi. Þá var okkur loks vísað á herbergi, nokkurs konar biðherbergi en þar áttum við að vera þangað til fæðingin færi að malla í gang. Þar sem ég var með meðgöngueitrun mátti ég ekki eiga í Hreiðrinu sem var pínu svekkjandi en sem betur fer var herbergið sem við fengum æðislegt, tvö stór, stillanlega rúm, sjónvarp (eina herbergið með sjónvarpi) og stórt baðherbergi. Ég var sett í mónitor og klukkan þrjú fékk ég fyrstu gangsetningartöfluna. Við krossuðum putta og vonuðum að ég þyrfti bara eina.

Stuttu seinna kom ljósan til okkar með þær fréttir að viðbúnaðarstig spítalans hefði verið fært á hæsta stig vegna svínaflensunnar, lokað hefði verið fyrir allar heimsóknir og bara einn mátti vera viðstaddur fæðinguna. Mér leið eins og ég hefði verið kýld í magann og ljósan hafði varlað lokað dyrunum þegar ég byrjaði að háskæla af vonbrigðum. Mig hafði dreymt svo lengi um að deila þessari stund með mömmu og svo fannst mér líka sárt að Rakel fengi ekki að koma upp á deild að sjá barnið nýfætt. Ég held ég hafi grátið stanslaust í klukkutíma og treysti mér ekki til að segja mömmu fréttirnar svo Hrund sá um það. Mamma var að vonum svekkt en við skildum alveg afhverju þurfti að gera þessar ráðstafanir, það var pakkað á gjörgæslu og berskjaldaðir nýburar í húsinu.

Ég náði aðeins að jafna mig og þá var komið að næstu töflu, fimm tímum frá þeirri fyrstu. Eftir hana fór ég að fá reglulega og sterka samdrætti og voru um 5 mín. á milli. Ný og yndisleg ljósa var komin á vakt og tilkynnti mér að leghálsinn væri fullstyttur og mjúkur og ég komin með 1 í útvíkkun. Þegar þriðja ljósan kom á vakt á miðnætti ákvað hún að færa okkur yfir á fæðingargang þar sem hún átti von á því að útvíkkunin væri orðin meiri og hægt yrði að sprengja belginn. Aftur vorum við heppnar og fengum stærsta fæðingarherbergið með baðkari sem var einmitt það sem ég hafði beðið um. Því miður var leghálsinn alveg eins og því ekki hægt að reyna að sprengja belginn. Samdrættirnir voru meira og minna dottnir niður en ég var með stöðuga verki svo ég fékk verkjatöflu, þriðju gangsetningartöfluna og skipun um að reyna að sofa. Verkirnir og spenningurinn héldu fyrir mér vöku og auk þess þurfti stöðugt að vera að mæla blóðþrýstinginn og setja mig í mónitor svo það var lítill svefnfriður. Klukkan þrjú fékk ég fjórðu gangsetningartöfluna og þær fréttir að það væru ekki gefnar fleiri en fimm, eftir það væri gripið til annarra ráðstafanna. Ég var orðin úrvinda af verkjum og þreytu og bað og vonaði að það þyrfti ekki fleiri töflur.

Áður en ljósan fór af vakt ákvað hún að reyna að sprengja belginn en það hafðist ekkert upp úr því nema hrikalegur sársauki fyrir mig. Það var kominn bjúgur í leghálsinn þar sem hann hafði verið fullstyttur svo lengi en samdrættirnir dottnir niður. Ég fékk aftur verkjatöflu og nýja ljósu á vakt og náði þetta skiptið að sofa í um einn og hálfan tíma.

Sem betur fer náði ég að hvílast aðeins því ballið var að byrja. Ég vissi ekki fyrr en inn komu tveir læknar og ljósan með þær fréttir að það eigi að gera aðra tilraun til að sprengja belginn. Hálfsofandi geri ég mig klára og en vakna snögglega við nístandi sársauka. Annar læknirinn ýtti barninu ofan í grindina á meðan hinn læknirinn notaði alla sína krafta til að komast inn fyrir og sprengja belginn. Eftir óratíma fann ég loks vatnið seytla en þessi meðferð hafði það í för með sér að í hvert skipti eftir þetta sem ég var skoðuð ætluðu augun út úr höfðinu á mér af sársauka, ég var öll svo aum.

Samdrættirnir hrukku í gang. Þarna var klukkan rétt um tíu á föstudagsmorgni, 17 tímar frá fyrstu gangsetningartöflu. Ljósan hafði ákveðið að bíða með að gefa mér hríðaukandi dreypi þar sem ég var með samdrætti en eftir einn og hálfan tíma höfðu þeir ekkert aukist svo dreypið var sett upp. Þá fór sko allt í gang.

Fyrst rólega og ég andaði mig gegnum verkina. Eftir því sem dreypið var aukið hertust verkirnir og ég bað um að fá að fara í baðið þar sem mér var farið að vera mjög illt. Læknarnir vildu hins vegar ekki leyfa mér það, bæði var ég með dreypi í æð og mónitor um mig miðja en svo var blóðþrýstingurinn líka farinn að hækka svo mikið. Ég fékk blóðrþýstingslyf í töfluformi og í æð en þrýstingurinn var áfram hár. Dreypið var aukið og allt í einu ruddust verkirnir fram. Ég greyp andann á lofti í hverri hríð og fannst eins og bakið væri að brotna. Mér var svo illt að ég stóð ekki í fæturna og engdist því um sitjandi í rúminu. Á klukkutíma urðu verkirnir óbærilegir og ég missti mig algjörlega. Grét og veinaði í hverri hríð og leið eins og ég væri að deyja, þvílíkur sársauki. Elsku Hrund var alveg miður sín en ljósan var fljót að átta sig og sagði kominn tíma á mænudeyfingu. Bæði var þrýstingurinn svo hár (og mænudeyfing besta meðalið við því) og svo sá hún að ég gat ekki meir. Það er víst ekki óalgengt að svona fari í gangsetningu, sóttin verður allt öðruvísi en þegar maður fer sjálfur af stað.

Þessi yndislega ljósa (hún var uppáhaldið mitt af þeim sex sem unnu sínar vaktir á meðan öllu stóð) var 5 mínútur að ná í svæfingarlækni og hann var 4 mínútur að setja upp deyfinguna og svo ég var ekkert smá heppin með það. Þetta gekk eins og í sögu og klukkan tvö lá ég í rúminu og mestu verkirnir farnir. Deyfingin tekur reyndar ekki þrýstinginn sem er líka sársaukafullur en ég réð vel við hann. Við Hrund fengum okkar að borða og ég gat dottað.

Um hálf fjögur var tekin blóðprufa úr kollinum á krílinu og útvíkkunin skoðuð en hún var þá komin í 5-6. Ég fékk ábót á deyfinguna og nýja ljósu og ljósmóðurnema. Verkirnir hertust svo skyndilega og um leið og það var hægt fékk ég ábót á deyfingua og þær yndislegu fréttir að útvíkkunin væri fullkláruð og aðeins smá brún eftir. Útvíkkunin hafði farið úr 5 í 10 á einhverjum klukkutíma. Deyfingin virkaði takmarkað og ég var byrjuð að fá rembingstilfinningu. Blóðþrýstingurin rauk upp úr öllu valdi og allt einu fór hjartsláttur ungans að taka dýfur. Það var hræðilegasta stund lífs míns þegar ég heyrði hvernig hægðist á honum og svo datt hann skyndilega út þrátt fyrir að elektróða (fyrir þá sem ekki vita virkar hún eins og móntor og mælir hjartsláttinn nema hún er fest beint við barnið) væri tengd við kollinn á krílinu. Læknirinn sem hafði fylgst með blóðþrýstingum og dælt í mig blóðþrýstingslyfjum í æð undanfarna tvo tímana ákvað að það væri kominn tími á sogklukku. Ég mátti svo bara rembast þegar ég vildi og ég var byrjuð að rembast áður en sogklukkunni var komið fyrir.

Þegar allt var klárt tók það þrjár hríðar að koma unganum út. Miðað við sársaukann í hríðunum áður en ég fékk mænudeyfinguna var rembingurinn lítið mál þótt það væri frekar sárt að vera með kollinn á milli fótanna. Léttirinn þegar barnið skaust út og ég fékk það upp á magann var ólýsanlegur. Fyrir einhvern misskilning héldum við Hrund í smá stund að við hefðum fengið strák, ég get svo svarið að mér heyrðist einhver segja það. Ljósan spurði svo hvort við værum búnar að kíkja á kynið og þá sáum við að þetta var þess gullfallega stelpa!

Ég var búin að gleyma að ég þurfti að fæða fylgjuna og dauðbrá þegar þær byrjuðu að ýta á magann á mér. Fylgjan kom og tonn af blóði með. Þar sem fæðingin hafði verið svo lengi í gang var legið orðið mjög þreytt og við fæðingu fylgjunnar sprungu æðar í því. Blæðingin ætlaði aldrei að hætta og í klukkutíma hömuðust tvær ljósur á maganum á mér til þess að fá legið til að dragast saman. Ég fékk lyf í æð sem átti að hjálpa til og Hrund reyndi að róa stelpuna sem var sármóðguð yfir því að fá ekki brjóst.

Sársaukinn við hnoðið var meiri en í hríðunum og rembingnum samanlagt. Ég lá bara þarna og tárin láku niður kinnarnar á mér og ég hélt ég myndi ekki hafa þetta af. Sem betur fer tekur allt enda og loksins minnkaði blæðingin og það var hægt að sauma mig. Þrátt fyrir sogklukkuna rifnaði ég lítið sem ekkert og mér var líka nokkuð sama þar sem ég fékk að gefa stelpunni á meðan lappað var upp á mig. Við Hrund vorum búnar að ákveða nafn svo hún var nefnd í fanginu á mér og það var ólýsanleg tilfinning að halda á Aðalbjörgu Röskvu í fyrsta skipti.

Þrátt fyrir að fæðingin tæki 27 tíma frá gangsetninu tók hún enga stund þegar hríðarnar loksins byrjuðu eða rétt um 4-5 tíma. Mér var rúllað niður á sængurkvennagang og við mæðgurnar þrjár fengum smá stund áður en Hrund þurfti að fara heim. Það var erfitt að vera ein um nóttina og Sprundin gat ekki haldið aftur af tárunum þegar hún þurfti að fara. Röskva grét þangað til ég tók hana upp í en þar svaf hún eins og steinn. Við fengum svo að fara heim á hádegi daginn eftir þar sem blóðþrýstingurinn lækkaði fljótt eftir fæðingu og ég var öll að koma til.

Við fundum ekki fyrir því að það væri niðurskurður á spítalanum þar sem allir sýndu natni og mikla umhyggju og ljósurnar voru hver annarri frábærari. Þar sem ég missti um 1 lítra af blóði er ég búin að vera lengi að jafna mig en brjóstagjöfin gengur vel og Röskva er algjör draumur.

Sagan var upphaflega birt á litlahusid.blog.is