Posts Tagged with fyrsta barn

Þá kom ljósið í líf mitt

Það var ótrulegt sjokk að ég hafði orðið ólétt, bara algjört kraftarverk. Ég fékk nefnilega streptakokka og sýkingu í eggjastokkana sautján ára. Það var sagt mér að ég væri líklegast ófrjó eftir allt þetta vesen. En 14 desember ákvað ég taka óléttupróf ég fann það bara á mér eitthvað var skrýtið. Og það kom jákvætt!. Var bæði búin vera ótrulega viðkvæm og var alltaf hágrátandi yfir öllu. Allt mitt líf hafði ég dreymt um verða mamma. Frá barnæsku lenti ég í miklum áföllum og eitt af stærstu áföllunum var þegar ég var eins og hálf árs missti ég mömmu mína. Þegar ég varð 18 ára byrjaði þunglyndið og kvíðinn aukast hrikalega og það mikið að ég vildi ekki lifa lengur og sá engan tilgang. Hafði misst alla og átti engan að, það gat enginn höndlað þunglyndið mitt. Ég dett svo í það að reykja gras á hverjum degi í nokkra mánuði til reyna deyfa sársaukann. Ég hafði misst alla von á góðu lífi og var tilbúin að gefast upp. Svo kynnist ég yndislegum strák sem varð besti vinur minn. Loksins var einhver sem hlustaði og þótti raunverulega vænt um mig. Eftir þrjá mánuði byrjuðu tilfinningar spila inn í og við byrjuðum hittast og fara á deit. Ég átti mjög erfitt með treysta því að einhver gæti elskað mig og ekki farið frá mér. Við byrjuðum svo saman og þann 14 desember fékk ég jakvætt ólettupróf. First trimester var erfiður og mér var alltaf óglatt en ældi bara tvisvar. Þegar ég var gengin 14vikur byrjaði ég að fá mikla verki i bakið og grindina (grindargliðnun). Svo kemur second trimister og hann var betri en var orðin þung og þreytt.

Á 32 viku var ég byrjuð finna fyrir miklum fyrirvaraverkjum. Svo aftur á 34 viku urðu þeir sterkari og ég hélt hreinlega að ég væri fara af stað en svo var ekki. Vá var orðin rosalega þunglynd og varð sett þrisvar inn á geðdeild, ég vissi aldrei mér gæti liðið svona ótrulega illa á sama tíma og með lítið kraftarverk inn í mér. Var alltaf með svo mikla sektarkennd með hverri ljótri hugsun sem ég fékk og hverju tári sem ég grét. Ég var orðin ótrulega þreytt bæði líkamlega og andlega, ég vissi bara ég gat ekki haldið þessari meðgöngu áfram svo það var tekið ákvörðun að setja mig í gang gengin 39 vikur.

Ég kem á spítalann á föstudegi og er yfir helgi með mikla samdrætti og var bíða eftir gangsetningar dagsetningunni. Eftir langa og erfiða 9 mánuði fékk ég svar frá fæðingardeildinni að gangsetningardagur væri mánudagur 19 águst. Ég man eftir því hversu glöð ég var að loksins vita þetta væri fara vera búið en ég áttaði mig ekki á því hversu hröð fæðingin myndi vera. Fæ töflur og samtals tek ég 8 töflur. Um nóttina byrja ég að fá rosalega mikla bakverki í neðra bakinu, og ég fékk parkodín. Um morgunnin klukkan 8 kemur ljósmóðir inn og gerir leghálsskoðun. Ég var bara með einn og hálfan í útvíkkun og var svo ósátt með að það var ekki meira að gerast. Klukkan 11 kemur önnur ljósmóðir og tjékkar aftur og segir það sé hægt reyna gera belgjarof. Ég færist í fæðingarherbergið og það er gert belgjarof sem tókst!. Man hvað það var skrýtin og heit tilfinning að finna fyrir vatninu leka.

Klukkutíma eftir að það var sprengt belginn byrja ég finna verki í bumbunni og bakinu. Prófa nota glaðloftið eftir þrjá tíma að anda gegnum verkina bara. Svo verða verkirnir harðari og reglulegir og ég spurði ljósmóðurina “er ég þá komin af stað?” Og hún svarar “já” og ég bara omægat og var ekki trúa þessu en hélt ró minni. Ákvað svo prufa baðið og það var mjög næs en tók ekki verkina eins mikið og ég hélt að það myndi. Ég byrja svo gefast upp í baðinu og ég sagði ítrekað við kærasta minn “ég get þetta ekki” “er svo hrædd” og hann hélt í hendina mína og strauk mér. Ljósmóðirin kemur svo inn og ég grátbið hana um mænudeyfingu því þetta var orðið óbærilegt. En ég vissi ekki að ég þurfti bíða í klukkutíma eftir lækninum sem var gera mænudeyfinguna tilbúna. Svo loksins kemur hann inn og ég verð svo skíthrædd við nálina að ég fer aftur hágráta. Hríðarnar voru orðnar svo sterkar að ég var öll á hreyfingu. Yndislega ljósmóðir mín hjálpar mér í gegnum mænudeyfinguna og ég kvíðasjúklingur sem hélt að mænudeyfingin væri bara hræðileg var svo ekkert mál.

Verkirnir urðu betri eeen eftir klukkutíma voru þeir búnir færast alveg í neðra bakið og ég get sagt að það var bara verra. En ég hélt áfram anda mig í gegnum hverja hríð og reyndi hugsa jákvætt. Var svo dofin í líkamanum og sérstaklega fótunum eftir mænudeyfinguna að það þurfti hjálpa mér labba á klósettið. Það var svo gert aftur skoðun og þá var ég með 3 í útvíkkun og útaf því það var ekkert mikið gerast þá fékk ég dreypi í æð. Klukkutíma seinna var ég komin með 7 í útvíkkun og ég var drepast úr verkjum, ég nefnilega áttaði mig ekki á því hvað þetta var gerast hratt. Nei sko hálftíma seinna er ég komin með 10 í útvíkkun og ljósan segir “þú mátt byrja rembast ef þú ert tilbúin eða bíða í hálftíma” og ég horfi á hana í sjokki og segi “nei nei langar bíða í hálftíma”. Svo byrjar ballið og ég var svo ekki tilbúin en tengdó og kærastinn og ljósan sögðu öll bara “jæja kýlum á þetta”. Kærasti minn og tengdamamma mín halda löppunum uppi og ég byrja rembast og aftur rembast og aftur. Eftir klukkutíma rembing kemur litla gullfallega prinsessa mín í heiminn klukkan 21:22. Hún var 50cm og 3534 grömm og 14 merkur❤️.

Fyrstu dagarnir voru jú krefjandi en svo yndislegir. Brjóstagjöfin gekk vel en ég var með rosalega mikla framleiðslu að ég þurfti pumpa og gefa oft. Bæði mjög gott vera með mikla mjólk en mikil vinna passa að maður fyllist ekki og sem nýbökuð móðir var ég alltaf í kvíðakasti yfir því hvort ég myndi fá sýkingu í brjóstin, eða hvort hún væri anda eða afhverju hún gerði svona hljóð😅. Bara hreinlega allt sem hún gerði efaðist ég um en það var sagt mér það væri eðlilegt. Núna í dag 10 september er hún þriggja vikna gömul og er algjör mús. Þó að ég er læra á hverjum degi nýtt og oft kvíðin og þunglynd er ég reyna mitt allra besta að gefa henni lífið sem ég hefði þurft þegar ég var yngri. Hún gaf mér tilgang í lífinu og er ástæðan að ég er enn á lífi í dag, orð geta ekki lýst hvað ég er þakklát fyrir hana. Það fallegasta í heimi fá að vera mamma þín elsku Adríana mín❤️. Mamma elskar þig múslan mín 🐻

Munið elsku nýju mömmur þið eruð hetjur og þetta er svo erfitt en svo worth it! Og þetta verður betra🫶 ekki gefast upp. Börn eru svo gefandi og gefa manni ást sem maður hefur aldrei upplifað áður. Að hafa fætt er það magnaðasta í heimi og er og mun alltaf vera í sjokki hvernig ég fæddi bara barn í heiminn. Líkami konu er hreinlega bara ótrúlegur.

Síðan skein Sól

Undanfari

Barnið hafði skorðað sig á 36. viku og frá 38. viku var ég stundum að finna fyrir þrýsting niður í grind og seyðing neðst á baki og bumbu. Þegar nær dró fór ég að fá óreglulega „æfingasamdrætti“ sem komu á nokkurra daga fresti í svolítinn tíma og svo vikuna fyrir fæðingu var ég að fá þá á hverjum degi, stundum nokkrum sinnum á dag.

Fæðingin

Þann 19. desember var ég gengin 41 viku. Ég fann fyrir nokkuð sterkum samdráttum yfir nóttina og það kom smá bleikt í klósettpappírinn þegar ég þurrkaði mér eftir klósettferð. Um morguninn voru byrjaðir nokkuð reglulegir samdrættir með 5-7 mínútna millibili og við Róbert áttum rólegan morgun heima. Ég átti tíma í nálastungur og mæðravernd hjá Emblu, ljósmóður á Fæðingarheimili Reykjavíkur klukkan 12 og við fórum saman þangað. Ég lá í rúminu á fæðingarstofunni með nálarnar í klukkutíma, að þeim tíma liðnum kom Embla og fjarlægði þær. Í kjölfarið framkvæmdi hún belgjalosun og sagði okkur að leghálsinn væri mjög stuttur og mjúkur, u.þ.b. 2 cm í útvíkkun. Samdrættirnir síðustu daga höfðu verið að undirbúa okkur fyrir stóru stundina.

Við vorum komin heim um 13 leytið og samdrættirnir voru enn á 5-7 mín fresti. Við ætluðum að reyna að leysa þraut dagsins í jóladagatali sem við áttum en samdrættirnir voru orðnir svo kröftugir að ég gat ekki setið kyrr heldur varð ég að vera á hreyfingu þar til samdrátturinn byrjaði, þá þurfti ég að stoppa, styðja mig við eitthvað og anda mig í gegnum hann. Róbert notaði mjaðmakreistur til að hjálpa og mér fannst það mjög gott. Samdrættirnir voru á u.þ.b. 5 mín fresti í svolítinn tíma og styrkurinn hækkaði frekar hratt.

Við kveiktum á Spotify spilunarlista sem ég hafði búið til fyrir fæðinguna og ég ákvað að fara í sturtu sem hjálpaði mér mjög mikið. Ég skiptist á því að standa upprétt eða sitja á hækjum mér undir sturtunni með lokuð augun, fann fyrir dropunum lenda á mér og renna sér niður. Ég var í miklu slökunarástandi og andaði mig í gegnum kröftuga samdrætti, brosti svo til Róberts inn á milli sem var þarna hjá mér og skráði samdrættina. Kvíðinn sem ég hafði upplifað á meðgöngunni, varðandi fæðinguna, hvernig hún yrði og hvað gæti gerst var hvergi nær. Ég fann fyrir yfirvegaðri ró, gleði, tilhlökkun og ást. Um 16 leytið var ég ennþá í sturtunni og samdrættirnir farnir að vera á u.þ.b. 2 mínútna fresti. Róbert hringdi í Emblu til að láta hana vita og hún stakk upp á því að við myndum vera aðeins lengur heima þannig ég var í sturtunni í svona hálftíma í viðbót eða þar til að samdrættirnir voru farnir að vera mjög sterkir og á 1-2 mínútna fresti. Ég bað Róbert þá að hringja aftur og spyrja hvort við mættum koma á fæðingarheimilið sem var velkomið. Róbert hjálpaði mér úr sturtunni, aðstoðaði mig við að gera mig til og við mættum á fæðingarheimilið klukkan u.þ.b. 18 þar sem Embla tók á móti okkur og bauð okkur að koma inn á fæðingarstofu. Mér fannst rosalega gott að vera komin þangað, í hlýjuna og öryggið sem fyllti upp fallega herbergið. Embla framkvæmdi skoðun, það leit allt vel út og ég var komin 4 í útvíkkun. Samdrættirnir voru orðnir mjög kröftugir, með stuttu millibili og nú fór öll mín orka og einbeiting í að svífa á öldunum þegar þær komu og slaka alveg á þess á milli. Embla dempaði ljósin og lét renna í bað, Róbert kveikti á ilmkertum sem við höfðum tekið með og tónlist. Ég var komin ofan í baðið um 19, Róbert hélt köldum þvottapokum við ennið mitt og bringuna sem var mjög þægilegt en hann þurfti alltaf að fara frá til að kæla þá og á ákveðnum tímapunkti vildi ég bara hafa hann hjá mér þannig ég bað hann um það. Mér leið vel í baðinu en ég átti svolítið erfitt með að halda jafnvægi og að finna „rétta“ stellingu þar en ég var svo einbeitt og það var svo stutt á milli bylgja að mér datt ekki í hug að fara upp úr.

Ég byrjaði að finna fyrir rembingsþörf um 20 leytið en var þá komin 8 í útvíkkun, ég hlustaði á líkamann og var ekki að streitast á móti rembingsþörfinni en ég var ekki að rembast af fullum krafti heldur. Ég reyndi að „anda niður“ eins og ég hafði lært í myndbandi hjá doulu á youtube. Þarna fór að heyrast í frumkonunni sem ég hafði heyrt Helgu Reynis ljósmóður tala um, við fórum í fæðingarfræðslu hjá henni sem kom sér vel í fæðingunni. Mér fannst gott að anda niður en ég var ekki að ná að beina kraftinum nógu mikið í rembinginn, höfuðið rétt kíkti út og fór svo alltaf aftur inn, en það var góður undirbúningur sem hjálpaði með því að mýkja og teygja á svæðinu. 

Embla hringdi í Stefaníu, hina ljósmóðurina sem mætti stuttu seinna til að hjálpa. Hún tók líka fullt af myndum og einhver myndbönd því hún hafði lesið fæðingarplanið okkar þegar hún mætti þar sem stóð að við myndum endilega vilja að teknar yrðu myndir ef hægt væri. Ég tók svosem ekki mikið eftir því sem var að gerast í kringum mig þar sem ég fór svo mikið inn á við og var svo rosalega einbeitt alla fæðinguna. Ég var að anda mig í gegnum hverja bylgju fyrir sig, hugsandi að hver bylgja færi mig nær því að fá barnið okkar í fangið. Um 22 leytið var ég beðin um að fara upp úr baðinu og prófa að fara á klósettið, ég gerði það og fann fyrir miklum þrýsting. Eftir það langaði mig að prófa að koma mér fyrir í rúminu, þar sem ég var orðin þreytt og fann að ég þurfti að ná fullri slökun á milli bylgjanna, sem ég var ekki að ná í baðinu. Ljósmæðurnar gerðu rúmið tilbúið fyrir mig, ég lagðist á hliðina og Róbert lagðist hjá mér á því litla plássi sem ég hafði skilið eftir fyrir hann. Ég náði betri slökun milli bylgja í rúminu og það var mjög gott að hafa Róbert hjá mér, hann og Stefanía skiptust á að hjálpa mér að lyfta efri löppinni þegar ég þurfti að rembast á meðan Embla lagði heitan bakstur við spöngina og beið þess að taka á móti barninu. Þau voru öll með ótrúlega góða nærveru, hvetjandi og yndisleg. Embla spurði hvort ég vildi finna fyrir kollinum, sem ég gerði og mér fannst mjög hughreystandi að finna að hún væri alveg að koma.

Ég hætti að reyna að anda niður vegna þess að ég vildi ná að rembast af meiri krafti og fann strax mun. Þá fór þetta að ganga frekar hratt fyrir sig, stuttu seinna fann ég fyrir því að höfuðið var loksins að komast út og það tók nokkrar bylgjur. Í kjölfarið voru bara nokkrar bylgjur í viðbót þar til Embla tók á móti yndislegu stelpunni okkar og rétti mér hana. Samkvæmt myndunum var höfuðið komið út klukkan 23:34 og 23:36 fékk ég hana í fangið. Ég heyrði gráturinn hennar þegar hún var á leiðinni út og tók við henni þegar Embla rétti mér hana, talaði við hana og veitti henni hlýju, öryggi og nánd. Við kúrðum saman fjölskyldan og fundum fyrir einskærri hamingju og skilyrðislausri ást. Emilía Sól var loksins komin að lýsa upp heiminn okkar. Eftir að dágóður tími hafði liðið þá klippti Róbert naflastrenginn, hún var lögð á magann á mér og var ótrúlega sterk, skreið um og leitaði að brjóstinu sem hún fann að lokum með smá aðstoð.

Hún drakk hjá mér í rúman klukkutíma, Róbert lá við hliðina á okkur og það var ótrúlega notaleg stund sem mér mun alltaf þykja rosalega vænt um. Fylgjan kom klukkan 00:15, Stefanía sýndi okkur hana og fræddi okkur aðeins. Á einhverjum tímapunkti var ég deyfð og Embla hóf saumaskap, sem ég tók varla eftir. Þegar Emilía var búin að drekka þá fékk pabbi hennar að vera með hana húð við húð. Svo fórum við með hana á skiptiborðið, ljósmóðirin framkvæmdi skoðun þar sem allt leit mjög vel út, hún mældist 52 cm og vó 4050 g. Við nýbökuðu foreldrarnir fengum svo að setja á hana fyrstu bleyjuna og klæða hana í fyrstu fötin. Um 3 leytið var hún klædd og komin í fallegu bastvögguna við hliðina á rúminu okkar þar sem hún sofnaði fljótt. Við vorum á Fæðingarheimilinu yfir nótt og fórum svo heim daginn eftir. Embla sinnti heimaþjónustunni, veitti okkur ótrúlega góðan stuðning og var alveg yndisleg.

Fyrstu dagarnir

Dagana eftir fæðinguna var ég með einhverja verki í kviðnum sem við héldum að væri mögulega ristilkrampi, en þegar Emilía Sól var orðin 4 daga gömul þá var verkurinn orðinn staðbundinn neðarlega hægra megin og óbærilegur, ég var komin með hita og gat varla hreyft mig. Við hringdum í Emblu sem ráðlagði okkur að fara á kvennadeildina og hringdi þangað fyrir okkur. Róbert þurfti að gera Emilíu tilbúna og allt sem henni fylgdi, svo þurfti hann að hjálpa mér að klæða mig í föt og að komast út í bíl. Ég emjaði og grét alla leiðina þangað, ég hef aldrei á ævi minni fundið fyrir svona miklum sársauka. Eftir skoðanir og myndatökur kom í ljós að botnlanginn minn hefði sprungið og að ég myndi fara í aðgerð daginn eftir, þann 24. desember. Róbert og Emilía fengu að vera hjá mér sem var rosalega gott. 

Ég þurfti að liggja á bakinu í rúminu með halla og gat varla hreyft mig, Róbert og starfsfólkið á deildinni þurftu að hjálpa mér að gefa Emilíu brjóst með því að hjálpa mér að færa mig til hliðar, leggja kodda við hliðina á mér og leggja hana á koddann þannig hún gæti drukkið hjá mér og svo að færa mig aftur til hliðar, leggja kodda hinum megin og leggja hana á hann. Þetta var erfitt en mér þótti mjög vænt um þessar stundir þrátt fyrir erfiðleikana og var ótrúlega þakklát fyrir að geta gert þetta fyrir hana. Auk þessa þurfti hún að fá ábót og ég þurfti að pumpa mig reglulega til þess að ná upp brjóstamjólkinni. Það var mjög erfitt að fara frá Róberti og Emilíu þegar ég þurfti að fara í aðgerðina, ég var alveg svolítið hrædd og grét á leiðinni þangað. Þegar ég var komin rétt náði ég að sjá eitthvað fólk, svo taldi einhver niður og ég vaknaði á vöknun. Ég hugsaði strax til fjölskyldunnar minnar sem beið eftir mér og bað um að fá að hringja, Róbert svaraði mér, það var ótrúlega gott að heyra röddina hans og ég heyrði að það var léttir fyrir hann að heyra mína. Svo hringdi ég í alla mína nánustu og lét vita að aðgerðinni væri lokið og að það væri í lagi með mig. Ég fékk vökva og sýklalyf í æð auk þess sem ég fékk reglulega verkjastillingu. Ég var enn mjög verkjuð og þurfti aðstoð við að hreyfa mig, en það var hugsað ótrúlega vel um okkur og Róbert var ótrúlega duglegur að sinna okkur mæðgum. Við eyddum jólunum á spítalanum, höfðum það huggulegt þrátt fyrir allt og opnuðum pakkana frá hvort öðru. Ég var dugleg að hreyfa mig með aðstoð Róberts og vöggunar hennar Emilíu þar til ég var farin að geta hreyft mig án mikillar aðstoðar þó það væri enn svolítið vont. Mér fór batnandi með hverjum deginum en það tók samt langan tíma fyrir mig að ná mér almennilega og ég held að líkaminn sé ennþá að jafna sig, auk þess sem þetta hafði einhver áhrif á andlega líðan. Mér leið eins og ég væri að missa af því að eiga „eðlilega“ fyrstu daga með Emilíu og brjóstagjöfin átti í högg að sækja. En það var dásamlegt að fá að vera með fjölskyldunni yfir þetta erfiða tímabil og ég naut þess að kúra með Emilíu Sól mér við hlið, gefa henni brjóst, syngja fyrir hana og spjalla við hana. Hún var ljós mitt í myrkri og Róbert kletturinn okkar.

Ég útskrifaðist af spítalanum 28. desember og við héldum upp á aðeins öðruvísi jól með mömmu. Daginn eftir fékk ég sterkari verki og hita, hringdi á deildina og fékk tíma í blóðprufu morguninn eftir. Ég kjagaði um allt vegna verkja og átti ennþá erfitt með að hreyfa mig án aðstoðar en ég mætti á spítalann í blóðprufu og hitti svo einn af læknunum sem sá um mig. Hann sagði eftir niðurstöður og skoðun að þetta hefði ekki verið það sem hann hefði viljað sjá. Hvítum blóðkornum hafði fjölgað, ég var með hita og mjög verkjuð. Hann bað sjúkraflutningamann að sækja mig í hjólastól og fara með mig upp á 13D.

Það þurfti að taka nýjar myndir og ég þurfti að vera fastandi á deildinni þar til búið væri að skoða þær. Róbert og Emilía komu til mín og eftir einhvern tíma kom í ljós að það væri gröftur í kviðarholinu þar sem botnlanginn hafði sprungið og ég þurfti að fá meiri sýklalyfjagjöf í æð, auk þess sem þurfti að koma fyrir dreni. Við eyddum næstu dögum á 13EG og byrjuðum nýja árið með stæl. Ég losnaði á endanum við drenið og þann 3. janúar fengum við loksins að fara heim. Ég átti að taka sýklalyf um munn en las á sérlyfjaskrá að ekki mætti taka þau með brjóstagjöf og ákvað að hringja á deildina, konan sem svaraði ætlaði að tala við lækni. 

Tengdaforeldrar mínir komu í heimsókn og ætluðu að elda fyrir okkur jólamat en þá hringir deildin og segir mér að ég þurfi að koma og vera áfram á sýklalyfjum í æð vegna þess að ég skipti um lyf í miðri meðferð vegna útbrota og þurfti að vera lengur á því nýja. Ég vildi bara vera heima með fjölskyldunni minni þannig ég ákvað að mæta frekar fjórum sinnum á sólarhring í meðferðina, kl. 6, 12, 18 og 24. Síðasta sýklalyfjagjöfin kláraðist kl. 00:30 þann 6. janúar og ég fékk loksins að vera bara heima að hafa það huggulegt með yndislegu fjölskyldunni minni. Embla, dásamlega ljósmóðirin sem tók á móti Emilíu, sinnti heimaþjónustunni og sýndi mér ótrúlega mikinn stuðning í gegnum þessa erfiðu tíma kom og hjálpaði okkur að gefa Emilíu Sól fyrsta baðið sitt. Við tók bataferli heima, brjóstagjafir og brjóstapumpu sessions, kúr og notalegar stundir sem fjölskylda. Ég gerði mitt allra besta og vann hart að því að reyna að ná upp brjóstagjöfinni, fékk aðstoð og stuðning frá Edythe sem er brjóstagjafarráðgjafi á fæðingarheimilinu og náði að gefa henni brjóst í 5 mánuði þrátt fyrir veikindin. Þá var engin breyting á magninu sem hún fékk hjá mér, ég var orðin uppiskroppa með orku til þess að reyna að breyta því og Emilía farin að mótmæla þannig ég slakaði á þessu og þar af leiðandi fór framleiðslan minnkandi þar til við tókum síðustu brjóstagjöfina. Emilía dafnaði mjög vel, mér fór batnandi með hverjum degi sem leið og við fjölskyldan höfðum það ótrúlega gott. Þegar ég horfi til baka myndi ég ekki vilja breyta neinu, þetta mótaði okkur sem fjölskyldu og ég er ótrúlega ánægð með okkur eins og við erum. Ég er mjög þakklát fyrir lífið, heilsuna, fjölskylduna mína og alla sem studdu við okkur.

Fæðingarsaga Lukku

Litla ljósið okkar ákvað að koma í heiminn um morguninn 11 febrúar 2022 klukkan 05:28, rúmlega 5 tímum eftir settan dag. Hún valdi sér nafnið Lukka Rún Gilbert. Fæðingin var einstaklega göldrótt og falleg á heimilinu okkar í Hvalfirðinum. Við fjölskyldan erum endanlaust þakklát fyrir því að hafa átt tök á því að fæða heima – án deyfingu, hláturgas eða verkjalyfja. Í stað þess vorum við með ilmkjarnaolíur og kirsuberja Sun Lolly til handa, vel valda tónlist, og helling af kertaljósum, með Katrínu ljósu og Ösp nema til aðstoðar, og elsku Kristján, maka minn, sem ómetanlegur stuðningur í gegnum allt ferlið. Fæðingarsagan hefst eftir að hafa gist í bænum hjá mömmu minni og pabba í tvær nætur vegna tveggja daga óveðurs og óvissu með færð. Við vorum nýkomin aftur heim í Hvalfjörðinn 9. febrúar og það var eins og Lukka hafi vitað að nú væri í lagi fyrir hana að láta sjá sig, en seinna um kvöldið fór ég að finna fyrir léttum hríðum.

Næsta dag lagðist bjart og fagurt vetrar veður yfir fjörðinn, sólin glampandi í snjóþakinni birkiskógarhlíð með mildri þoku yfir hafsútsýnið sem leiðir að borginni. Til þess að taka sem best á móti hríðunum, sem voru stöðugt að aukast, þá nýtti ég þess að leggjast í heitapottinn og setja á fæðingar tónlistina mína. Um 17.00 leitið létum við Katrínu ljósmóður vita að verkirnir voru farnir að aukast verulega og hún sagðist vilja leggja af stað til okkar úr bænum þegar það væru komnar 8-10 mín á milli hríða í að minnsta lagi klukkustund. Seinna um kvöldið, áður en við náðum að sofna, voru hríðarnar komnar á 6 mín millibil, en það entist ekki í nema 40 mín fyrr en þær hægðu svo aftur á sér. Við vorum bæði smá óróleg að sjá hvað myndi eiga sér stað um nóttina, en þá var ég að vakna á 20-30 mín millibili með þunga verki í legi og mjóbaki.

Ekkert skeði þessa nótt og næsta dag urðu verkirnir mildari en héldu áfram óreglulega. Seinna um kvöldið, eftir kvöldmat, lagðist ég aftur í pottinn í rúmlega tvær klukkustundir undir stjörnubjörtum himni og glampandi norðurljósum og beið þolinmóð eftir því að hún kæmi. Klukkan slær 23:00 og ég er orðin ansi mjúk og lipur. Þá rís ég upp úr pottinum og leggst upp í rúm að bera á mig olíublöndur, teygja mig smá og hugleiða – en þá voru verkirnir virkilega farnir að rífa í. Ég átti erfitt með að átta mig á því hvenær verkirnir voru að byrja eða taka enda, en ekki virtist núna vera nema 3 mínútur á milli hríða. Óviss fer ég fram og segi Kristjáni að ég haldi að þetta sé allt að fara að gerast. Ég sit og rugga mér á æfingarboltanum að ræða þetta við hann þegar það hellist yfir mig einskonar “trans” tilfinning, ég fæ léttan svima, sting í fingurnar og hjartað fór að slá hraðar. Ég er lent í öðrum heimi.

Kristján hringir þá í Katrínu til að láta hana vita og fyllir fæðingarlaugina af vatni, á meðan ég kem mér fyrir á júdó dýnunni á öllum fjórum að rugga mér fram og til baka á æfingarboltanum. Þegar Katrín mætir klukkutíma seinna, klukkan sirka 00:30, gat ég ómögulega komið mér fyrir í annarri stellingu. Hún reynir að fá mig til að leggjast í sófann svo að hún geti skoðað mig en ekki gat ég setið í meira en 10 sekúndur fyrr en verkirnir urðu óbærilegir í þeirri stellingu. Þá kemur í ljós að litla Lukka mín hafi snúið sér bak í bak og er að þrýsti svona harkalega á mjóbakið mitt. Ég kem mér svo fljótlega fyrir í lauginni en er þar að rembast við sársaukann í gegnum söng og öskur fram að loka sprettinum. Kristján var hjá mér allan tímann að heila mig og veita mér góðan stuðning, leiða mig, anda í takt við mig, og minna mig á að Anda, Slaka, Treysta. Á tveim tímapunktum fann ég fyrir einskonar “Kundalini” titring niður allann hryggjaliðinn, sem var fyrir mér einhverskonar áminning um að þetta ferli væri svo miklu stærra en ég – ég stjórnaði engu, nema því að sleppa tökunum.

Rétt fyrir 05:00 hvatti Katrín mig til að koma upp úr lauginni og færa mig inn í svefnherbergi. Ég vildi alls ekki leggjast upp í rúm þar sem ég vissi að ég gæti ekki legið á bakinu, en við færðum okkur yfir og byrjuðum á því að setjast aðeins á klósettið. Á þessum tímapunkti var ég með svo mikla verki að mér leið eins og ég væri að fara að gefast upp og fara að gráta. En ég vissi að ekki væri aftur snúið þannig í hvert skipti náði ég að hrista af mér fórnarlambið og í staðinn sækja í villikellingar orkuna og koma upp góðu GARGI í staðin fyrir tárum. Ég vildi nú ekki taka á móti henni á klósettinu, þannig við komum mér á fætur og upp í rúm, aftur á fjórar fætur. Katrín var búin að vara mig við að þegar höfuðið kæmi að lokum myndi ég finna fyrir tilfinningu sem kallast “RING OF FIRE.” Sú tilfinning entist í gegnum þrjár hríðir en þá hafði ég komið mér í standandi stöðu, með Katrínu á gólfinu fyrir aftan mig og Kristján sitjandi á rúminu fyrir framan mig að styðja við mig. Fáum mínutum seinna kom hausinn og búkurinn með stuttu millibili og áður en ég vissi af því var ég komin með hana í fangið! Ég tárast við að skrifa þetta, því á þeirri stundu brást ég í grát, hjartað að springa, þakklát því að sársaukinn væri búinn, orðlaus yfir fegurð hennar og ástfangin á einhvern hátt sem hefur áður ekki verið partur af mínum raunveruleika. Ég var orðin móðir.

Þegar hún fæðist var hún með naflastrenginn í kringum hálsinn, en Katrín var fljót að bregðast við. Áður en ég vissi af var ég farin að fæða fylgjuna, sem mér var búið að kvíða fyrir því ég hafði heyrt að það væri svo sársaukafullt, en var það alls ekki og ekki var verra að vera komin með Lukku í fangið. Katrín aðstoðaði mig við það með því að draga fylgjuna út þannig ég þurfti ekki að hafa jafn mikið fyrir því. Að því loknu, skoðar Katrín skaðann og segir mér að ég hafi ekkert rifnað sem var mér líka mikill léttir, enda var hún svo lítil, einungis 2560g eða 9 merkur, 49 cm í lengd og 31,5 í höfuðmáli. Litli gullmolinn minn, hún Lukka Rún.

Ástarjátning föðurs

Motherhood

Að kvöldi bjartrar sumarnætur sátum með vinum í sófanum og deildum berjate-i af tegundinni „Motherhood“ sem rímaði fyllilega við andrúmsloft liðinna mánaða. Í þeim fjögurra manna hópi sem stóð að te-supplinu voru tvær konur sem báru barn undir belti, þó svo að í tilviki annarrar þeirra væru þær upplýsingar ekki orðnar opinberar og voru umræðurnar í anda þess. Eftir að vinir voru kvaddir seint kvölds mætti mér alvarlegur svipur á andliti Katerynu – „Matti, þetta er byrjað“. Samdrættir voru þó vægir og langt leið á milli þeirra og við sem útskrifuð vorum úr hvorki fleiri né færri en fjórum fæðingarnámskeiðum og parameðgöngujógakvöldi vissum að ekki var tilefni til að aðhafast frekar að svo stöddu. Vaknað var seinna þá nóttina og sífellt jukust verkirnir og ég fékk tækifæri til að sýna hve vel ég hafði fylgst með á áðurnefndum námskeiðum. Nótt þessi rennur mér seint úr minni en hún einkenndist af haf-öndun, köldum þvottapokum á enni og heitum bakstri á mjóbakið- sem ilmaði af poppkorni sem rekja mátti til helsta tilgangs örbylgjuofnsins þaðan að. Sem sprenglærðir akademíkar í fræðum ljósmæðra, töldum við okkur hafa allar forsendur til þess að bruna upp á fæðingardeild á Akranesi þegar komið var undir morgun, enda ekki nema 3-4 mínútur á milli samdrátta sem hver fyrri sig entist í um 90 sekúndur. Ljósmóðirinn sem rætt var við í símann þegar lagt var af stað var ekki eins sannfærð og við um að tíminn væri kominn en sagði okkur þó velkomin. Samdrættirnir hættu nánast alfarið á meðan á keyrslunni stóð – sem þó var lengri en vonir stóðu til vegna þess að Hvalfjarðargöngin voru lokuð vegna framkvæmda og stressaðir verðandi foreldrar neyddust til að taka rómantískan rúnt um Hvalfjörðinn á leiðinni. Eftir stutta skoðun frá ljósmóður vorum við send heim að nýju, vonsvikin en þó staðráðin í því að mæta áskorunum í þessu ferli af bjartsýni og jákvæðni.

Ólýsanlega falleg

Sagt hefur verið að óléttar konur sem langt eru komnar beri með sér einskonar fegurðarljóma (e. glow). Í háði hafa konur í þeirri stöðu bent á ýmis einkenni óléttu sem vart teljast samræmast hefðbundnum hugmyndum um fegurð kvenna. Eftir þá reynslu að fylgjast með Katerynu í gegnum 41 vikna óléttu, því ferli að veita barninu líf og fæða það í heiminn að mér viðstuddum get ég með sanni sagt mig meðal þeirra sem tala um fegurðarljómann. Ekkert magn af maskara, meiki, púðri eða varalit, enginn þröngur kjóll eða glitrandi hælaskór, engin litun og engin plokkun hafa nokkurn tíma ljáð konu jafn ólýsanlega fegurð og fæðing Nadíu ljáði Katerynu. Það er nefnilega þannig að engin hugsanleg athöfn er jafn náttúrulega kvenleg og einmitt sú. Með alvarlegan og staðráðin svip á dauðþreyttu andlitinu lá hún í rúminu og vann sig í gegnum hríð eftir hríð af stakri einbeitingu, með risastóra bumbuna og svitann lekandi af vöngum sínum – fullkomin fegurðardís sem stuttu síðar varð mamma barnsins míns.

„Ég get ekki meira“

Dagarnir og næturnar sem fylgdu sýndust saman renna eins og þoka við sjónarrönd á hafi úti. Tíminn einkenndist af skemmtilegu spjalli okkar hjónanna á milli, stöku bíómynd sem reglulega var sett á pásu þegar samdrættir létu á sér bera og af tilraunum okkar til að njóta þessarar mögnuð vegferðar sem fyrir okkur stóð. Á tímum máttum við gleyma því verkefni sem framundan var, og samdrættirnir einungis til þess fallnir að trufla okkur við að fylgjast með afdrifum Jennifer Lopez í gervi viðskiptakvendis eða annars sem fyrir bar á sjónvarsskjánum. Á öðrum stundum mátti hvorugt okkar mæla af einbeitingu við að komast yfir sársaukann sem tíðum samdráttum fylgdi – ég í aukahlutverk við að lina þjáningar aðalhetjunnar, Katerynu – sem af stórkostlegum innri styrk sínum sigraðist á hverjum samdrættinum á fætur öðrum. Ég hef aldrei efast um styrk hennar og göfgi en á þessum tíma gat ég vart hamið aðdáun mína og lotningu fyrir þeirri stórkostlegu konu sem konan mín hefur að geyma. Það var því með öllu ljóst hvað koma skyldi á aðfaranótt Sunnudags, þegar hún þrýsti af alefli milli samanbitinna tanna sinna eftirfarandi setningu: „Ég get ekki meira, Matti.“ Stuttu áður en þangað var komið höfðum við átt samtal við aðra ósannfærða ljósmóður á Akranesspítala sem ekki taldi tilefni til athafna í ljósi þess hve stuttan tíma Kateryna hafði verið vakandi með svo tíða samdrætti. Við héldum af stað og í þetta skiptið voru samdrættirnir engu minni eða færri þegar í bílinn var komið. Bílferðin var sem allra óþæginlegust – skyndilega virtist leiðin til Akraness engu styttri en til Hornafjarðar og til baka. Ekki bætti það úr skák þegar Katerynu tilkynnti mér að verkir sínir höfðu nú komist á annað skref, svokallaðar rembingshríðar sem sannarlega veitti mér tilefni til að rjúfa þann snefil af innri kyrrð sem eftir var í iðrum mínum og kalla fram í huga mér vofu ofsakenndar örvæntingar. Af stakri tillitsemi við aðstæður takmarkaði ég þó útrás þessarar örvæntingar við aukin hraðakstur og tíðari óumbeðnar athugasemdir til Katerynu um að allt væri í lagi og að við kæmum brátt á spítalann. Eftir u.þ.b. 1874 km akstur frá Mosfellsbæ til Akraness komum við að læstum dyrum Heilbrigðisstofnunnar Vesturlands. Ég renndi fingrunum ítrekað yfir allar mögulegar bjöllur sem finna mátti við innganginn, ekki ósvipað því hátterni sem haft var við þegar gert var dyraat í Breiðholtinu hér á árum áður. Eftir stutta könnun ljósmóður var haldið til fæðingarstofu þá þegar – barnið var að koma núna, strax.

Toppurinn fjarlægður

Það höfðu einungis liðið um 5 mínútur eftir að Kateryna hafði komið sér fyrir á fæðingarrúminu þegar henni var bent á að e.t.v. væri réttast að hún skyldi fjarlægja toppinn sinn – svo leggja mætti barnið beint á brjóst þegar það kæmi. Skilaboð þessi komu báðum verðandi foreldrum í opna skjöldu þar sem þau færðu til raunveruleikans það merkilega atferli sem var að eiga sér stað. Biðtíminn eftir barninu frá því komið var upp á fæðingardeild var svipaður og eftir 16 tommu pítsu frá Dómínós á föstudagskvöldi – Nadía fæddist ca. 25 mínútum eftir komu á spítalann. Að vera vitni af komu hennar í heiminn er merkilegasta hlutskipti mitt í lífinu til þessa. Í einni hríð, eftir að kollurinn kom í ljós, skaust hún út í sigurkufli. Ég horfði slímugan, grábrúnan, pokann springa með látum er hann snerti rúmmið og eftir lá líflaust barnið á maganum, þakið eigin hægðum. Tvær skelfilegar sekúndur liðu uns lítil lungu drógu sinn fyrsta andardrátt og rödd þess ómaði um eyru stoltra foreldra í allra fyrsta sinn. Yfirþyrmandi léttir skók líkama minn og sál þegar ég sá fullfrískt barnið mitt í örmum fullfrískrar konunnar minnar. Þessu var lokið og á sama tíma var það rétt að byrja.

Dramatíkin

Ýmsu hefur verið haldið fram um foreldrahlutverkið sem ég hef ekki samsvarað við mína reynslu. Eitt er að þó að sem rétt er, enda eflaust með augljósari ábendingum sem verðandi foreldrar fá gjarnan, en það er að hlutskipti þetta er engu líkt. Þrátt fyrir að teljast með dramatískari persónuleikum í flestum félagslegum hópum í mínu umhverfi hefur það ekki komið fyrir mig fyrr en núna að tár streyma niður andlitið af einskærri hamingju. Þegar þessi orð eru skrifuð er Nadía 2 mánaða gömul og enn þann dag í dag kemur það fyrir að hnútur kemur í magann og gæsahúð myndast á örmum mér af þakklætinu fyrir þá staðreynd eina að tilvist hennar sé staðreynd. Í augum hennar speglast einskært sakleysi sem eru mér áminning um þá fegurð sem fyrirfinnst í heiminum. Ekkert gerir mig jafn óstöðvandi í eigin augum og þegar sár grátur hennar víkur fyrir svefni vegna vögguvísu sem kemur frá vörum minum. Nadía hefur hjálpað mér að ná hæðum á lífsins leið sem ég voru mér að öllu leyti ókunnugar áður fyrr. Geislandi bros hennar eða sár grátur, spyrjandi augnaráð eða rólegur andardráttur svefnsins eru sem vörður í vegferð að einskærri hamingju sem til er kominn fyrir tilstilli nýrrar tilfinningar í hjarta mér. Það er óbeisluð, skilyrðislaus, yfirþyrmandi ást.

Matthías nýbakaður faðir
Matthías, Kateryna og Nadia litla

Fæðingarsagan mín

Þessi fæðingarsaga var upphaflega birt á lady.is en er endurbirt hér með góðfúslegu leyfi Guðrúnar.

Ég var sett 15. ágúst 2015. Föstudaginn 14. ágúst fer ég á heilsugæsluna að hitta ljósuna mína til að athuga stöðuna á mér. Litla stelpan mín var ennþá óskorðuð og ég var ekki komin með neitt í útvíkkun. Ég var pínu svekkt. Mig verkjaði svo mikið í grindinni að ég haltraði af sársauka. Brjóstsviðinn var heldur ekki að hjálpa til, ég beið bara eftir því að það kæmi kolamoli uppúr mér. Það var ekki mikill svefn þessa dagana vegna verkja í grindinni. Á mánudeginum (17.ágúst) fór ég í nálastungur og hreyft var við belgnum, daman var enn óskorðuð. Daginn eftir, á þriðjudeginum, byrjaði ég að fá samdrætti og versnuðu þeir með kvöldinu og nóttinni. Á miðvikudagsmorgninum áttum við pantaðan tíma hjá fæðingarlækni, en hún átti að meta hvort það ætti að setja mig af stað. Ég var nefnilega með mjög stóra kúlu.

Á þessari mynd er ég gengin 36 vikur en kúlan stækkaði ennþá meira í lokin.

Ég fór í auka vaxtasónar á seinni hluta meðgöngunnar og var talið að barnið mitt yrði allavegana um 18 merkur þegar það myndi fæðast.

Það er reyndar oft mikil skekkja í þessum mælingum þannig að þetta var ekki pottþétt. En þennan miðvikudagsmorgun fórum við uppá deild og þá var daman loksins skorðuð og ég komin með 2-3 í útvíkkun. Það var hreyft aftur við belgnum og við svo send heim að leggja okkur. Ég gat ekkert sofið og leið ekkert mjög vel. Við áttum að fara aftur uppá deild um klukkan 18 til að athuga stöðuna. Allt var óbreytt og ég var send heim með verkjalyf og svefnlyf. Ég gat loksins sofið eitthvað smá en vaknaði 4 um nóttina með mikla verki. Við fórum uppá deild og ég var lögð inn. Á fimmtudagsmorgninum var ég með 5-6 í útvíkkun. Um 10 leitið gat ég ekki meira af sársaukanum og fékk mænudeyfingu. Þvílíkur munur! Ég gat loksins andað venjulega, slakað á og sofnað! Með næsta barni ætla ég að biðja fyrr um mænudeyfingu, ekki spurning. Klukkan 13 var aftur tekin staðan og ég með um 6 í útvíkkun og hríðarnar voru mjög óreglulegar. Belgurinn var sprengdur líka. Um klukkan 16 þegar þriðja ljósmóðirin kom á vakt þá sagði hún að belgurinn hafði ekki verið nógu vel sprengdur þannig að hún gerði það aftur. Ég fékk einnig dripp til að reyna auka hríðarnar en þær voru ennþá mjög óreglulegar. Klukkan 20 um kvöldið kom ljósmóðirin inn til okkar og sagði að þetta væri ekki að ganga svona og að hún ætlaði að ná í stelpuna. Ég skildi ekkert hvað hún var að meina.. ná í stelpuna? Hvernig ætlaði hún að gera það eiginlega. Ég spurði hana dauðþreytt og ringluð „haa ætlaru að ná í hana“. Já hún ætlaði bara að ná í hana sagði hún aftur. Þá spurði Óli hvort hún væri þá að meina með keisara, og jú hún var að meina það. Ég fór að hágráta. Tilfinningarnar voru útum allt og ég búin að bíða og bíða eftir að geta fætt barnið mitt og svo allt í einu átti bara að skera mig upp. En ég var fljót að jafna mig, ég var svo þreytt og langaði bara að fá barnið mitt strax. 20 mínútum seinna var stelpan okkar komin í heiminn eða klukkan 20:18. Hún var 17 merkur og 52 sentimetrar.

Ágústa Erla komin í heimferðarsettið 

Frábær fæðing þrátt fyrir gangsetningu og meðgöngueitrun

Ég var komin 41 v + 6 daga þegar ég var sett af stað, ég hafði kviðið svolítið fyrir þessum degi þar sem ég bjóst ekki við að þurfa að fara í gangsetningu. Ég upplifði það sem pínu vonbrigði að líkaminn minn hafi ekki bara gert þetta sjálfur. Ég sem hafði átt frábæra meðgöngu, lítil sem engin ógleði, fékk enga grindargliðnun og leið almennt vel, en þar sem ég var ólétt af fyrsta barni hafði ég engan samanburð, en miðað við þær sögur sem ég hafði heyrt og lesið var ég heppin. Undir lok meðgöngunnar var ég þó kominn með mikinn þrýsting niður í lífbein og fann fyrir mikilli þreytu. Ég ákvað að hlusta á líkamann minn og hætti að vinna þegar ég var komin rúmar 36 vikur.

Fannst tíminn þó líða heldur hægt en ég notaði tímann til að prjóna, fara í jóga hjá Auði  og undirbúa mig og dútla fyrir nýja heimilið, en við Eyvindur vorum nýlega búin að kaupa okkur íbúð sem við vorum að gera upp og markmiðið var að flytja inn áður en litli fæddist. Þannig vikurnar voru teknar í rólegheitum. Ég var mikið að dunda mér heima með mömmu þar sem hún var hætt að vinna. Var að prjóna vettlinga og trefil til að reyna að láta tímann líða. 

Settur dagur var 2. febrúar en ég hafði það á tilfinningunni að hann myndi koma aðeins seinna en það, svona 6-7 febrúar. Sá dagur leið og ekkert gekk og eftir 40 -41 vikurnar var þetta farið að reyna heldur á andlegu hliðina þar sem hann hefði geta komið hvenær sem er. Ég reyndi þó að nýta tímann eins og ég gat og hvíla mig en ekkert gerðist, þannig ég var oft að skreppa í búðir og stússast eitthvað fyrir íbúðina eins og ég treysti mér til.  Ég lét hreyfa við belgnum í 40+5 skoðun hjá ljósmóðurinni en það var ekki einu sinni hægt, fór í nálastungur, labbaði um Ikea og fleiri búðir, borðaði ananas en allt kom fyrir ekki. Ljósmóðirin pantaði svo tíma fyrir mig í gangsetningu til öryggis, en ég var frekar smeyk við að fara í gangsetningu og vildi helst fara sjálf af stað svo dagurinn var ákveðinn eins langt frá og hægt var.

Daginn fyrir gangsetningu fórum við Eyvindur í síðustu sundferðina og fórum í ísbíltúr og fengum okkur bragðaref hjá Huppu , það var frekar súrrealískt að hugsa til þess að þetta væri síðasti dagurinn sem við yrðum bara tvö.  En það var mjög gott og eftirminnilegt að eiga svona stund saman.

Gangsetningardagurinn, 15. febrúar rann upp og vorum við mætt upp á landsspítala kl 8 um morguninn í monitor. Ég var mæld vel og vandlega, en þar sem blóðþrýstingurinn var orðinn nokkuð hár þá var ég send í blóðprufu. Ljósmóðirin mældi mig og var ég komin með 1 í útvíkkun og náði hún að hreyfa við belgnum. Ég fékk svo fyrstu töflu kl 10 og var send heim með spjald og átti að taka eina töflu á tveggja tíma fresti. Við stoppuðum í bakaríinu og fengum okkur morgunmat og ætluðum að taka því rólega.

 Verkirnir urðu þó fljótt heldur verri og þegar ég kom heim gat ég varla setið. Ég fékk svo símtal frá spítalanum kl 13:30 um að niðurstöðurnar úr blóðprufunum sýndu að ég væri komin með byrjunareinkenni á meðgöngueitrun svo þau vildu fá mig upp á deild og átti ég að taka töflurnar hjá þeim. Það var pínu skrítið að hugsa til þess að ég myndi að öllum líkindum ekki fara aftur heim nema með barnið með mér. Mér fannst það þó líka ákveðinn léttir þar sem ég vissi að ég þyrfti ekki að vera að spá í tíma á milli samdrátta og ákveða hvenær tími væri kominn til að fara á spítalann. Þegar þarna var komið við sögu var ég nýbúin að taka 3 töflur og samdrættirnir voru búnir að versna talsvert. Við pökkuðum í rólegheitum í töskurnar og gat ég rétt svo staulast út í bíl og var bílferðin ekki þægileg. Þegar upp á deild var komið var kl um 14:30 og þá fékk ég fína stofu með baði. Það var settur á mig mónitor til að fylgjast með hjartslætti mínum og barnsins út af eitruninni og þurfti ég að vera með hann á mér allan tímann. Kl 15:30  voru vaktaskipti og fékk ég fínar ljósmæður og nema sem sáu mjög vel um mig, þær Margréti og Ingunni. Þar sem átti að reyna að hraða ferlinu aðeins út af eitruninni var stungið gat á belginn um kl 16 og fossaði vatnið út um allt í nokkrum skiptum. Þá var ég komin með 2-3 í útvíkkun. Kl 17 fór ég svo í baðið og var það mjög þægilegt. Hríðirnar urðu þó fljótt frekar harðar og var stutt á milli. Þá kynnti ljósmóðurneminn hún Ingunn mig fyrir glaðloftinu sem átti heldur betur eftir að vera besti vinur minn í þessarri fæðingu. Það komu tímabil þar sem mig  langaði að fá mænudeyfingu vegna verkjanna en þá hefði ég þurft að fara upp úr baðinu og það vildi ég ekki, heldur vildi ég vera þar sem lengst þar sem verkirnir virtust dofna í baðinu. Ákvað ég því að taka stöðuna aftur eftir klukkutíma. Klukkan 18 var svo útvíkkunin könnuð aftur og var ég komin með 4 í útvíkkun. Verkirnir voru alveg orðnir rosa vondir en ég náði að anda með jógaönduninni sem ég lærði í jóganu hjá Auði í gegnum glaðloftsgrímuna og tókst mér að halda ró minni og góðum takti með því. Í eitt skipti losnaði þó gasið frá grímunni þegar ég var í miðri hríð og eina sem ég gat var að öskra GAS GAS, eins og ég væri komin í  lögregluaðgerð í hruninu að spreyja táragasi.

Einnig var ég með jógamöntrurnar  á í græjunum og er ég ekki frá því að það róaði mig. Jógaundirbúningurinn hjálpaði mér mjög vel  Um 19 leytið fékk Eyvindur sér svo hamborgara í kvöldmat sem pabbi hans skutlaði til hans en ég hafði enga matarlyst, eina sem ég gat komið ofan í mig var gatorate og vatn. Mér fannst skrýtið að finna hamborgaralykt á meðan ég var að kveljast í baði, sem er reyndar frekar fyndið að hugsa til svona eftirá.  Kl 20 var svo tekin staðan aftur og var ég komin með 8 í útvíkkun. Þá var eiginlega orðið of seint fyrir mænudeyfingu og ákvað ég að harka þetta af mér þar sem ferlið var búið að ganga svo vel. Það var því aðeins farið að hraða á ferlinu. Út af meðgöngueitruninni þá mátti ég ekki eiga í baðinu og voru það svolítil vonbrigði. Mér var hjálpað upp úr baðinu um kl 20:30 og um 21 leytið var einhver brún eftir, svo kom einhver rembingur og um 21:20 var ég komin með fulla útvíkkun.  Mér fannst best að vera á fjórum fótum og var spítalarúmið ekki beint hannað til þess, ég náði því að liggja á hlið og með löppina upp Ég byrjaði að rembast. Það var enginn smá kraftur sem kom með þessum rembingi og öskraði ég með hverri hríð. Ljósmæðurnar sögðu mér þó að reyna að nota orkuna freka í að remba honum út í staðin fyrir að öskra og emja. Ég tók ráðleggingunum og einbeitti mér að því og þá fór þetta að rúlla. Eftir 3-4 rembinga kom höfuðið út og hann skaust svo út í næstu hríð í einu lagi kl 21:46. Stór og flottur strákur. 4252 gr og 52.5 sm og grét hann kröftuglega við fyrsta andardrátt. Mömmuhjartað fæddist á þessarri stundu. Ég fékk hann beint á bringuna og var ekki farið að líða á löngu fyrr en hann var farinn að sjúga brjóstið eins og hann hafi aldrei gert neitt annað. 

Ég þurfti svo að fæða fylgjuna og gekk það ágætlega, en þar sem belgirnir urðu eftir þurfti að bíða svolítið eftir þeim sem er eitthvað sem ég hafði aldrei heyrt um. Þeir komu þó að lokum Hélt að fylgjan og belgirnir myndu koma út saman. Þarna var ég alveg orðin örmagna af þreytu og verkjum. Við þurftum svo að bíða eftir fæðingarlækni sem átti að meta hvort að þurfti að sauma. Allt í einu um 23:30 leytið fylltist stofan af fólki. Barnalæknateymi kom og skoðaði strákinn og þar sem hann var með stórt naflaslit var honum trillað á vökudeild ásamt pabba sínum og var haldið að hann þyrfti jafnvel að fara í aðgerð strax og fékk ég ekki að vita hvort að ég fengi að hafa hann hjá mér yfir nóttina. Ég var svo að bíða eftir að komast á skurðarborðið þar sem ég fékk 3b gráðu rifu og þurfti að fá litla mænudeyfingu. Þessi deyfing var mjög kærkomin eftir alla þjáninguna.

Í öllu þessu róti voru líka vaktaskipti og kvöddu ljósmæðurnar mig og allt í einu var ég ein eftir á stofunni með engan síma og alveg búin á því og hrædd um litla strákinn minn og tíminn leið mjög hægt. Eftir klukkutíma af saumaskap var mér svo trillað aftur inn og komu strákurinn og Eyvindur aftur til mín eftir stutta viðkomu á vökudeildinni. Hann var svo stór og flottur að hann þurfti ekkert að vera þar nema  rétt í innskrift yfir nótt. Ég var mjög fegin að fá að hafa hann hjá mér. Þetta var algjörlega mögnuð lífsreynsla og frábær fæðing þrátt fyrir þessa gangsetningu og meðgöngueitrun og er ég fegin hvað allt gekk vel hjá okkur. Ég er mjög þakklát ljósmæðrum og læknum á landspítalanum fyrir að hafa hugsað svona vel um okkur litlu nýbökuðu fjölskylduna.

Margrét 30 ára, fyrsta barn, gangsetning.

Litla ofurkonan flaug í hendurnar á ljósmæðrunum

Júlíana mætti í heiminn 3. desember eftir dásamlega fæðingu á fæðingarstofu Bjarkarinnar. Ég var þá komin 38 vikur og 6 daga. Aðfaranótt 3. desember, kl. 2 vaknaði ég við það að ég hélt ég væri að pissa á mig. Við vorum ekki alveg viss um hvort að þetta væri sundvatn eða legvatn þar sem við höfðum farið í sund kvöldið áður. Við hringdum í Hörpu ljósmóður okkar á Björkinni en fengum samband við Hrafnhildi til að ræða næstu skref. Það kom önnur gusa með smá bleiku í bindið stuttu seinna svo þá vorum við viss um að við værum komin af stað. Það fylgdu þessu engir verkir. Ég var meðvituð um að ef fæðingin væri ekki langt komin fyrir kl. 2 næstu nótt þyrfti ég að eiga barnið á Landspítalanum vegna sýkingarhættu þegar að legvatnið lekur. Kærastinn var ákveðinn í að við skyldum hvíla okkur svo við fórum aftur að sofa um kl. 4 og sváfum til 8. Þá vaknaði ég við mjúka samdrætti en nokkuð reglulega og ég man hvað ég var ánægð. Það var gott að þeir byrjuðu hægt því það gerði mér kleift að ná takti við haföndunina. Við létum vita af okkur um kl. 9 og Hrafnhildur sagði að Arney myndi kíkja á okkur um hádegið. Það var mjög gott að hitta hana og hún sá án nokkurrar skoðunar að samdrættirnir voru ekki orðnir mjög harðir og að ég gæti verið róleg heima eins lengi og ég vildi.

Um klukkan hálf 4 fórum við að hugsa okkur til hreyfings og mæltum okkur mót við Hrafnhildi á fæðingarstofu Bjarkarinnar. Stuttu eftir að við komum athugaði Hrafnhildur útvíkkun og ég var þá komin 4 í útvíkkun. Slímtappinn fór en Hrafnhildi og Arney fannst mjög erfitt að greina hvort þetta væri slímtappinn eða brúnt legvatn í bleyjunni. Þær báðu mig því að fara nokkuð reglulega á klósettið til að athuga hvort meira væri komið. Það kom ekki meira svo til að taka allan vafa af þá lyftu þær kollinum aðeins upp til að fá út legvatn og sjá litinn. Ég hafði heyrt að það gæti verið mjög vont en með önduninni í takti við Hrafnhildi þá var það lítið mál. Það var allt í góðu með legvatnið svo við þurftum ekki að fara á Landspítalann. Það var mikill léttir. Ég var þarna komin 7 í útvíkkun og rosalega ánægð að fá að fara í pottinn fyrst að allt var í lagi.

Þetta fór hægt af stað hjá mér, ég gaf mér góðan tíma til að finna takt við bylgjurnar og haföndunina, mér finnst samlíkingin af því að samdrættir séu eins og öldur sem hellast yfir þig eiga mjög vel við. Þær byggjast upp, ná hápunkti og líða svo burt. Kærastinn stóð eins og klettur við bakið á mér. Heima þá tókst ég á við bylgjurnar liggjandi í rúminu og fékk knús og strokur frá honum milli þess sem hann tók til það sem við þurftum með okkur. Þegar við komum niður á Björkina fannst mér best að takast á við bylgjurnar krjúpandi fyrir framan rúmið, andandi haföndun og þrýstandi á þriðja augað undir augabrúnunum og kærastinn strauk yfir mjóbakið. Milli samdrátta þá hvíldi ég mig í fanginu á honum, hann sat á æfingabolta fyrir aftan mig og ég sat á gólfinu. Á leiðinni á klósettið þá þurfti ég oft að takast á við samdrátt standandi með hendurnar á hnjám og það var alls ekki verra. Ég prufaði að liggja í rúminu og takast á við hríð en það var alveg ómögulegt og gerði verkina mun verri. Vá hvað var gott að fara í pottinn og að geta látið líða úr sér í vatninu milli samdrátta, algjör dásemd að vera þarna þyngdarlaus. Kærastinn þurfti að stökkva á klósettið og tók Hrafnhildur við að nudda mjóbakið í samdrætti og eftir það þá vildi ég helst hafa kærastann hjá mér og hana að nudda mjóbakið. Eftir því sem samdrættirnir urðu harðari þá varð ég mun kröfuharðari á nudd frá henni og vatn frá kærastanum. Þetta voru einu orðin sem ég kom frá mér á tímabili. Kærastinn mátti sko alls ekki halda í hendurnar á mér, en mér fannst gott að hann legði þær á axlirnar. Ég fékk svo að vita eftir fæðinguna að á meðan að Hrafnhildur nuddaði mig þá nuddaði Harpa hana og aðstoðaði eftir fremsta megni J Ég man að ég leyfði mér bara að hugsa eina hríð í einu og að versti verkurinn gæti eingöngu varað í um 15 sek.

Og ég gat þolað þennan ótrúlega kraft keyra yfir í 15 sekúndur. Það var ekki mikið ljós í herberginu, en ég bað samt um að láta slökkva á lampa með mjúku ljósi því það truflaði mig. Ljósmæðurnar voru greinilega tilbúnar því þær náðu sér í vasaljós til þess að fylgjast með gangi mála. Þær tóku líka hjartsláttinn hjá litlu stelpunni okkar á milli hverrar hríðar þegar fór að líða á. Hún var með sterkann og flottan hjartslátt í gegnum þetta allt. Ég nýtti mér töluvert bæði purrið og haföndunina. Á milli samdrátta fann ég doða í höndum og fótum (sennilega vegna kröftugrar öndunar) svo ég fór að pumpa hendur og fætur eins og í jógatímunum milli samdrátta í pottinum. Þegar að ljósmæðurnar tilkynntu mér að ég mætti byrja að rembast í næstu hríð fór ég rólega á stað og nýtti mér purrið og fékk nokkra kossa frá kærastanum. Milli samdrátta dillaði ég mjöðmunum eins og til að mjaka henni neðar og bað hana upphátt um að koma, við værum tilbúin og að ég sagði líka að ég væri eins og silki þarna niðri og gerði mjúkar hreyfingar í vatninu með höndunum á milli hríða til að líkja eftir því hvernig væri að koma við silki allt til að koma mér í gírinn. Undir niðri þá hafði ég kviðið rembingnum meira en samdráttunum. Ljósmæðurnar buðu mér að athuga hvar höfuðið væri sjálf, sem ég gerði og rosalega er skrítið að koma við það. Þetta er svo mjúkt en þú býst við einhverju harðara. Þegar að lítið gerðist í pottinum sögðu ljósmæðurnar að það væri gott að skipta um stöðu og færa sig í rúmið ef að hún kæmi ekki í næstu samdráttum. Þær hvöttu mig til þess að rembast en ekki purra til þess að koma henni út. Við færðum okkur svo í rúmið og hún kom eftir nokkra samdrætti í hliðarlegu á rúminu. Ljósmæðurnar hjálpuðu mér með því að styðja við fæturnar. Í gegnum það var ég að hugsa að ég væri eins og pressukanna og rembdist með hökuna niður í bringu og í hálfgerðum keng til að nýta allan minn kraft til að pressa barninu út. Þetta hafði vinkona mín sem er ljósmóðir ráðlagt mér fyrir rembinginn. Og vá hvað það var magnað að fá hana á magann. Ég var svo hissa hvað hún var stór því ég hafði alltaf verið með nokkuð litla kúlu svo allir bjuggust við litlu barni. Hún var 3.490 gr og 52 cm, heilbrigð og yndisleg. Hún kom í heiminn um hálf 12 um kvöldið. Rembingurinn tók aðeins lengri tíma því að hún var með hendina á kinninni og hafði komið aðeins skakkt niður. En þegar hún loks kom þá flaug hún í fangið á ljósmæðrunum með báðar hendur fram, litla ofurkonan. Eftir á að hyggja var bara gott að ég tók minn tíma eftir hríðarnar til þess að byrja rembinginn og mjaka henni niður með purri og mjaðmadilli svo ég get bara sagt að það borgar sig að hlusta á líkamann og treysta ferlinu og ljósmæðrunum. Við fengum góðan tíma til að kynnast Júlíönu, hún náði ekki að komast sjálf á brjóst svo Hrafnhildur hjálpaði henni að lokum. Hrafnhildur saumaði mig með stuðningi frá Arney og það var eitthvað sem ég hafði kviðið fyrir en var ekkert mál. Við vorum svo komin heim 5 og hálfum tíma eftir fæðinguna, ég steinsofnaði í nokkra tíma og kærastinn vakti með Júlíönu til að hjálpa henni með að koma slími upp.

Ég er svo afskaplega þakklát fyrir þessa fallegu upplifun með kærastanum og litlu stelpunni minni og fyrir ljósmæðurnar á Björkinni. Harpa var aðalljósmóðirin okkar en var að koma erlendis frá svo Hrafnhildur og Arney tókust á við þetta með okkur til að byrja með og svo kom Harpa inn á lokametrunum og var svo með okkur í heimaþjónustunni. Við erum heppnar konur hér á Íslandi að njóta heimaþjónustu frá okkar færu ljósmæðrum. Ég get ekki þakkað þeim nógsamlega fyrir ómetanlegan stuðning í þessu ferli allt frá 34. viku og þar til að heimaþjónustu eftir fæðingu lauk. Mæli með þessari þjónustu fyrir allar konur sem eiga þess kost. Ég nýtti mörg ráðin úr meðgöngujóganu hjá Auði, rosalega góður andlegur og líkamlegur undirbúningur! Mæli líka með að lesa Natural Birth eftir Inu May Gaskin og Hypno Birthing. Þetta eru allt verkfæri sem hægt er að nýta sér sama hvernig fæðingin þín á sér stað og í hvaða kringumstæðum. Því andlegur styrkur í gegnum þetta ferli er eitt magnaðasta verkfærið og við stjórnum því sjálfar í annars mjög óstjórnanlegum aðstæðum.

Fæðing á fæðingarstofu Bjarkarinnar

ÁST – Anda, Slaka, Treysta ❤

Elsa

Hér er keisari fæddur

Þessi fæðingarsaga var upphaflega birt á Siljabjork.com en er endurbirt hér með góðfúslegu leyfi Silju.

Alheimurinn leggur aldrei meira á mann en maður þolir. Þetta var mantran mín í fæðingunni en syni mínum þótti ekki sæmandi að koma í heiminn þegjandi og hljóðalaust, heldur þurfti hann að láta hafa aðeins fyrir sér.

Ég var kominn tæpa viku fram yfir tímann. Hver og einn einasti dagur leið eins og heil eilífð að mér fannst og í hvert skipti sem ég fór á klósettið vonaðist ég nú til þess að slímtappinn væri farinn eða að vatnið færi að leka. Það gerðist aldrei. Í hvert einasta sinn sem ég fann smá verki eða óþægindi fór ég að telja og vonaðist til þess að nú væru samdrættirnir byrjaðir. Það gerðist ekki heldur.

Ég ætlaði að fæða son minn í rólegu umhverfi á Björkinni, án nokkura deyfilyfja, með fallegri tónlist og ilmkertum, kyrjandi jógamöntrur í vatnsbaði og láta taka fallegar myndir af ferlinu. Það gerðist heldur ekki. Í rauninni fór ekkert eins og “planað” var þegar kom að þessari fæðingu.

Það er rosalega gott að hafa plan og vera undirbúin fyrir fæðinguna. Ég undirbjó mig með því að lesa fæðingarsögur, tala við vinkonur mínar og fjölskyldu sem höfðu eignast börn, fór á fæðingarnámskeið og spurði ljósmæðurnar spjörunum úr. Ég gerði mér fyllilega grein fyrir því að ég vissi ekkert hvað ég ætti í vændum og að fæðingar væru eins misjafnar og þær eru margar, svo ég var fullkomlega meðvituð um það að kannski yrði þessi upplifun ekki alveg eins töfrandi og ég hafði séð fyrir mér. Ég undirbjó mig undir ýmislegt – inngrip á spítalann, glaðloft, mænudeyfingar, nálastungur, fæðingarstellingar, vatnsfæðingar – en ekki keisaraaðgerð. Ég las ekki staf um keisaraaðgerðir því planið var ekki að enda í keisara.

Þess vegna er gott að vita að þó þú sért með eitthvað plan, þá getur það farið gjörsamlega í hina áttina.

Ég vaknaði laugardaginn 15.september um ellefuleytið og fann að ég var með smá verki. Verki sem líktust mjög mildum túrverkjum en þeir komu og fóru með reglulegu millibili. Ég varð ógeðslega spennt og langaði að hringja í alla, setja status á Facebook og tvíta um það að ég væri LOKSINS komin af stað. Ég hélt þó í mér og ákvað að bíða og sjá hvort verkirnir myndu ágerast og bilið á milli þeirra myndi styttast. Jú, viti menn – ég var komin af stað. Ég hringdi í Arneyju ljósmóðurina okkar á Björkinni og bað hana um að koma og athuga með mig. Klukkan var þá orðin tæplega þrjú en Arney bað mig um að vera róleg, halda áfram að fylgjast með hríðunum, borða og leggja mig og að hún myndi koma og kíkja á mig um kvöldmatarleytið.

Nú gat ég ekki lengur setið á mér og hringdi í Ísak og bað hann að koma heim úr vinnunni strax. Ég hringdi í vinkonur mínar og mömmu til að tilkynna þeim gleðifréttirnar. Svo pantaði ég mér tvær Dominos-pizzur og horfði á heilalausar bíómyndir á meðan ég beið eftir að verkirnir yrðu harðari og Arney kæmi að kíkja á okkur.

Þegar Arney kom loksins um kvöldið var belgurinn ennþá órofinn, vatnið ekki farið og ég aðeins komin með tæpa tvo í útvíkkun. Hún taldi þó að allt væri eðlilegt og að litli maðurinn myndi láta sjá sig í nótt eða undir morgun. Við áttum bara að halda áfram að bíða og vera róleg.

Í gegnum hverja hríð andaði ég djúpt niður í maga og andaði út eins og hafgola. Þessi ujjayi-öndun sem Auður kenndi okkur í meðgöngujóganu skipti sköpum fyrir mig í gegnum verkina, því hún hjálpaði mér ekki aðeins að halda mér rólegri heldur er ákveðin verkjastylling fólgin í slíkri öndun. Ég skoppaði um á jógaboltanum, kyrjaði om lengst niður í rófubeinið og beið eins spök og ég mögulega mátti, að farast úr spenningi fyrir þessari fæðingu sem ég hlakkaði svo mikið til.

 

Það er síðan um níuleytið að ég ligg í sófanum og finn skringilega tilfinningu í klofinu, svona eins hellt væri úr fötu í nærbuxurnar. Vatnið var að fara! Ég hoppaði upp úr sófanum og kjagaði eins og mörgæs inn á bað og beinustu leið í sturtuna þar sem ég klæddi mig úr rennandi blautum buxunum og lét restina af vatninu leka í sturtubotninn. Ég sá að vatnið var gruggugt og það boðar ekki gott. Ég hringdi í Arney og hún taldi það víst að þetta væri bara eðlilegt blóð þar sem hún hafði verið að hrærast í leginu klukkutíma áður til að finna útvíkkunina. Hún sagðist ætla að fara og gera baðið tilbúið á Björkinni og nú ættum við að fara að gera okkur klár að koma upp á stofu.

Því næst kemur græna vatnið. Fyrir þá sem ekki vita þá boðar það ekki gott ef legvatnið lekur grænt, því það er merki um streitu hjá barninu. Það þýðir að fylgjast þarf vel með öllum lífsmerkjum hjá barni og móður og er það ekki hægt á einkastofum eins og Björkinni. Við vissum því strax að ég gat ekki fætt hann á stofunni og þurftum við Ísak að bruna beinustu leið á Landspítalann. Það var að sjálfsögðu ákveðin vonbrigði en gerði þó lítið til því við Ísak vorum bæði svo spennt að fá litla son okkar í hendurnar. Ég hugsaði með mér að ég gæti alveg legið í vatni og kyrjað jógamöntrur þó það væri uppi á Landspítala og nú væri búið að leysa ljósmæðradeiluna þannig þetta væri nú allt í lagi.

Við komum upp á Landspítala á miðnætti og fengum stóra stofu útaf fyrir okkur. Ég var tengd við allskonar tæki og tól, skynjari settur yfir bumbuna til að fylgjast með syninum og okkur sagt að hringja bjöllunni þegar verkirnir færu að ágerast.

Svo gerðist ekkert.

Ég hætti að fylgjast með hvað tímanum leið því ég fann svo hryllilega mikið til. Ég sat með glaðloftsgrímuna fasta við munninn nánast allan tímann. Ég lognaði útaf hér og þar en vaknaði með reglulegu millibili til að anda mig í gegnum sársaukann. Ég hugsaði alltaf til Auðar jógakennara og sótti í visku hennar – sársauki er bara tímabundið ástand, láttu hann skola yfir þig eins og öldu. Öldurnar skoluðu yfir mig og lág ég í sjúkrarúminu veðurbarin og sjótekin í marga klukkutíma án þess að nokkuð bólaði á syninum.

Ég fékk tvær gangsetningartöflur. Svo kom morgun og ný ljósmóðir tók við okkur. Ekkert gerðist, ekkert nema sársauki. Ísak spreyjaði lofnarblómailmi yfir herbergið til að halda mér rólegri. Öldurnar héldu áfram að skella á mér. Þær sprengdu hinn belginn, meira vatn lak. Ekkert gerðist. Ég fékk “dripp” í æð til að koma hríðunum áfram og koma mér betur af stað í fæðinguna. Ekkert gerðist. Í hvert einasta skipti sem þær hækkuðu skammtinn, lækkaði hjartsláttur litla mannsins. Öldurnar börðu mig og mér leið eins og ég væri að veltast um í skæðum stormsjó. Sársaukinn var orðinn svo mikill að ég gat ekki lengur andað eða kyrjað mig í gegnum verkina heldur var ég farin að öskra hástöfum eins og sært dýr við hverja einustu hríð. Útvíkkunin var aðeins orðin þrír. Þrír af tíu. Þrír ponsulitlir sentimetrar.

Ljósmóðirin okkar, hún Steinunn, heyrði veinin í mér og taldi það best að nú fengi ég mænudeyfingu. Ég sem ætlaði svo allskostar ekki að deyfa mig með neinu nema jógamöntrum og nálastungu, var nú örugglega búin að sjúga glaðloftsbirgðir spítalans upp til agna og grét í fanginu á Ísak, mænudeyfingunni fegin.

Ég fékk mænudeyfingu. Rétt áður en svæfingarlæknirinn kom lá ég með glaðloftið og saup af áfergju. Ég datt inn og út og leið ýmist eins og ég væri sauðdrukkin eða sofandi. Hljóðið í grímunni fór að minna mig á hljóðið í köfunarbúnaði. Hugurinn fór að reika og til að eiga betur við sársaukann hætti ég að ímynda mér ólgusjó og fór að ímynda mér tæran, lygnan paradísarsjó þar sem ég gat svamlað um í kafi og synt í gegnum torfur af litríkum fiskum. Þar er minn hamingjustaður og því meira sem ég leit inn í þriðja augað og einbeitti mér að því að vera ekki á spítala, ekki mögulega á leiðinni í keisaraaðgerð og alls ekki að fá mænudeyfingu, því betur leið mér. Svo kom mænudeyfingin og ég rotaðist.

Þegar ég rankaði við mér hafði enn ekkert gerst. Nú voru sérfræðingarnir farnir að hafa áhyggjur. Þær gramsa og grafla í klofinu á mér, spenna leggöngin upp með stærðarinnar málmpípum og leita að kolli barnsins. Þær hreyfa við barninu og fann ég þegar fæðingarlæknirinn ýtti við honum neðan úr leggöngunum hvernig fæturnir hans spörkuðu undir rifbeinin á mér. Sonurinn er illa skorðaður og þar sem hann bregst svo illa við “drippinu” er hann líklegast flæktur í strenginn. Fæðingarlæknirinn og allar hennar hjálparhellur tjá okkur að þær muni reyna hvað þær geta til að koma mér af stað en útvíkkunin sé aðeins fimm og alltof langur tími liðinn frá fyrstu hríðum. Hún segir okkur að það séu töluverðar líkur á því að við förum í keisaraaðgerð.

Ég vil alls ekki fara í þessa keisaraaðgerð en ég segi ekki neitt. Ég veit ekkert við hverju á að búast, ég er hrædd og kvíðin. Allt í einu eru töluverðar líkur á því að ég þurfi að fara í stórfellda aðgerð og mikið inngrip, þegar ég ætlaði bara að eiga fallega, rólega fæðingu í vatnsbaði. Ég bið þær um að reyna aftur að snúa honum og athuga með útvíkkunina eftir enn meira “dripp”. Ég held að þær hafi frekar gert það sem greiða við mig heldur en nokkuð annað, það var öllum sérfræðingum morgunljóst að keisari væri eina leiðin með viti á þessum tímapunkti. Þær taka blóðprufu úr litla manninnum og þó hvorugt okkar sé í bráðri lífshættu erum við send í bráðakeisara.

Ég var gjörsamlega búin á því. Á aðra höndina vildi ég alls ekki fara í uppskurð, vildi halda áfram að reyna og fæða hann “náttúrulega” en á hina höndina hafði ég verið sárverkjuð í þrjátíu og eina klukkustund og þráði ekkert heitar en bara að fá að halda á syni mínum. Ljósmóðirin var svo góð við mig og strauk mér um hárið á meðan ég grét og Ísak kreisti hönd mína og kyssti. Það leið aðeins tæpur klukkutími frá því að fæðingarlæknirinn sagði okkur að við værum á leiðinni í keisara og þangað til við vorum komin með son okkar í hendurnar.

Eftir grátinn og ítarlegar útskýringar frá fæðingarlækninum um ferlið, uppskurðinn og batann varð ég aðeins rólegri. Þegar hún sagði mér að ég yrði vakandi á meðan aðgerðinni stóð róaðist ég niður, ótrúlegt en satt, því ég gat ekki hugsað mér að vera ekki vakandi þegar sonur minn tæki fyrsta andardráttinn utan legsins.

Ísak var færður í skurðstofugallann og mér var rennt inn á skurðstofuna. Ísak fékk að vera inni allan tímann og sat hjá mér, strauk mér um höfuðið og studdi mig í gegnum þetta. Inn á stofuna komu ótal læknar, hjúkrunarfræðingar, sérfræðingar og svæfingarlæknar sem öll tjáðu mér nöfn sín og tilgang þeirra á skurðstofunni. Ég fann hvernig flóðlýst herbergið, pípið í tækjunum og skurðaðgerðin þyrmdu yfir mig. Ég ákvað að loka augunum og byrjaði á hafönduninni. Ég sagði bara “já og namaste” við öllu sem læknarnir sögðu. Ég lá með opinn faðminn eins og krossfiskur á meðan dælt var í mig deyfingum og lyfjum. Öndunin var farin að róa mig og skyndilega laust sterkri hugsun niður í hausinn á mér, eins og fjarlæg rödd sem hvíslaði:

“SILJA, ALHEIMURINN LEGGUR ALDREI MEIRA Á OKKUR EN VIÐ ÞOLUM”

Þessi mantra varð minn sannleikur á þessu augnabliki og allt í einu var ég í sátt við almættið og örlögin. Ég heyrði Ísak anda órólega og snökta og fann að hann var orðinn stressaður, sjálfur í ákveðnu áfalli og auðvitað sárt að sjá konuna sína þjást þegar það er lítið sem þú getur gert til að laga það. Ég bað hann að leggja eyrað við varir mínar og hvíslaði að honum að þetta væri allt í lagi, ég væri í lagi og ég væri róleg. Ég sagði þetta við hann, alheimurinn leggur aldrei meira á okkur en við þolum og við getum gert þetta saman. Hugsaðu þér, Ísak, við fáum hann fljótlega í fangið.

Á meðan aðgerðinni stóð fann ég fyrir öllum hreyfingum, þrýstingi frá höndum læknanna og tilfærslu líffærana inn í mér, án þess þó að finna sársauka. Ég heyrði blautkennd hljóðin í blóðinu sem sullaðist til og fann einstaklega furðulega tómarúms tilfinningu þegar ég fann að barninu var kippt upp úr leginu.

Svo heyrðum við gráturinn, frumgráturinn í syni okkar. Foreldrar um allan heim geta vottað fyrir það að ekkert hljóð er þessu hljóði líkast. Herbergið lýstist upp, hjartað mitt opnaðist upp á gátt og það var eins og allt kæmi heim og saman á þessu kyngimagnaða augnabliki. Við Ísak grétum bæði og vissum að ekkert skipti lengur máli í þessari tilveru en þetta litla líf sem við höfðum skapað.

Allt var í lagi. Ekkert fór alvarlega úrskeiðis. Læknarnir sögðu okkur að sonurinn hefði verið flæktur þrívegis í strenginn, utan um hálsinn og undir báðar axlirnar, hvernig nú svo sem hann fór að því. Það væri því mikilvægt að vita að ég hefði aldrei getað fætt hann “náttúrulega”. Ég hugsaði hvað mér væri sléttsama, þær hefðu getað sótt hann út um nefið á mér ef því var að skipta.

Ísak hélt á honum í fanginu, þegar búið var að þvo honum og pakka inn í teppið, og grét. Ég leit upp á meðan lækarnir soghreinsuðu burtu fylgjuna og saumuðu mig saman og heilsaði syni okkar með nafni og sagði örugglega þúsund sinnum “ég elska þig, ég elska þig”. Hvílík stund.

Nú er ég orðin mamma. Eitthvað sem ég hef hugsað um og látið mig dreyma um í mörg ár er loksins orðið að veruleika. Eftir aðgerðina var Ísak færður aftur inn á stofuna okkar og þegar mér var loksins rúllað aftur inn eftir herlegheitin, fékk ég son minn í fangið í fyrsta sinn. Ég hef varla viljað sleppa honum síðan.

Hér er keisari fæddur

Fjör í fjóra daga

Ég mætti í vinnuna 14. nóvember, vitandi að það væri síðasti vinnudagurinn minn þar sem að ég var sett á mánudeginum 17. nóvember.

Ég fór heim út vinnunni og beint að passa einn 4ra ára.Við lékum okkur og djöfluðumst. Hann ýtti svo eitt skiptið frekar fast í kúluna að mér fanst og eftir það þá byjuðu verkirnir. Þeir komu hægt og rólega til að byrja með og ég var lítið að spá í þessu. Svo um kl 21.00 þá er ég að keyra heim og tek eftir því að verkirnir eru farnir að vera ansi vondir og komu með 5-7 mínotna millibili. Ég gerði nú ekki mikið úr því, skellti mér í bað þegar ég kem heim og fer svo bara að sofa. Daginn eftir vakna ég frekar snemma eftir svefnlitla nótt að sökum verkja . Ég skelli mér í afmæli hjá fænku minni þar sem allir voru að veðja á hvenær barnið léti sjá sig. Ég sagði engum að ég væri með verki, en fór snemma heim þar sem ég var uppgefin. Um kl 17.00 á laugardeginum hringi ég í systir mína og segi henni að ég geti ekki meira og að hún verði að koma til mín. Hún kom og við hringdum uppá fæðingardeild þar sem ég var lögð inn. YES! Komin inn og nú skal þetta barn koma. Ljósmóðirin sagði að miðað við hvað samdrættirnir væru miklir þá kæmi barnið líklegast þessa nótt, en þar sem ég var ekki komin með nema 3,5 í útvíkkun þá vildi hún gefa mér lyf í æð sem áttu að vera vöðvalsakandi og ættu að geta leyft mér að sofa aðeins.

Ég fékk þessi lyf og af einhverjum ástæðum (sem enginn virðist skilja) þá gaf hún mér lyf sem minnka samdættina, sem varð þess valdandi að það datt allt niður. Ég ældi eins og múkki þá nótt og var svo bara send heim þar sem að allt datt niður.

Ég var komin á aftur á byrjunarreit. Úfff núna var bara að bretta upp ermarnar og byrja uppá nýtt. Á sunnudagsmorgni fór ég að malla af stað aftur (dagur 3 í verkjum) og núna ætlaði ég ekki að fara aftur í fýluferð upp á spítala og vildi sko ekki fara þangað fyrr en helst hausinn væri kominn. Ég þraukaði allan sunnudaginn til miðnættis, þá fór ég upp á deild aftur þar sem ég var send heim með Smarties (eina parkodín) og sagt að reyna að sofa þar sem að útvíkkunin var ekkert búin að breytast. OK ég fer heim og sef ekki baun. Reyni að drösla mér í bað heima aftur, horfi á fyndna mynd og reyni að hlægja barnið út sem var ekki að virka því ég gat varla talað út af verkjum. Í hádeginu á mánudegi (dagur 4) fer ég aftur uppá deild og bað til guðs að barnið færi nú að koma. Ég fer upp á deil og JEY!! Ég er komin með 4ra í útvíkkun jibbíkóla!

Þær ætluðu að senda mig heim, en þá kom æðisleg ljósa sem heitir Kristín og sagði að ég gæti ekkert hvílt mig heima með þessa verki og hún bókaði herbergi númer 9 í hreiðrinu (extra stórt með risa stóru baði) Hún fyllti baðið og ég svamlaði þar í dágóðan tíma með því að ég rétt stökk uppúr bara rétt til að soðna ekki um of.

Mér leið mikið betur og þar sem að ég má ekki fá mænudeifingu vegna bílslys sem ég lenti í þá var ekkert sem ég gat gert til að lina sársaukan nema bað, nálar og bíta á jaxlinn. kvöldið leið og ekkert var að frétta af útvíkkunni. Um kl 22.00 var ég komin í heila 5 og mér var bannað að fara meira í bað þar sem að ég slakaði of mikið á og samdættirnir urðu ekki jafn sterkir.

Mér var svo boðið morfín í æð um miðnætti, ásamt svefnlyfjum svo að ég næði að kvílast aðeins fyrir stóru átökin. Ég þáði það og um klukkustund síðar sofna ég. Þegar ég var búin að sofa í tæpan klukkutíma vakna ég við það að ég held að vatið sé farið. Kalla á ljósuna og hún kemur og staðfestir það og segir mér að fljótlega ætti allt að fara af stað. En viti menn… nei engin breyting klukkutíma síðar. Enþá 5 í útvíkkun og ég orðin út úr heiminum af morfíni og þreytu. Svo um kl 5 þá kemur ljósan inn og skoðar mig þar sem að ég var í sleep-coma. Ljósan er nýbúin að skoða mig og segir systum mínum að ég sé komin með 9 í útvíkkun. Ég fór út 5 í 9 á innan við einni klst. Þar sem ég var í þessu sleep coma þá var ég ekki viðræðuhæf þegar ljósan skoðaði mig og um leið og hún fer út úr herberginu þá byrja ég að rembast. Systur mínar fríka pínu út og hlaupa fram og kalla aftur á ljósuna.

Hún kemur inn og ég er látin rembanst í dágóðan tíma. Ég man ekkert eftir þessum tíma sem betur fer kanski. Ég rembist nokkrum sinnum og ekkert barn kemur, allt í einu fyllist stofan af læknum, hjúkkum, nemum og öllu tilheyrandi með nálar, sprautur og fæðingarrúm. Þegar mest var þá voru um 11 manns inni í herberginu fyrir utan mig. það eina sem ég man var að einhver sagði við mig „Stefanía ef þú vilt fá barið þitt lifandi í fangið á þér þá þarftu að rembast eins fast og þú mögulega getur NÚNA! Þú færð bara einn séns“ Ég hikaði ekki við það og rembdist eins og vindurinn. Barnið kom og ég svo rugluð að ég man lítið sem ekkert eftir því. Heilbrigður strákur kom í fangið á mér kl 8.21 á þriðjudagsmorgni. Og það eina sem ég gerði var að ég furðaði mig á því af hverju ég var komin í sjúkrarúm og hálfa leið út á gang.

En það var neflilega svo að hjartað í drengnum hætti að slá og þau byrjuðu að undir búa mig undir bráða keisara en ákváðu að reyna einusinni með sogklukku, sem betur fer gerði trixið. Ég missti mikið blóð í fæðingunni og mátti ekki standa upp nema hafa einhvern hjá mér í 24 klst eftir. Ég var rosalega fegin að fá að vera á sjúkrahúsinu sólarhring lengur en vaninn er, enda fyrsta barnið mitt og ég og pabbinn ekki í sambúð. í dag á ég fullkominn lítinn kút sem gerir lífið svo óendalega dásamlegt að ég myndi glöð ganga í gegnum þetta allt aftur fyrir hann.

Fæðingarsagan hennar Röskvu

Ég átti tíma hjá ljósunni á settum degi og þegar ég mætti í skoðun kom í ljós að blóðþrýstingurinn hafði hækkað og neðri mörkin voru komin yfir 100. Ég hef verið með háan blóðþrýsting síðan hann var mældur fyrst þegar ég var 17 ára og aldrei fundið neitt fyrir því, held að það sé mér bara eðlilegt. Hann hafði líka haldið sér nær alla meðgönguna og meira að segja lækkað á öðrum þriðjungi hennar. Ég var svo búin að vera á lyfjum við honum frá 35. viku þegar hann fór aðeins að stíga en hann hafði haldið sig á mottunni þangað til. Ljósan ákvað þennan umrædda dag að senda mig í dagönn og ég mætti niður á deild nokkrum tímum seinna.

Ég var klukkutíma í mónitor og mældust töluverðir samdrættir á meðan. Blóðþrýstingurinn hélst jafn hár og eftir að það mældust tveir plúsar í þvagi hjá mér var ég úrskurðuð með meðgöngueitrun og ákveðið að setja mig af stað daginn eftir. Það er óneitanleg skrítin tilfinning að fá að vita fyrir víst að maður fái ungann sinn í hendurnar eftir einn til tvo daga! Ég var að springa úr spenningi þegar ég hringdi í konuna mína og mömmu til að segja þeim fréttirnar, kannski yrði komið barn á morgun!

Við tók undirbúningur fyrir gangsetninguna og spítalavist, stóra systir látin vita af fréttunum sem og pössunarpían og svo var bara að bíða. Þar sem ég var með samdrætti með verkjum ákvað ég að taka verkjatöflu, fara í sturtu og reyna að sofa og það tókst bara ágætlega. Spúsan var hins vegar eins og hengd upp á þráð og alveg að farast úr stressi og sat alla nóttina inni í stofu og bjó til stuttmynd í tölvunni.

Við áttum kósý morgun með stelpunni okkar og fengum góða vinkonu í heimsókn sem var ágætt til að dreifa huganum. Vorum svo mættar með allt okkar hafurtask niður á deild á slaginu eitt. Það var búið að segja mér að mæta bara með maka og hringja svo í mömmu þegar eitthvað færi að gerast en við vorum löngu búnar að ákveða á hún yrði viðstödd þessa merkisstund. Það var mikið að gera niðri á deild og við látnar bíða í meira en hálftíma frammi á gangi. Þá var okkur loks vísað á herbergi, nokkurs konar biðherbergi en þar áttum við að vera þangað til fæðingin færi að malla í gang. Þar sem ég var með meðgöngueitrun mátti ég ekki eiga í Hreiðrinu sem var pínu svekkjandi en sem betur fer var herbergið sem við fengum æðislegt, tvö stór, stillanlega rúm, sjónvarp (eina herbergið með sjónvarpi) og stórt baðherbergi. Ég var sett í mónitor og klukkan þrjú fékk ég fyrstu gangsetningartöfluna. Við krossuðum putta og vonuðum að ég þyrfti bara eina.

Stuttu seinna kom ljósan til okkar með þær fréttir að viðbúnaðarstig spítalans hefði verið fært á hæsta stig vegna svínaflensunnar, lokað hefði verið fyrir allar heimsóknir og bara einn mátti vera viðstaddur fæðinguna. Mér leið eins og ég hefði verið kýld í magann og ljósan hafði varlað lokað dyrunum þegar ég byrjaði að háskæla af vonbrigðum. Mig hafði dreymt svo lengi um að deila þessari stund með mömmu og svo fannst mér líka sárt að Rakel fengi ekki að koma upp á deild að sjá barnið nýfætt. Ég held ég hafi grátið stanslaust í klukkutíma og treysti mér ekki til að segja mömmu fréttirnar svo Hrund sá um það. Mamma var að vonum svekkt en við skildum alveg afhverju þurfti að gera þessar ráðstafanir, það var pakkað á gjörgæslu og berskjaldaðir nýburar í húsinu.

Ég náði aðeins að jafna mig og þá var komið að næstu töflu, fimm tímum frá þeirri fyrstu. Eftir hana fór ég að fá reglulega og sterka samdrætti og voru um 5 mín. á milli. Ný og yndisleg ljósa var komin á vakt og tilkynnti mér að leghálsinn væri fullstyttur og mjúkur og ég komin með 1 í útvíkkun. Þegar þriðja ljósan kom á vakt á miðnætti ákvað hún að færa okkur yfir á fæðingargang þar sem hún átti von á því að útvíkkunin væri orðin meiri og hægt yrði að sprengja belginn. Aftur vorum við heppnar og fengum stærsta fæðingarherbergið með baðkari sem var einmitt það sem ég hafði beðið um. Því miður var leghálsinn alveg eins og því ekki hægt að reyna að sprengja belginn. Samdrættirnir voru meira og minna dottnir niður en ég var með stöðuga verki svo ég fékk verkjatöflu, þriðju gangsetningartöfluna og skipun um að reyna að sofa. Verkirnir og spenningurinn héldu fyrir mér vöku og auk þess þurfti stöðugt að vera að mæla blóðþrýstinginn og setja mig í mónitor svo það var lítill svefnfriður. Klukkan þrjú fékk ég fjórðu gangsetningartöfluna og þær fréttir að það væru ekki gefnar fleiri en fimm, eftir það væri gripið til annarra ráðstafanna. Ég var orðin úrvinda af verkjum og þreytu og bað og vonaði að það þyrfti ekki fleiri töflur.

Áður en ljósan fór af vakt ákvað hún að reyna að sprengja belginn en það hafðist ekkert upp úr því nema hrikalegur sársauki fyrir mig. Það var kominn bjúgur í leghálsinn þar sem hann hafði verið fullstyttur svo lengi en samdrættirnir dottnir niður. Ég fékk aftur verkjatöflu og nýja ljósu á vakt og náði þetta skiptið að sofa í um einn og hálfan tíma.

Sem betur fer náði ég að hvílast aðeins því ballið var að byrja. Ég vissi ekki fyrr en inn komu tveir læknar og ljósan með þær fréttir að það eigi að gera aðra tilraun til að sprengja belginn. Hálfsofandi geri ég mig klára og en vakna snögglega við nístandi sársauka. Annar læknirinn ýtti barninu ofan í grindina á meðan hinn læknirinn notaði alla sína krafta til að komast inn fyrir og sprengja belginn. Eftir óratíma fann ég loks vatnið seytla en þessi meðferð hafði það í för með sér að í hvert skipti eftir þetta sem ég var skoðuð ætluðu augun út úr höfðinu á mér af sársauka, ég var öll svo aum.

Samdrættirnir hrukku í gang. Þarna var klukkan rétt um tíu á föstudagsmorgni, 17 tímar frá fyrstu gangsetningartöflu. Ljósan hafði ákveðið að bíða með að gefa mér hríðaukandi dreypi þar sem ég var með samdrætti en eftir einn og hálfan tíma höfðu þeir ekkert aukist svo dreypið var sett upp. Þá fór sko allt í gang.

Fyrst rólega og ég andaði mig gegnum verkina. Eftir því sem dreypið var aukið hertust verkirnir og ég bað um að fá að fara í baðið þar sem mér var farið að vera mjög illt. Læknarnir vildu hins vegar ekki leyfa mér það, bæði var ég með dreypi í æð og mónitor um mig miðja en svo var blóðþrýstingurinn líka farinn að hækka svo mikið. Ég fékk blóðrþýstingslyf í töfluformi og í æð en þrýstingurinn var áfram hár. Dreypið var aukið og allt í einu ruddust verkirnir fram. Ég greyp andann á lofti í hverri hríð og fannst eins og bakið væri að brotna. Mér var svo illt að ég stóð ekki í fæturna og engdist því um sitjandi í rúminu. Á klukkutíma urðu verkirnir óbærilegir og ég missti mig algjörlega. Grét og veinaði í hverri hríð og leið eins og ég væri að deyja, þvílíkur sársauki. Elsku Hrund var alveg miður sín en ljósan var fljót að átta sig og sagði kominn tíma á mænudeyfingu. Bæði var þrýstingurinn svo hár (og mænudeyfing besta meðalið við því) og svo sá hún að ég gat ekki meir. Það er víst ekki óalgengt að svona fari í gangsetningu, sóttin verður allt öðruvísi en þegar maður fer sjálfur af stað.

Þessi yndislega ljósa (hún var uppáhaldið mitt af þeim sex sem unnu sínar vaktir á meðan öllu stóð) var 5 mínútur að ná í svæfingarlækni og hann var 4 mínútur að setja upp deyfinguna og svo ég var ekkert smá heppin með það. Þetta gekk eins og í sögu og klukkan tvö lá ég í rúminu og mestu verkirnir farnir. Deyfingin tekur reyndar ekki þrýstinginn sem er líka sársaukafullur en ég réð vel við hann. Við Hrund fengum okkar að borða og ég gat dottað.

Um hálf fjögur var tekin blóðprufa úr kollinum á krílinu og útvíkkunin skoðuð en hún var þá komin í 5-6. Ég fékk ábót á deyfinguna og nýja ljósu og ljósmóðurnema. Verkirnir hertust svo skyndilega og um leið og það var hægt fékk ég ábót á deyfingua og þær yndislegu fréttir að útvíkkunin væri fullkláruð og aðeins smá brún eftir. Útvíkkunin hafði farið úr 5 í 10 á einhverjum klukkutíma. Deyfingin virkaði takmarkað og ég var byrjuð að fá rembingstilfinningu. Blóðþrýstingurin rauk upp úr öllu valdi og allt einu fór hjartsláttur ungans að taka dýfur. Það var hræðilegasta stund lífs míns þegar ég heyrði hvernig hægðist á honum og svo datt hann skyndilega út þrátt fyrir að elektróða (fyrir þá sem ekki vita virkar hún eins og móntor og mælir hjartsláttinn nema hún er fest beint við barnið) væri tengd við kollinn á krílinu. Læknirinn sem hafði fylgst með blóðþrýstingum og dælt í mig blóðþrýstingslyfjum í æð undanfarna tvo tímana ákvað að það væri kominn tími á sogklukku. Ég mátti svo bara rembast þegar ég vildi og ég var byrjuð að rembast áður en sogklukkunni var komið fyrir.

Þegar allt var klárt tók það þrjár hríðar að koma unganum út. Miðað við sársaukann í hríðunum áður en ég fékk mænudeyfinguna var rembingurinn lítið mál þótt það væri frekar sárt að vera með kollinn á milli fótanna. Léttirinn þegar barnið skaust út og ég fékk það upp á magann var ólýsanlegur. Fyrir einhvern misskilning héldum við Hrund í smá stund að við hefðum fengið strák, ég get svo svarið að mér heyrðist einhver segja það. Ljósan spurði svo hvort við værum búnar að kíkja á kynið og þá sáum við að þetta var þess gullfallega stelpa!

Ég var búin að gleyma að ég þurfti að fæða fylgjuna og dauðbrá þegar þær byrjuðu að ýta á magann á mér. Fylgjan kom og tonn af blóði með. Þar sem fæðingin hafði verið svo lengi í gang var legið orðið mjög þreytt og við fæðingu fylgjunnar sprungu æðar í því. Blæðingin ætlaði aldrei að hætta og í klukkutíma hömuðust tvær ljósur á maganum á mér til þess að fá legið til að dragast saman. Ég fékk lyf í æð sem átti að hjálpa til og Hrund reyndi að róa stelpuna sem var sármóðguð yfir því að fá ekki brjóst.

Sársaukinn við hnoðið var meiri en í hríðunum og rembingnum samanlagt. Ég lá bara þarna og tárin láku niður kinnarnar á mér og ég hélt ég myndi ekki hafa þetta af. Sem betur fer tekur allt enda og loksins minnkaði blæðingin og það var hægt að sauma mig. Þrátt fyrir sogklukkuna rifnaði ég lítið sem ekkert og mér var líka nokkuð sama þar sem ég fékk að gefa stelpunni á meðan lappað var upp á mig. Við Hrund vorum búnar að ákveða nafn svo hún var nefnd í fanginu á mér og það var ólýsanleg tilfinning að halda á Aðalbjörgu Röskvu í fyrsta skipti.

Þrátt fyrir að fæðingin tæki 27 tíma frá gangsetninu tók hún enga stund þegar hríðarnar loksins byrjuðu eða rétt um 4-5 tíma. Mér var rúllað niður á sængurkvennagang og við mæðgurnar þrjár fengum smá stund áður en Hrund þurfti að fara heim. Það var erfitt að vera ein um nóttina og Sprundin gat ekki haldið aftur af tárunum þegar hún þurfti að fara. Röskva grét þangað til ég tók hana upp í en þar svaf hún eins og steinn. Við fengum svo að fara heim á hádegi daginn eftir þar sem blóðþrýstingurinn lækkaði fljótt eftir fæðingu og ég var öll að koma til.

Við fundum ekki fyrir því að það væri niðurskurður á spítalanum þar sem allir sýndu natni og mikla umhyggju og ljósurnar voru hver annarri frábærari. Þar sem ég missti um 1 lítra af blóði er ég búin að vera lengi að jafna mig en brjóstagjöfin gengur vel og Röskva er algjör draumur.

Sagan var upphaflega birt á litlahusid.blog.is

Copyright © 2024 Fæðingarsögur.is. All rights reserved.