admin

Litla ofurkonan flaug í hendurnar á ljósmæðrunum

Júlíana mætti í heiminn 3. desember eftir dásamlega fæðingu á fæðingarstofu Bjarkarinnar. Ég var þá komin 38 vikur og 6 daga. Aðfaranótt 3. desember, kl. 2 vaknaði ég við það að ég hélt ég væri að pissa á mig. Við vorum ekki alveg viss um hvort að þetta væri sundvatn eða legvatn þar sem við höfðum farið í sund kvöldið áður. Við hringdum í Hörpu ljósmóður okkar á Björkinni en fengum samband við Hrafnhildi til að ræða næstu skref. Það kom önnur gusa með smá bleiku í bindið stuttu seinna svo þá vorum við viss um að við værum komin af stað. Það fylgdu þessu engir verkir. Ég var meðvituð um að ef fæðingin væri ekki langt komin fyrir kl. 2 næstu nótt þyrfti ég að eiga barnið á Landspítalanum vegna sýkingarhættu þegar að legvatnið lekur. Kærastinn var ákveðinn í að við skyldum hvíla okkur svo við fórum aftur að sofa um kl. 4 og sváfum til 8. Þá vaknaði ég við mjúka samdrætti en nokkuð reglulega og ég man hvað ég var ánægð. Það var gott að þeir byrjuðu hægt því það gerði mér kleift að ná takti við haföndunina. Við létum vita af okkur um kl. 9 og Hrafnhildur sagði að Arney myndi kíkja á okkur um hádegið. Það var mjög gott að hitta hana og hún sá án nokkurrar skoðunar að samdrættirnir voru ekki orðnir mjög harðir og að ég gæti verið róleg heima eins lengi og ég vildi.

Um klukkan hálf 4 fórum við að hugsa okkur til hreyfings og mæltum okkur mót við Hrafnhildi á fæðingarstofu Bjarkarinnar. Stuttu eftir að við komum athugaði Hrafnhildur útvíkkun og ég var þá komin 4 í útvíkkun. Slímtappinn fór en Hrafnhildi og Arney fannst mjög erfitt að greina hvort þetta væri slímtappinn eða brúnt legvatn í bleyjunni. Þær báðu mig því að fara nokkuð reglulega á klósettið til að athuga hvort meira væri komið. Það kom ekki meira svo til að taka allan vafa af þá lyftu þær kollinum aðeins upp til að fá út legvatn og sjá litinn. Ég hafði heyrt að það gæti verið mjög vont en með önduninni í takti við Hrafnhildi þá var það lítið mál. Það var allt í góðu með legvatnið svo við þurftum ekki að fara á Landspítalann. Það var mikill léttir. Ég var þarna komin 7 í útvíkkun og rosalega ánægð að fá að fara í pottinn fyrst að allt var í lagi.

Þetta fór hægt af stað hjá mér, ég gaf mér góðan tíma til að finna takt við bylgjurnar og haföndunina, mér finnst samlíkingin af því að samdrættir séu eins og öldur sem hellast yfir þig eiga mjög vel við. Þær byggjast upp, ná hápunkti og líða svo burt. Kærastinn stóð eins og klettur við bakið á mér. Heima þá tókst ég á við bylgjurnar liggjandi í rúminu og fékk knús og strokur frá honum milli þess sem hann tók til það sem við þurftum með okkur. Þegar við komum niður á Björkina fannst mér best að takast á við bylgjurnar krjúpandi fyrir framan rúmið, andandi haföndun og þrýstandi á þriðja augað undir augabrúnunum og kærastinn strauk yfir mjóbakið. Milli samdrátta þá hvíldi ég mig í fanginu á honum, hann sat á æfingabolta fyrir aftan mig og ég sat á gólfinu. Á leiðinni á klósettið þá þurfti ég oft að takast á við samdrátt standandi með hendurnar á hnjám og það var alls ekki verra. Ég prufaði að liggja í rúminu og takast á við hríð en það var alveg ómögulegt og gerði verkina mun verri. Vá hvað var gott að fara í pottinn og að geta látið líða úr sér í vatninu milli samdrátta, algjör dásemd að vera þarna þyngdarlaus. Kærastinn þurfti að stökkva á klósettið og tók Hrafnhildur við að nudda mjóbakið í samdrætti og eftir það þá vildi ég helst hafa kærastann hjá mér og hana að nudda mjóbakið. Eftir því sem samdrættirnir urðu harðari þá varð ég mun kröfuharðari á nudd frá henni og vatn frá kærastanum. Þetta voru einu orðin sem ég kom frá mér á tímabili. Kærastinn mátti sko alls ekki halda í hendurnar á mér, en mér fannst gott að hann legði þær á axlirnar. Ég fékk svo að vita eftir fæðinguna að á meðan að Hrafnhildur nuddaði mig þá nuddaði Harpa hana og aðstoðaði eftir fremsta megni J Ég man að ég leyfði mér bara að hugsa eina hríð í einu og að versti verkurinn gæti eingöngu varað í um 15 sek.

Og ég gat þolað þennan ótrúlega kraft keyra yfir í 15 sekúndur. Það var ekki mikið ljós í herberginu, en ég bað samt um að láta slökkva á lampa með mjúku ljósi því það truflaði mig. Ljósmæðurnar voru greinilega tilbúnar því þær náðu sér í vasaljós til þess að fylgjast með gangi mála. Þær tóku líka hjartsláttinn hjá litlu stelpunni okkar á milli hverrar hríðar þegar fór að líða á. Hún var með sterkann og flottan hjartslátt í gegnum þetta allt. Ég nýtti mér töluvert bæði purrið og haföndunina. Á milli samdrátta fann ég doða í höndum og fótum (sennilega vegna kröftugrar öndunar) svo ég fór að pumpa hendur og fætur eins og í jógatímunum milli samdrátta í pottinum. Þegar að ljósmæðurnar tilkynntu mér að ég mætti byrja að rembast í næstu hríð fór ég rólega á stað og nýtti mér purrið og fékk nokkra kossa frá kærastanum. Milli samdrátta dillaði ég mjöðmunum eins og til að mjaka henni neðar og bað hana upphátt um að koma, við værum tilbúin og að ég sagði líka að ég væri eins og silki þarna niðri og gerði mjúkar hreyfingar í vatninu með höndunum á milli hríða til að líkja eftir því hvernig væri að koma við silki allt til að koma mér í gírinn. Undir niðri þá hafði ég kviðið rembingnum meira en samdráttunum. Ljósmæðurnar buðu mér að athuga hvar höfuðið væri sjálf, sem ég gerði og rosalega er skrítið að koma við það. Þetta er svo mjúkt en þú býst við einhverju harðara. Þegar að lítið gerðist í pottinum sögðu ljósmæðurnar að það væri gott að skipta um stöðu og færa sig í rúmið ef að hún kæmi ekki í næstu samdráttum. Þær hvöttu mig til þess að rembast en ekki purra til þess að koma henni út. Við færðum okkur svo í rúmið og hún kom eftir nokkra samdrætti í hliðarlegu á rúminu. Ljósmæðurnar hjálpuðu mér með því að styðja við fæturnar. Í gegnum það var ég að hugsa að ég væri eins og pressukanna og rembdist með hökuna niður í bringu og í hálfgerðum keng til að nýta allan minn kraft til að pressa barninu út. Þetta hafði vinkona mín sem er ljósmóðir ráðlagt mér fyrir rembinginn. Og vá hvað það var magnað að fá hana á magann. Ég var svo hissa hvað hún var stór því ég hafði alltaf verið með nokkuð litla kúlu svo allir bjuggust við litlu barni. Hún var 3.490 gr og 52 cm, heilbrigð og yndisleg. Hún kom í heiminn um hálf 12 um kvöldið. Rembingurinn tók aðeins lengri tíma því að hún var með hendina á kinninni og hafði komið aðeins skakkt niður. En þegar hún loks kom þá flaug hún í fangið á ljósmæðrunum með báðar hendur fram, litla ofurkonan. Eftir á að hyggja var bara gott að ég tók minn tíma eftir hríðarnar til þess að byrja rembinginn og mjaka henni niður með purri og mjaðmadilli svo ég get bara sagt að það borgar sig að hlusta á líkamann og treysta ferlinu og ljósmæðrunum. Við fengum góðan tíma til að kynnast Júlíönu, hún náði ekki að komast sjálf á brjóst svo Hrafnhildur hjálpaði henni að lokum. Hrafnhildur saumaði mig með stuðningi frá Arney og það var eitthvað sem ég hafði kviðið fyrir en var ekkert mál. Við vorum svo komin heim 5 og hálfum tíma eftir fæðinguna, ég steinsofnaði í nokkra tíma og kærastinn vakti með Júlíönu til að hjálpa henni með að koma slími upp.

Ég er svo afskaplega þakklát fyrir þessa fallegu upplifun með kærastanum og litlu stelpunni minni og fyrir ljósmæðurnar á Björkinni. Harpa var aðalljósmóðirin okkar en var að koma erlendis frá svo Hrafnhildur og Arney tókust á við þetta með okkur til að byrja með og svo kom Harpa inn á lokametrunum og var svo með okkur í heimaþjónustunni. Við erum heppnar konur hér á Íslandi að njóta heimaþjónustu frá okkar færu ljósmæðrum. Ég get ekki þakkað þeim nógsamlega fyrir ómetanlegan stuðning í þessu ferli allt frá 34. viku og þar til að heimaþjónustu eftir fæðingu lauk. Mæli með þessari þjónustu fyrir allar konur sem eiga þess kost. Ég nýtti mörg ráðin úr meðgöngujóganu hjá Auði, rosalega góður andlegur og líkamlegur undirbúningur! Mæli líka með að lesa Natural Birth eftir Inu May Gaskin og Hypno Birthing. Þetta eru allt verkfæri sem hægt er að nýta sér sama hvernig fæðingin þín á sér stað og í hvaða kringumstæðum. Því andlegur styrkur í gegnum þetta ferli er eitt magnaðasta verkfærið og við stjórnum því sjálfar í annars mjög óstjórnanlegum aðstæðum.

ÁST – Anda, Slaka, Treysta ❤

Elsa

Hér er keisari fæddur

Þessi fæðingarsaga var upphaflega birt á Siljabjork.com en er endurbirt hér með góðfúslegu leyfi Silju.

Alheimurinn leggur aldrei meira á mann en maður þolir. Þetta var mantran mín í fæðingunni en syni mínum þótti ekki sæmandi að koma í heiminn þegjandi og hljóðalaust, heldur þurfti hann að láta hafa aðeins fyrir sér.

Ég var kominn tæpa viku fram yfir tímann. Hver og einn einasti dagur leið eins og heil eilífð að mér fannst og í hvert skipti sem ég fór á klósettið vonaðist ég nú til þess að slímtappinn væri farinn eða að vatnið færi að leka. Það gerðist aldrei. Í hvert einasta sinn sem ég fann smá verki eða óþægindi fór ég að telja og vonaðist til þess að nú væru samdrættirnir byrjaðir. Það gerðist ekki heldur.

Ég ætlaði að fæða son minn í rólegu umhverfi á Björkinni, án nokkura deyfilyfja, með fallegri tónlist og ilmkertum, kyrjandi jógamöntrur í vatnsbaði og láta taka fallegar myndir af ferlinu. Það gerðist heldur ekki. Í rauninni fór ekkert eins og “planað” var þegar kom að þessari fæðingu.

Það er rosalega gott að hafa plan og vera undirbúin fyrir fæðinguna. Ég undirbjó mig með því að lesa fæðingarsögur, tala við vinkonur mínar og fjölskyldu sem höfðu eignast börn, fór á fæðingarnámskeið og spurði ljósmæðurnar spjörunum úr. Ég gerði mér fyllilega grein fyrir því að ég vissi ekkert hvað ég ætti í vændum og að fæðingar væru eins misjafnar og þær eru margar, svo ég var fullkomlega meðvituð um það að kannski yrði þessi upplifun ekki alveg eins töfrandi og ég hafði séð fyrir mér. Ég undirbjó mig undir ýmislegt – inngrip á spítalann, glaðloft, mænudeyfingar, nálastungur, fæðingarstellingar, vatnsfæðingar – en ekki keisaraaðgerð. Ég las ekki staf um keisaraaðgerðir því planið var ekki að enda í keisara.

Þess vegna er gott að vita að þó þú sért með eitthvað plan, þá getur það farið gjörsamlega í hina áttina.

Ég vaknaði laugardaginn 15.september um ellefuleytið og fann að ég var með smá verki. Verki sem líktust mjög mildum túrverkjum en þeir komu og fóru með reglulegu millibili. Ég varð ógeðslega spennt og langaði að hringja í alla, setja status á Facebook og tvíta um það að ég væri LOKSINS komin af stað. Ég hélt þó í mér og ákvað að bíða og sjá hvort verkirnir myndu ágerast og bilið á milli þeirra myndi styttast. Jú, viti menn – ég var komin af stað. Ég hringdi í Arneyju ljósmóðurina okkar á Björkinni og bað hana um að koma og athuga með mig. Klukkan var þá orðin tæplega þrjú en Arney bað mig um að vera róleg, halda áfram að fylgjast með hríðunum, borða og leggja mig og að hún myndi koma og kíkja á mig um kvöldmatarleytið.

Nú gat ég ekki lengur setið á mér og hringdi í Ísak og bað hann að koma heim úr vinnunni strax. Ég hringdi í vinkonur mínar og mömmu til að tilkynna þeim gleðifréttirnar. Svo pantaði ég mér tvær Dominos-pizzur og horfði á heilalausar bíómyndir á meðan ég beið eftir að verkirnir yrðu harðari og Arney kæmi að kíkja á okkur.

Þegar Arney kom loksins um kvöldið var belgurinn ennþá órofinn, vatnið ekki farið og ég aðeins komin með tæpa tvo í útvíkkun. Hún taldi þó að allt væri eðlilegt og að litli maðurinn myndi láta sjá sig í nótt eða undir morgun. Við áttum bara að halda áfram að bíða og vera róleg.

Í gegnum hverja hríð andaði ég djúpt niður í maga og andaði út eins og hafgola. Þessi ujjayi-öndun sem Auður kenndi okkur í meðgöngujóganu skipti sköpum fyrir mig í gegnum verkina, því hún hjálpaði mér ekki aðeins að halda mér rólegri heldur er ákveðin verkjastylling fólgin í slíkri öndun. Ég skoppaði um á jógaboltanum, kyrjaði om lengst niður í rófubeinið og beið eins spök og ég mögulega mátti, að farast úr spenningi fyrir þessari fæðingu sem ég hlakkaði svo mikið til.

Það er síðan um níuleytið að ég ligg í sófanum og finn skringilega tilfinningu í klofinu, svona eins hellt væri úr fötu í nærbuxurnar. Vatnið var að fara! Ég hoppaði upp úr sófanum og kjagaði eins og mörgæs inn á bað og beinustu leið í sturtuna þar sem ég klæddi mig úr rennandi blautum buxunum og lét restina af vatninu leka í sturtubotninn. Ég sá að vatnið var gruggugt og það boðar ekki gott. Ég hringdi í Arney og hún taldi það víst að þetta væri bara eðlilegt blóð þar sem hún hafði verið að hrærast í leginu klukkutíma áður til að finna útvíkkunina. Hún sagðist ætla að fara og gera baðið tilbúið á Björkinni og nú ættum við að fara að gera okkur klár að koma upp á stofu.

Því næst kemur græna vatnið. Fyrir þá sem ekki vita þá boðar það ekki gott ef legvatnið lekur grænt, því það er merki um streitu hjá barninu. Það þýðir að fylgjast þarf vel með öllum lífsmerkjum hjá barni og móður og er það ekki hægt á einkastofum eins og Björkinni. Við vissum því strax að ég gat ekki fætt hann á stofunni og þurftum við Ísak að bruna beinustu leið á Landspítalann. Það var að sjálfsögðu ákveðin vonbrigði en gerði þó lítið til því við Ísak vorum bæði svo spennt að fá litla son okkar í hendurnar. Ég hugsaði með mér að ég gæti alveg legið í vatni og kyrjað jógamöntrur þó það væri uppi á Landspítala og nú væri búið að leysa ljósmæðradeiluna þannig þetta væri nú allt í lagi.

Við komum upp á Landspítala á miðnætti og fengum stóra stofu útaf fyrir okkur. Ég var tengd við allskonar tæki og tól, skynjari settur yfir bumbuna til að fylgjast með syninum og okkur sagt að hringja bjöllunni þegar verkirnir færu að ágerast.

Svo gerðist ekkert.

Ég hætti að fylgjast með hvað tímanum leið því ég fann svo hryllilega mikið til. Ég sat með glaðloftsgrímuna fasta við munninn nánast allan tímann. Ég lognaði útaf hér og þar en vaknaði með reglulegu millibili til að anda mig í gegnum sársaukann. Ég hugsaði alltaf til Auðar jógakennara og sótti í visku hennar – sársauki er bara tímabundið ástand, láttu hann skola yfir þig eins og öldu. Öldurnar skoluðu yfir mig og lág ég í sjúkrarúminu veðurbarin og sjótekin í marga klukkutíma án þess að nokkuð bólaði á syninum.

Ég fékk tvær gangsetningartöflur. Svo kom morgun og ný ljósmóðir tók við okkur. Ekkert gerðist, ekkert nema sársauki. Ísak spreyjaði lofnarblómailmi yfir herbergið til að halda mér rólegri. Öldurnar héldu áfram að skella á mér. Þær sprengdu hinn belginn, meira vatn lak. Ekkert gerðist. Ég fékk “dripp” í æð til að koma hríðunum áfram og koma mér betur af stað í fæðinguna. Ekkert gerðist. Í hvert einasta skipti sem þær hækkuðu skammtinn, lækkaði hjartsláttur litla mannsins. Öldurnar börðu mig og mér leið eins og ég væri að veltast um í skæðum stormsjó. Sársaukinn var orðinn svo mikill að ég gat ekki lengur andað eða kyrjað mig í gegnum verkina heldur var ég farin að öskra hástöfum eins og sært dýr við hverja einustu hríð. Útvíkkunin var aðeins orðin þrír. Þrír af tíu. Þrír ponsulitlir sentimetrar.

Ljósmóðirin okkar, hún Steinunn, heyrði veinin í mér og taldi það best að nú fengi ég mænudeyfingu. Ég sem ætlaði svo allskostar ekki að deyfa mig með neinu nema jógamöntrum og nálastungu, var nú örugglega búin að sjúga glaðloftsbirgðir spítalans upp til agna og grét í fanginu á Ísak, mænudeyfingunni fegin.

Ég fékk mænudeyfingu. Rétt áður en svæfingarlæknirinn kom lá ég með glaðloftið og saup af áfergju. Ég datt inn og út og leið ýmist eins og ég væri sauðdrukkin eða sofandi. Hljóðið í grímunni fór að minna mig á hljóðið í köfunarbúnaði. Hugurinn fór að reika og til að eiga betur við sársaukann hætti ég að ímynda mér ólgusjó og fór að ímynda mér tæran, lygnan paradísarsjó þar sem ég gat svamlað um í kafi og synt í gegnum torfur af litríkum fiskum. Þar er minn hamingjustaður og því meira sem ég leit inn í þriðja augað og einbeitti mér að því að vera ekki á spítala, ekki mögulega á leiðinni í keisaraaðgerð og alls ekki að fá mænudeyfingu, því betur leið mér. Svo kom mænudeyfingin og ég rotaðist.

Þegar ég rankaði við mér hafði enn ekkert gerst. Nú voru sérfræðingarnir farnir að hafa áhyggjur. Þær gramsa og grafla í klofinu á mér, spenna leggöngin upp með stærðarinnar málmpípum og leita að kolli barnsins. Þær hreyfa við barninu og fann ég þegar fæðingarlæknirinn ýtti við honum neðan úr leggöngunum hvernig fæturnir hans spörkuðu undir rifbeinin á mér. Sonurinn er illa skorðaður og þar sem hann bregst svo illa við “drippinu” er hann líklegast flæktur í strenginn. Fæðingarlæknirinn og allar hennar hjálparhellur tjá okkur að þær muni reyna hvað þær geta til að koma mér af stað en útvíkkunin sé aðeins fimm og alltof langur tími liðinn frá fyrstu hríðum. Hún segir okkur að það séu töluverðar líkur á því að við förum í keisaraaðgerð.

Ég vil alls ekki fara í þessa keisaraaðgerð en ég segi ekki neitt. Ég veit ekkert við hverju á að búast, ég er hrædd og kvíðin. Allt í einu eru töluverðar líkur á því að ég þurfi að fara í stórfellda aðgerð og mikið inngrip, þegar ég ætlaði bara að eiga fallega, rólega fæðingu í vatnsbaði. Ég bið þær um að reyna aftur að snúa honum og athuga með útvíkkunina eftir enn meira “dripp”. Ég held að þær hafi frekar gert það sem greiða við mig heldur en nokkuð annað, það var öllum sérfræðingum morgunljóst að keisari væri eina leiðin með viti á þessum tímapunkti. Þær taka blóðprufu úr litla manninnum og þó hvorugt okkar sé í bráðri lífshættu erum við send í bráðakeisara.

Ég var gjörsamlega búin á því. Á aðra höndina vildi ég alls ekki fara í uppskurð, vildi halda áfram að reyna og fæða hann “náttúrulega” en á hina höndina hafði ég verið sárverkjuð í þrjátíu og eina klukkustund og þráði ekkert heitar en bara að fá að halda á syni mínum. Ljósmóðirin var svo góð við mig og strauk mér um hárið á meðan ég grét og Ísak kreisti hönd mína og kyssti. Það leið aðeins tæpur klukkutími frá því að fæðingarlæknirinn sagði okkur að við værum á leiðinni í keisara og þangað til við vorum komin með son okkar í hendurnar.

Eftir grátinn og ítarlegar útskýringar frá fæðingarlækninum um ferlið, uppskurðinn og batann varð ég aðeins rólegri. Þegar hún sagði mér að ég yrði vakandi á meðan aðgerðinni stóð róaðist ég niður, ótrúlegt en satt, því ég gat ekki hugsað mér að vera ekki vakandi þegar sonur minn tæki fyrsta andardráttinn utan legsins.

Ísak var færður í skurðstofugallann og mér var rennt inn á skurðstofuna. Ísak fékk að vera inni allan tímann og sat hjá mér, strauk mér um höfuðið og studdi mig í gegnum þetta. Inn á stofuna komu ótal læknar, hjúkrunarfræðingar, sérfræðingar og svæfingarlæknar sem öll tjáðu mér nöfn sín og tilgang þeirra á skurðstofunni. Ég fann hvernig flóðlýst herbergið, pípið í tækjunum og skurðaðgerðin þyrmdu yfir mig. Ég ákvað að loka augunum og byrjaði á hafönduninni. Ég sagði bara “já og namaste” við öllu sem læknarnir sögðu. Ég lá með opinn faðminn eins og krossfiskur á meðan dælt var í mig deyfingum og lyfjum. Öndunin var farin að róa mig og skyndilega laust sterkri hugsun niður í hausinn á mér, eins og fjarlæg rödd sem hvíslaði:

“SILJA, ALHEIMURINN LEGGUR ALDREI MEIRA Á OKKUR EN VIÐ ÞOLUM”

Þessi mantra varð minn sannleikur á þessu augnabliki og allt í einu var ég í sátt við almættið og örlögin. Ég heyrði Ísak anda órólega og snökta og fann að hann var orðinn stressaður, sjálfur í ákveðnu áfalli og auðvitað sárt að sjá konuna sína þjást þegar það er lítið sem þú getur gert til að laga það. Ég bað hann að leggja eyrað við varir mínar og hvíslaði að honum að þetta væri allt í lagi, ég væri í lagi og ég væri róleg. Ég sagði þetta við hann, alheimurinn leggur aldrei meira á okkur en við þolum og við getum gert þetta saman. Hugsaðu þér, Ísak, við fáum hann fljótlega í fangið.

Á meðan aðgerðinni stóð fann ég fyrir öllum hreyfingum, þrýstingi frá höndum læknanna og tilfærslu líffærana inn í mér, án þess þó að finna sársauka. Ég heyrði blautkennd hljóðin í blóðinu sem sullaðist til og fann einstaklega furðulega tómarúms tilfinningu þegar ég fann að barninu var kippt upp úr leginu.

Svo heyrðum við gráturinn, frumgráturinn í syni okkar. Foreldrar um allan heim geta vottað fyrir það að ekkert hljóð er þessu hljóði líkast. Herbergið lýstist upp, hjartað mitt opnaðist upp á gátt og það var eins og allt kæmi heim og saman á þessu kyngimagnaða augnabliki. Við Ísak grétum bæði og vissum að ekkert skipti lengur máli í þessari tilveru en þetta litla líf sem við höfðum skapað.

Allt var í lagi. Ekkert fór alvarlega úrskeiðis. Læknarnir sögðu okkur að sonurinn hefði verið flæktur þrívegis í strenginn, utan um hálsinn og undir báðar axlirnar, hvernig nú svo sem hann fór að því. Það væri því mikilvægt að vita að ég hefði aldrei getað fætt hann “náttúrulega”. Ég hugsaði hvað mér væri sléttsama, þær hefðu getað sótt hann út um nefið á mér ef því var að skipta.

Ísak hélt á honum í fanginu, þegar búið var að þvo honum og pakka inn í teppið, og grét. Ég leit upp á meðan lækarnir soghreinsuðu burtu fylgjuna og saumuðu mig saman og heilsaði syni okkar með nafni og sagði örugglega þúsund sinnum “ég elska þig, ég elska þig”. Hvílík stund.

Nú er ég orðin mamma. Eitthvað sem ég hef hugsað um og látið mig dreyma um í mörg ár er loksins orðið að veruleika. Eftir aðgerðina var Ísak færður aftur inn á stofuna okkar og þegar mér var loksins rúllað aftur inn eftir herlegheitin, fékk ég son minn í fangið í fyrsta sinn. Ég hef varla viljað sleppa honum síðan.

Fæðingarsaga Bryndísar Lenu – {óvænt heimafæðing}

Þetta byrjaði allt aðfaranótt sunnudagsins 11. október. Daginn áður vorum við með tveggja ára afmælisveislu fyrir stelpuna okkar og mikið búið að vera í gangi. Ég var algerlega óundirbúin, spítalataskan tóm og barnafötin niðri í geymslu, enda var rétt rúm vika í settan dag, og ég ekki beint þekkt fyrir að vera sérstaklega tímanleg manneskja. Ég var líka handviss um að stelpan ætlaði fæðast 12. október þar sem það er afmælisdagur ömmunnar sem hún átti að heita í höfuðið á og þá var akkúrat vika í settan dag en systir hennar kom einmitt viku fyrir sinn setta dag. Þetta var allt útpælt og planað og sunnudagurinn 11. október átti bara að fara í slökun fyrir komandi átök og undirbúning í rólegheitunum.

Um nóttina var lítið sofið eins og vanalega, bumban var alls staðar fyrir og stefnumótin við klósettið voru endalaus. Kkukkan var orðin rúmlega 6 og ég var að fara að staulast enn eina ferðina upp í rúm, sem var bæði tímafrekt og vandasamt verkefni á þessu stigi meðgöngunnar, þegar gusan kom. Það gat nú varla verið að ég væri að pissa á mig svona nýbúin á klósettinu, en það var svosem orðið fátt við þessa óléttu sem gat komið mér á óvart. Ég vakti Sigga með þeim orðum að ég héldi að ég hefði verið að missa vatnið og hann rauk upp, hentist fram úr með eldri stelpuna og var horfinn á nóinu. Ég var ekki alveg að meðtaka þennan hamagang og rölti aftur inn á klósett til að athuga málið betur. Þá var klukkan um 6:20.

Rétt á eftir fékk ég svo fyrsta verk og næsti kom nánast alveg í kjölfarið. Verkirnir urðu svo fljótlega mjög sárir og komu með örstuttu millibili. Þá varð ég víst að viðurkenna að ég væri komin með hríðar.

Ég var strax algjörlega ófær um að hugsa skýrt, hljóp bara um og reyndi að finna til dót í töskuna á milli hríða. Á meðan stökk Siggi niður í geymslu að sækja kassana með barnafötunum og ég fór enn einu sinni á klósettið og þá var byrjað að blæða. Ég vissi þá að útvíkkunin væri að verða búin af því þannig var það í síðustu fæðingu. Þá voru kannski liðnar 15-20 mínútur frá því vatnið fór. Siggi var búinn að taka Sóleyju

til á methraða og var rokinn út í bíl með hana og ég greip einhver föt úr kassanum og henti í töskuna og ætlaði svo að hlaupa út en varð að leggjast niður því verkirnir voru svo miklir. Ég endaði á fjórum fótum og gat ómögulega staðið upp aftur. Í því kom Siggi upp, sá mig þarna á gólfinu og spurði hvort ég kæmist ekki út í bíl, ég náði að stynja upp neitun og að krakkinn væri bara að koma og hann hljóp þá aftur niður til að sækja Sóleyju, skutlaði henni inn og hringdi á spítalann. Sóley hljóp strax til mín, hágrátandi, og skildi ekkert hvað var í gangi, greip í hárið mitt og reyndi að toga mömmu sína upp. Ég reyndi eitthvað að hugga hana en gat varla talað þannig við vorum þarna bara organdi í kór. Ég heyrði útundan mér í Sigga að reyna að fá konuna á spítalanum til að skilja hvað væri að gerast og senda sjúkrabíl en það gekk mjög erfiðlega. Líkt og flestir Norðmenn sem við höfum átt samskipti við var kunnátta hennar í ensku á svipuðu leveli og grunnskólakrakka og hún var engan veginn að átta sig á aðstæðum. Bara sultuslök og sagði honum nú bara að fara með mig út í bíl og koma uppeftir, ekkert vera að flækja þetta neitt.

Þarna var ástandið orðið frekar klikkað, við öll gargandi af mismunandi ástæðum og kaosið algjört. Ég var farin að sjá fram á að þurfa að fæða barnið þarna fyrir framan dauðhræddu stelpuna mína og tilhugsunin var skelfileg. Þá skyndilega kom hlaupandi inn um svaladyrnar öldruð nágrannakona okkar, eins og ekkert væri eðlilegra, og þvílík himnasending! Hún benti á Sóleyju, greip hana í fangið og var svo horfin jafn fljótt og hún birtist. Ég man að ég hugsaði hvað væri nú vandræðalegt að hún sæji mig þarna á orginu liggjandi á fjórum fótum og held ég hafi sent henni aumkunarvert bros en annars höfðum við Siggi engan tíma til að pæla í þessu því nú var farið að sjást i kollinn. Siggi henti sér niður fyrir aftan mig, setti símann á speaker og gargaði að það sæist í höfuðið. Þá loks tók konan í símanum við sér og ákvað að senda sjúkrabíl og reyndi svo eitthvað að leiðbeina Sigga sem var nú kominn í ljósmóðurhlutverk.

Ég byrjaði að ýta á fullu og mér fannst taka heila eilífð að koma hausnum út þar sem hann stoppaði á kjálkanum og sat þar fastur og það var einsog ég væri um það bil að rifna í tvennt. Þeirri tilfinningu, þegar hausinn var hálfur kominn út og Siggi að brasa við að ná taki á honum, mun ég seint gleyma! Siggi náði svo að gera einhverja galdra og hausinn poppaði út í næsta rembing en þá sat hún föst á öxlunum. Ekkert gerðist sama hvað ég ýtti og á endanum var Siggi farinn að toga í hausinn af krafti og nokkrum ofurrembingum síðar skaust hún út. Ég heyrði smá tíst frá henni og andaði léttar, var svo uppgefin og fegin að hún væri komin út að ég hreyfði mig ekki og lá bara þarna áfram. Svo var ég farin að hugsa af hverju hún grenjaði ekki.

Ég hafði ekki hugmynd um hvað gekk á bakvið mig þar sem Siggi var skíthræddur að reyna að fá hana til að gráta sem virtist taka heila eilífð. Hann nuddaði hana alla og hristi og sló á bakið og hún var víst orðin helblá og það var ekki fyrren hann tróð fingrinum ofan í kokið á henni að hún fór að taka við sér. Þá hafði ég afrekað það að snúa mér á bakið og Siggi vafði hana inní bolinn sinn og rétti mér, settist svo við hliðina á mér alveg stjarfur og sagði ekki orð. Þar sat hann svo og ég liggjandi með hana á bringunni enn fasta við naflastrenginn þegar sjúkraliðarnir og ljósmæðurnar komu flæðandi inn um svaladyrnar, nokkrum mínútum síðar en óratíma að okkur fannst. Ljósmæðurnar skoðuðu mig og Siggi klippti á strenginn, ennþá í massívu sjokki en ég var nokkuð róleg yfir þessu öllu saman. Ég vissi einhvern veginn frá byrjun að þetta færi allt vel enda er maðurinn minn algjör klettur og það er fátt sem hann ræður ekki við. Ljósmæðurnar græjuðu mig og gengu frá fylgjunni, vöfðu barnið inn í ótal handklæði og við mæðgur vorum svo bornar út í sjúkrabíl og Siggi keyrði á eftir okkur upp á spítala.

Bryndís Lena fékk toppeinkunn af ljósmæðrunum og mældist 12 merkur eða 3100 grömm og 47,5 cm. Hún fæddist kl 6:55 samkvæmt ljósmóðurinni sem var í símanum á meðan á þessu stóð, og fæðingin tók því um hálftíma frá því eg missti vatnið. Siggi var skráður ljósmóðir á fæðingarspjaldið hennar og við vorum eflaust vinsælasta fjölskyldan á deildinni þennan dag. Ljósurnar báðust afsökurnar og sögðust aldrei hafa lent í slíku áður og þess vegna ekki trúað Sigga þegar hann hringdi og sent sjúkrabíl strax. Þær munu eflaust ekki gera þau mistök aftur. Ég var líka í toppstandi og rifnaði ekkert og Sigga var hrósað í hástert fyrir að hafa afgreitt þetta svona vel og honum var meira að segja boðið ljósmóðurstarf í góðu gamni. Hann afþakkaði þó pent enda situr þessi lífsreynsla þungt í honum og mun eflaust gera lengi. Sú stutta tók brjóstið um leið, var vær og góð og fullkomin og við mæðgur áttum þrjá notalega daga saman á spítalanum og fórum svo heim að hefja öll saman nýtt og spennandi líf sem fjögurra manna fjölskylda.

Næst mun ég flytja á spítalann mánuði fyrir settan dag, það er á hreinu!

„Ég vildi sko alveg gera þetta strax aftur“

Þessi yndislega skotta fæddist þann 18. nóvember í heimafæðingu, 4.120 gr og 54 cm. Áætlaður fæðingardagur var 7. nóvember, svo að ég var gengin 11 daga framyfir. Hún er okkar þriðja barn, fyrir eigum við stúlku fædda 13. nóvember 2007 á sjúkrahúsinu á Akureyri, og dreng fæddan 24. desember 2009, sem fæddist heima.

Ég veit ekki alveg hvað varð til þess á sínum tíma að ég valdi heimafæðingu, en þegar ég var ófrísk af mínu öðru barni 2009, þá kom einhvernveginn aldrei neitt annað til greina. Ég fór í mína fyrstu mæðraskoðun og þá ræddi ég þetta við ljósuna, að ég vildi heimafæðingu, en þá var ég ekki einu sinni búin að nefna það við manninn minn. Ég var bara búin að ákveða þetta! Sú heimafæðing gekk ótrúlega vel og tók aðeins 6 klst, eins og ég sagði þá fæðist hann á aðfangadag og þessi upplifun var bara dásamleg. Hann fæðist í fæðingarlaug rétt fyrir klukkan 6 á aðfangadagsmorgun, nánast við hliðina á jólatrénu. Andrúmsloftið var svo rólegt og afslappað, jólaljós og jólatónlist og ljósurnar að borða jólasmákökur og 2.ára systir hans horfði á. Svo 12 klst eftir að hann fæddist settist ég við matarborðið og borðaði jólamatinn með fjölskyldunni, dásamlegt!!

Svo að þegar ég vissi að ég væri ófrísk af þriðja barninu þá kom að sjálfsögðu ekkert annað til greina en önnur heimafæðing, og var maðurinn minn alveg sammála mér þar. Ég fór daginn áður (10 dagar framyfir) og lét hreyfa við belgnum (áááááiiiii!!!!!). Kom heim og var með einhvern seiðing restina af deginum en samt ótrúlega hress, fór í mjög langan göngutúr í brjáluðu veðri og kom svo heim og steikti 200 kleinur, og hugsaði svo með mér, jæææja þetta kemur í nótt. Áður en ég fór að sofa gekk ég frá heimilinu eins og ég væri að fara að fæða, setti myndavélar og videovélar í hleðslu til að hafa þær alveg pottþétt fullhlaðnar, ég bara vissi að þetta kæmi um nóttina þó ég væri ekki komin með neina verki. Klukkan 4 um nóttina vakna ég svo til að snúa mér, og hugsa „Djöfullinn!!! Þetta kemur þá ekki í dag fyrst ég er ekki komin með verki!!“ Ég ligg andvaka og maðurinn minn vaknar og við liggjum og spjöllum… svo klukkan 5 kemur fyrsti verkurinn. Ég var ekki alveg að trúa því að ég væri að fara í gang og sagði við manninn minn að þetta væri ekki neitt. Svo þegar ég var búin að vera með verki í klukkutíma og frekar stutt á milli þá gaf ég mig og sagði manninum mínum að vekja mömmu (sem var í heimsókn hjá okkur). Við fórum fram og stuttu seinna hringdi maðurinn minn í ljósuna. Hún spurði hvort hún ætti að koma strax og við sögðum henni að vera ekkert að stressa sig. 30 mín seinna hringdi hann aftur í hana og sagði henni að jú, hún mætti kannski alveg fara að koma, verkirnir voru orðnir mjög harðir. Svo þurfti að vekja börnin í skólann, þau voru mjög spennt að sjá að barnið væri að fara að fæðast en fannst líka pínu skrítið að sjá mömmu sína finna svona til. Verkirnir voru mjög fljótt mjög harðir, ég var á jóga bolta og bað ljósuna um nálar í bakið, en þær gerðu ekkert fyrir mig í þetta skiptið.

Um 8 leitið fór ég ofan í fæðingarlaugina. Þegar ég var komin ofan í laugina var ég komin með smá rembingsþörf en ekki mikla, svo að ég rembdist létt í hríðunum. Maðurinn var hliðina á mér allann tímann og mátti sko ekki fara frá mér, ég gat ekki hugsað mér það, var alltaf að hvetja mig áfram og ég fékk óspart að nota hendina hans til að kremja í hríðunum. Um 8.30 var rembingsþörfin orðin mjög mikil og ég var farin að rembast að krafti, og svo klukkan 8.40 fæddist stúlkan, ofan í lauginni. Við mæðgur lágum í lauginni í einhvern tíma á eftir, ég hreinlega tímdi ekki að fara uppúr og þurfa að láta hana frá mér, þó að ég lægi í blóðugri sundlaug, þá bara stoppaði tíminn og ég hefði getað hugsað mér að vera þarna ofaní í marga klukkutíma! En að lokum þurftum við að fara uppúr, og þegar ég stóð upp þá leið yfir mig! Það var mjög spes, ég vaknaði bara í blóðpolli í gólfinu haha! Ljósurnar mínar sögðu mér að það væri ekki óalgengt að það líði yfir konur eftir fæðingar, svo að þetta var ekkert til að hafa áhyggjur af.

Ég færði mig yfir í rúmið þar sem ég var skoðuð og jibbý! Enginn saumaskapur, það jafnast ekkert á við það! En þó að fæðingin hafi gengið eins og í sögu þá voru smá eftirmálar af fæðingunni. En legið náði ekki að draga sig nógu vel saman og ég missti mjög mikið blóð eftir að ég var komin uppí rúm, áætlað var að ég hefði misst um 2 lítra af blóði. Þess vegna var ég mjög slöpp eftir fæðinguna, mér var boðið daginn eftir þegar ég fór blóðtöku (Var þá með 70 í blóði, á að vera um 120 skilst mér) að fara í blóðgjöf en þrjóska ég vildi ekkert vera eitthvað að fara inná sjúkrahús og láta leggja mig inn! Þannig að ég er búin að vera að taka járntöflur og er öll að koma til! Einnig fékk ég einhverja sýkingu sem er ekki alveg vitað samt hvar hún var, en ég fékk síendurtekið hita og fór því inná sjúkrahús í skoðun og fór heim með sýklalyf. Var sagt að þegar maður missir svona mikið blóð að þá er meiri sýkingarhætta. En ég er búin að jafna mig á því!

Ok vá þetta átti svo sannarlega ekki að vera svona langt! Ætlaði að skrifa „smá“ fæðingarsögu en sýnist þetta enda í heilli ritgerð! En allavegana, dagarnir líða og stúlkan stækkar, finnst hún orðinn algjör risi þó það sé bara eins og að hún hafi fæðst í gær, já stundum vill maður bara geta stoppað tímann, þau stækka svo hratt! Ég er svo ótrúlega heppin að finnast meðgangan og fæðingin það allra skemmtilegasta í heiminum, en ég hef heyrt konur tala oft svo neikvætt um meðgönguna sína og fæðinguna en fyrir mér er þetta dásamleg upplifun sem því miður ekki allar konur fá að njóta. Ég er svo þakklát fyrir þessi 3 dásamlegu og heilbrigðu börn sem ég á, og það að hafa fengið að eiga þau öll á eðlilegan hátt. Nokkrum mínútum eftir að hún fæddist sagði ég að ég vildi sko alveg gera þetta strax aftur, ég held að það lýsi minni upplifun af fæðingu ansi vel.

Fæddist á stofugólfinu heima – {óvænt heimafæðing}

Þessi fæðingarsaga birtist upphaflega á mbl.is en er endurbirt hér með góðfúslegu leyfi Hólmfríðar.

Sigurður Aðalgeirsson og unnusta hans Hólmfríður Guðmundsdóttir eignuðust dóttur á stofugólfinu heima hjá sér í Noregi. Hlutirnir gerðust hratt og enginn tími var til þess að keyra upp á spítala. Sigurður tók því á móti dóttur sinni og er skráður sem ljósmóðir hennar á fæðingarskírteininu.

Laugardaginn 10. október héldu Sigurður og unnusta hans Hólmfríður upp á tveggja ára afmæli eldri dóttur sinnar, Sóleyjar Rósar. Dagurinn eftir átti að fara í rólegheit og voru þau búin að ákveða að taka saman dót fyrir spítalann en áætluð koma barnsins var þann 19. október. „Við fórum bara alsæl að sofa þarna á laugardeginum,“ segir Sigurður í samtali við mbl.is.

Um nóttina missti Hólmfríður vatnið og þá voru hlutirnir fljótir að gerast. „Við vöknuðum og ég klæddi Sóleyju Rós í föt og við ætluðum að drífa okkur upp á spítala.“ Sigurður fór með Sóleyju út í bíl en þegar hann kom aftur inn lá Hólmfríður á gólfinu og tjáði honum að barnið væri að koma.

„Ég hljóp því aftur út í bíl, sótti Sóleyju og hringdi upp á spítala og bað þá um að koma.“ Sigurður segir að starfsfólk spítalans hafi verið pollrólegt í símanum og ekki áttað sig á því hversu stutt væri í raun og veru í barnið. „Það var ekki fyrr en ég fór að kalla hátt í símann og sagði þeim að ég væri farinn að sjá í kollinn á barninu að þeir áttuðu sig á alvarleika málsins. Ég lagði símann frá mér og sá að barnið var að fara að koma. Konan mín var á orginu og einnig eldri dóttirin. Ég hélt ég yrði ekki eldri.“

Á þeirri stundu birtist nágranni þeirra Sigurðar og Hólmfríðar í dyrunum en hann er á áttræðisaldri. „Hann kom á harðahlaupum og greip Sóleyju með sér. Fyrst hugsaði ég hvað í ósköpunum væri að gerast en var ánægður með hjálpina.“

Þá tók alvaran við. Sigurður sagði Hólmfríði að rembast og barnið byrjaði að koma út. „Fyrst stoppaði hún á kjálkanum og það var erfitt að koma honum út. Ég var stressaður og vissi ekkert hvað ég ætti að gera en eftir smá stund kom höfuðið út. Þá stoppaði hún aftur af því að axlirnar komust ekki út.“

Sigurður segist þá hafa verið orðinn hræddur þar sem að barnið var farið að blána. „Ég var orðinn agalega hræddur og byrjaði að toga á móti á meðan hún rembdist.“

Eftir smá stund kom svo litla stúlkan í heiminn. „Fyrst var hún alveg blá og máttlaus en ég byrjaði að strjúka henni og klappa henni á bakið og nudda hana. Svo stakk ég puttanum upp í hana og þá allt í einu vaknaði hún, hóstaði og byrjaði að gráta.“

Sigurður klæddi sig úr bolnum og vafði honum utan um dóttur sína sem hann lagði svo í fang móður sinnar. „Þetta var það rosalegasta sem ég hef upplifað.“

Um fimm mínútum seinna kom sjúkrabíllinn og þá var klippt á naflastrenginn. „Þeir komu og sögðu að allt liti vel út, bæði hjá móður og barni og buðu mér í leiðinni starf á spítalanum,“ segir Sigurður. Hann segist þó hafa afþakkað starfið þar sem að þessi upplifun hafi verið nóg. Hann fór svo og sótti Sóleyju Rós sem var í góðu yfirlæti hjá nágrönnum sínum.

Bæði móður og barni heilsast vel og hefur unga stúlkan hlotið nafnið Bryndís Lena Sigurðardóttir.

Fjölskyldan fluttist búferlum í sumar til Hønefoss í Noregi þar sem að Sigurður starfar sem bifvélavirki. Hólmfríður er heima með Bryndísi Lenu en Sóley Rós er á leikskóla.

Lestu fæðingarsögu Bryndísar Lenu frá sjónarhóli Hólmfríðar hér

Fæðingarsagan – {heimafæðing í Danmörku}

Ég átti son minn fyrir 4 árum í yndislegri fæðingu á Hvidovre spítala í Kaupmannahöfn á sólbjörtum sumardegi. Sú fæðing var inngripalaus og gekk mjög eðlilega fyrir sig, en hún var átakamikil, tók 15 tíma og hríðar voru mjög harðar og örar megnið af tímanum. Ég hef alla tíð lýst þeirri fæðingu sem draumafæðingu, en vá, á mánudaginn var fékk ég svo sannarlega að upplifa sannkallaða draumafæðingu. Ljósmæður Hvidovre spítala hvöttu okkur hjónin til að velja heimafæðingu í þetta skiptið þar sem allt hefði gengið svo vel með fyrsta barn og eftir stuttan umhugsunarfrest þáðum við það. Við sjáum aldeilis ekki eftir því.

Hér er fæðingarsagan:
Á mánudagseftirmiðdag (30. nóv. – komin 39v4d) ákvað ég að hringja upp á deild því þá var ég búin að vera með fyrirvaraverki og glerharða kúlu nánast án pásu í tvo daga, hafði lítið sem ekkert sofið og var orðin mjög þreytt. Það var búið að vera mikið að gera hjá mér dagana á undan við að klára vinnutengd verkefni og almennan jólaundirbúning. Ljósmóðirin á deildinni sagði að líklegast væri ég bara að malla í gang, en vildi gjarnan að ég kæmi uppeftir í rit ef ég yrði ekki betri eftir rúma klst. af hvíld. Ég átti að taka eina panódíl, fara í heita sturtu og leggjast niður til að slaka alveg á. Þegar ég loksins fékkst til að slappa af fann ég að verkirnir breyttust og þennan eina og hálfa tíma sem ég lá komu vægar hríðar á 3-5 mínútna fresti. Klukkan hálfsex hringdi ég upp á deild og sagði þeim að ég þyrfti ekki að koma uppeftir þar sem ég væri nokkuð viss um að nú væri ég komin í gang. Heimaljósmóðirin sagðist koma eftir klukkutíma svo ég hringdi í manninn minn og sagði honum að hann mætti gjarnan koma með son okkar (4 ára) heim af taekwondo æfingu því fæðingin væri að hefjast. Feðgarnir komu heim og næsta klukkutímann gengum við um íbúðina og gerðum klárt. Mamma mín var hjá okkur hér í Kaupmannahöfn og hún tók strákinn inn í svefnherbergi vopnuð kvöldmat og iPad og þar voru þau í góðu yfirlæti.

Hríðarnar urðu svolítið sterkari og ég andaði mig í gegnum þær á meðan maðurinn minn setti mottur á gólfið, blés upp fæðingarlaugina, kveikti á kertum og gerði almennt kósý. Klukkan hálfsjö kom ljósmóðirin og um leið og hún kom fattaði hún að hún hafði gleymt hönskum. Nú voru góð ráð dýr. Hún þreifaði kúluna, hlustaði á hjartslátt og endaði á að mæla útvíkkun með skrjáfandi nestispoka á höndunum. Mjög notalegt (not). Ég var með tvo í útvíkkun. „Andskotinn“ hugsaði ég og sá fyrir mér langa og stranga nótt og var satt að segja svolítið fúl að vera að fara í gang svona þreytt. Ég var einhvern vegin ekki í „stuði“ til að fara að fæða og langaði til að afþakka pent og fá bara góðan nætursvefn. Það var auðvitað ekki mjög lógískt svo það næstbesta var að sætta sig við orðinn hlut og setja sig í gírinn. Það helltist yfir mig einhver hrollur svo ég skalf eins og hrísla og það var orka sem ég vildi ekki missa, svo ég náði í dáleiðsluæfinguna mína (Adam Eason – mæli með því!), setti á mig headphones og lagðist á gólfið í einbeitingu. Maðurinn minn kom með hitapoka fyrir mig og þarna lá ég og slakaði á. Í hríðunum talaði ég upphátt við sjálfa mig og sagði ýmist: „Já já já já“, „Komdu til mín elska mín – mamma vill fá þig“ eða „Opna opna opna opna“.

Klukkutíma síðar, um hálfátta, voru vaktaskipti hjá ljósmóðurinni og þegar nýja ljósmóðirin kom – með almennilega hanska og ljósmóðurnema í farteskinu – var ég skoðuð aftur og þá komin með 3 cm í útvíkkun. Þá ákvað ég að nú skyldi ég opna mig enn hraðar. Í hverri hríð hugsaði ég: „Þetta eru ekki verkir, þetta eru bara samdrættir. Hér er það ÉG sem ræði. Það er ÉG sem er að framkalla þessa samdrætti. Ekki hugsi-hausinn-ég, heldur líkams-ég, frum-ég. Þetta er minn líkami og hann gerir ekkert sem ég ræð ekki við. Nú ÆTLA ég að opnast og búa til gott pláss fyrir þetta barn.“ Ég fór í baðkarið, það var yndislegt og ég náði góðri slökun þar. Ég notfærði mér „Smertefri fødsel” tækni (mæli með henni!) og maðurinn minn var með mér í hverri hríð – það skipti sköpum. Líkamleg snerting við ástina sína og föður barnsins er besta verkjastilling sem hægt er að hugsa sér. Hann nuddaði ýmist bakið, axlirnar eða hendurnar. Knúsaði mig og kyssti og hvatti áfram. Þegar þarna var komið var ég hætt að fylgjast með klukkunni. Hríðarnar voru vel viðráðanlegar og mér fannst ég fá góða pásu á milli. Við brostum og slógum á létta strengi og stemningin var yndisleg. Ég hugsa að það hafi ekki liði meira en rúmur hálftími þar til ég var komin með 4-5 í útvíkkun og eftir annan hálftíma var ég komin með rúma sex. Við fögnuðum hverjum sentimetra eins og uppáhalds fótboltaliðið okkar hefði skorað sigurmark. Sonur okkar kom tvisvar fram úr herberginu með ömmu að kíkja á hvernig gengi og fannst bara voða spennandi að litla systir væri að koma.

Fljótlega eftir 6 cm var ég farin að fá svolitla rembingsþörf efst í hríðunum og ljósan tók eftir því og sagði mér að halda alls ekki aftur af því – leyfa líkamanum algjörlega að gera það sem hann kallaði á. Belgurinn var ekki sprunginn ennþá og hann bungaði niður í leghálsinn og gaf þessa þrýstingsþörf. Með hverri hríð eftir þetta jókst rembingurinn og á örskotsstundu var ég komin með 10 í útvíkkun og gat þreifað fyrir belgnum og kollinum nokkrum sentimentrum inni í leggöngunum. Þegar þarna var komið hoppaði maðurinn minn ofan í laugina til mín og settist með mig í fangið. Hann tók undan um hnén á mér og hjálpaði mér að halda mér vel opinni í rembingshríðunum. Það kom aðeins ein hríð þar sem ég veinaði af sársauka, en þá þrýsti höfuðið svo harkalega niður að ég vissi ekki út um hvaða gat barnið myndi koma. Ég varð að grípa um klofið á mér til að halda á móti svo hún færi ekki út of hratt.

Í næstu hríð kom svo kollurinn út, ennþá í belgnum og einni hríð síðar runnu axlirnar og restin af búknum út. Við hjónin tókum á móti henni sjálf og tókum hana beint í fangið. Barnið fæddist í sigurkufli, þ.e. ennþá í líknarbelgnum. Hún var með höfuðið örlítið skakkt, þ.e. í stað þess að andlit vísi niður, þá var andlitið inn að læri. Þegar hún var komin á bringuna slitum við gat á líknarbelginn og þá umlaði hún örlítið áður en hún lygndi aftur augunum og kúrði sig í fangið á okkur. Við hlógum og hlógum og táruðumst af gleði – dóttir okkar komin í heiminn í stofunni heima hjá okkur eftir ca. 5 tíma fæðingu kl. 21:51. Það var algjörlega ólýsanlegt að fá að gera þetta svona saman tvö, við stjórnuðum öllu ferlinu og okkur leið svo vel að vera inná fallega heimilinu okkar. Ljósmæðurnar héldu sér alveg til hlés allan tímann, komu af og til og hlustuðu hjartsláttinn hjá barninu og leiðbeindu mér með öndunina í rembingnum en unnu að öðru leyti sitt starf úr fjarlægð.

Jógafæðing 27.06.07

Þriðjudagsmorguninn 26. júní vaknaði ég upp af mjög svo værum blundi, hafði ekki sofið svona vel í nokkrar vikur að því er mér fannst. Ég var komin 12 daga fram yfir settan fæðingardag og var farin að undirbúa mig fyrir annað hvort gangsetningu eða keisaraskurð fyrir lok vikunnar þar sem ég hafði áður farið í keisaraskurð út af barni í sitjandi stellingu.

En það var eitthvað þennan fallega júnímorgun sem sagði mér að eitthvað væri að fara af stað, ég svona úthvíld og svo var ég að fá einhverja samdrætti og útferð sem var meira áberandi en áður. Hugsið ykkur hvað líkaminn er fullkominn að leyfa manni að hvílast svona vel fyrir það sem koma skal!

Dagurinn leið, ég hafði það bara gott ein heima, las í bók úti á svölum í sólinni og fór svo um klukkan fjögur að sækja son minn á leikskóla og verslaði tvo fulla poka af mat í Nettó. Verkirnir voru alveg bærilegir, ekkert þannig að þeir heftu mig í neinu þannig. Klukkan rúmlega sex þegar maðurinn minn kom heim úr vinnu fór þetta að ágerast aðeins, voru komnir á svona 20 mínútna millibili og ég hugsaði með mér að ég þyrfti kannski að fara að huga að því að taka allt til, fá pössun og slíkt ef ske kynni að við þyrftum að fara upp á spítala. Um þetta leyti fór ég að fá slímkennda blóðuga útferð og hringdi þá upp á fæðingardeild til þess helst að róa manninn minn sem var aðeins farinn að stressast… Þær sögðu mér að ég væri velkomin til þeirra þegar ég vildi og ég gæti hringt hvenær sem er. Nú fóru samdrættirnir að vera reglulegri en ég byrjaði þarna strax að anda haföndun og rugga mér í lendunum og fannst þetta bara allt í fínu lagi og áttaði mig á að þetta var bara byrjunin á einhverju miklu lengra ferli.

Klukkan ellefu ákváðum við að kíkja uppeftir svona fyrir nóttina og láta tékka á stöðunni. Við hittum yndislegan ljósmóðurnema sem tók á móti okkur, hún setti mig í mónitor þar sem kom fram að samdrættirnir (því þetta hétu víst ekki hríðar ennþá) voru enn óreglulegir með svona 10-15 mínútum á milli, allt var enn bærilegt fyrir mig, ég stundaði bara mína haföndun og hrossaöndun og hún hafði strax orð á því ljósmóðirin hvað þetta væri flott hjá mér og ég hlyti að hafa verið í jóga. Þetta varð alveg til þess að ég einbeitti mér ennþá frekar að nota þessa öndun. En þeim fannst ég ætti að fara heim því að þetta gæti allt eins gengið niður en ef þetta færi að verða reglulegra með 3-5 mínútna millibili þá skildum við koma aftur. Við fórum heim og mamma ákvað að sofa hjá okkur ef ske kynni að við færum uppeftir aftur um nóttina, það var rosalega gott að hafa hana til öryggis. Ég fór í bað þarna um miðnættið, rakaði á mér lappirnar og svona og fékk mér svo ristað brauð. Ég reyndi síðan að fara að sofa en það er skemmst frá því að segja að ég gat aldrei sofnað því að verkirnir fóru strax að verða reglulegri en ég reyndi að slaka vel á á milli verkjanna. Klukkan þrjú var þetta orðið á svona 5-7 mínútna millibili og ég vakti manninn minn af værum blundi og tilkynnti um brottför. Mamma hafði orð á því þarna hvað ég væri róleg yfir þessu og hvað þetta jóga sem ég er ekki búin að geta hætt að hrósa hefði greinilega góð áhrif á mig því þarna var ég farin að halla mér fram á hvað sem ég fann næst mér þegar verkirnir komu og anda haföndunina á meðan.

Við vorum komin á Landspítalann klukkan hálf fjögur og þá var bara frekar rólegt hjá þeim og sömu ljósmæður (neminn sem hafði tekið á móti okkur fyrr um kvöldið) og sú sem var yfir henni tóku á móti okkur. Neminn var svo ánægð að geta boðið okkur flottustu fæðingarstofuna með stórum heitum potti (hún var með glampa í augunum þegar hún sagði þetta við okkur) en hin var fljót að rífa þessa draumsýn niður þegar hún tilkynnti henni að ég væri fyrri keisari og mætti því ekki fara í vatnið. Ég varð soldið mikið svekkt en þegar næsti verkur kom þá einhvern veginn gleymdist þetta bara og ég sætti mig við þetta sem ég vissi svo sem áður. Fékk samt nýja stofu með klósetti inn af og fínni sturtu. Næstu klukkutímar liðu alveg ótrúlega fljótt. Ég gat ekki hugsað mér að liggja þannig að ég stóð allan tímann með mónitor nemana utan um mig sem skrásetti hríðarnar (þetta hét það víst þegar þarna var komið). Hreinsunin úr ristlinum hafði ekki verið mjög mikil þarna um daginn þannig að ég bað um svona hreinsikitt sem var minnsta mál að fá, mér leið allavegna betur með að losa aðeins um. Einnig reyndi ég að pissa en gat það ekki þannig að það var settur upp þvagleggur sem samt skilaði ekki miklu. En klukkan sex var fyrst athugað með útvíkkun og hún þá orðin 7 cm, ég trúði því ekki að ég væri komin svona langt án þess að vera eitthvað að drepast úr verkjum og þegar þær sögðu mér að ég myndi kannski bara klára þetta á þeirra vakt fannst mér það ótrúlegt, ég var einhvern veginn búin að ímynda mér að ég yrði þarna allavegna fram undir kvöldmatarleitið næsta dag! En þessir síðustu 3 sentimetrar urðu þeir erfiðustu í þessu, þær stungu á belginn og þetta urðu verulega miklir verkir upp úr þessu. Ég stóð alltaf og maðurinn minn hélt í hendina á mér og nuddaði á mér bakið sem mér fannst gott. Neminn kom með kalda bakstra og lagði á mjóbakið á mér og svo í framan og það fannst mér líka mjög gott, einnig nuddaði hún á mér mjóbakið þannig að hún og maðurinn minn voru á fullu á bakinu á mér í verstu hríðunum og það var mjög gott. Þegar ég fór svo að röfla um mænudeyfingu þarna örugglega á níunda sentimetranum vildu þær fyrst að ég prófaði glaðloftið, ég samþykkti það á endanum og hóf þá öndunina í grímuna sem var eftir á að hyggja mjög gott. Þarna breytti ég aðeins um og andaði inn um munninn og út um nefið en passaði samt að slaka á í þessum vöðvum sem notaðir eru í hafönduninni. Þetta tók svona toppinn af hríðunum og um leið einbeitir þetta manni að önduninni. Þegar klukkan var orðin átta komu nýjar ljósmæður á vaktina alveg jafn yndislegar og þær sem voru fyrir, skipti mig engu máli að fá nýtt sett. Ég fékk þá nema sem var nafna mín og eldri ljósmóður með henni sem heitir Ágústa, frábærar konur. Nú var útvíkkunin komin í 10 og Ágústa sagði mér að sleppa nú glaðloftinu enda var svo komið þarna að ég fékk þessa ótrúlegu rembingstilfinningu sem mjög erfitt er að lýsa en ég ætla samt að reyna að það.

Talað er um að merar kasti folöldum og mér fannst að þetta væri svona eins og þegar maður kastar upp þá tekur líkaminn einhvern veginn völdin. En þetta var eins og að kasta niður í stað upp, það bara fara einhverjir innri kraftar af stað og allt ýtist niður. Alveg undarleg tilfinning þegar maður fær þessa rembingstilfinningu og svo bara slokknar á öllu á milli og maður getur þá dregið andann og slakað aðeins á. Eitthvað fannst Ágústu að hríðarnar stæðu ekki nógu lengi yfir þannig að ég fékk dripp til að lengja þær. Hún hafði á orði að ég hefði mjög góða stjórn á þessu og hún gat alveg sagt mér hvenær ég átti að rembast ,,hægt” eða fast. Hún bauð okkur að snerta kollinn þegar hann sást en við vildum nú hvorugt gera það, ég vildi bara einbeita mér að klára dæmið þegar þarna var komið. En það var mjög uppörvandi þegar hún fór að lýsa öllu hárinu sem hún sá og að þessi færi nú örugglega heim með slaufu. Svo fyrr en varði og miklu fyrr en ég áttaði mig á var stelpan mín komin í heiminn og lá allt í einu á bringunni á mér svo fullkomin að ég trúði ekki eigin augum. Með bústnar kinnar, mikið dökkt hár og langar neglur. Þetta var allt svo eitthvað náttúrulegt og rólegt og ljósmæðurnar svo öruggar í öllum sínum handtökum að þessi stund hverfur manni aldrei úr minnum. Fimm mínútum seinna kom fylgjan sem ég fann ekkert fyrir að fæða, við hjónin afþökkuðum líka pent nánari skoðun á henni…Ég fékk að skoða fæðingarskýrsluna mína eftir á og sé að lengd fæðingarinnar minnar er 5 klukkutímar og 22 mínútur og þá er talið frá fyrstu reglulegu hríðunum sem komu hjá mér um klukkan þrjú um nóttina. Rembingstíminn hjá mér var 32 mínútur og því get ég ekki annað er verið í skýjunum með þessa fæðingu sem ég gæti vel hugsað mér að endurtaka þess vegna strax á morgun… Ég rifnaði eitthvað sem er kallað annars stigs en hún Ágústa var mjög fljót að sauma mig og við kjöftuðum bara öll saman á meðan og maðurinn minn knúsaði stelpuna og hún var mæld og vigtuð. Við vorum þarna saman á fæðingarstofunni í góða tvo tíma eftir fæðinguna og löbbuðum síðan yfir í Hreiðrið þar sem var yndislega gott að vera.

Ég þakka þessa góðu fæðingarsögu skilyrðislaust jóganu sem ég er búin að stunda síðan í byrjun janúar og þeim frábæra undirbúningi sem ég tel að ég hafi fengið hjá þér Maggý mín. Það má ekki gleyma að þessi andlegi undirbúningur sem fylgir stundun jóga er svo mikilvægur og mun mikilvægari en margar konur grunar. Að lokum vil ég biðja að heilsa öllum bumbulínunum og gangi ykkur innilega vel!

Fjör í fjóra daga

Ég mætti í vinnuna 14. nóvember, vitandi að það væri síðasti vinnudagurinn minn þar sem að ég var sett á mánudeginum 17. nóvember.

Ég fór heim út vinnunni og beint að passa einn 4ra ára.Við lékum okkur og djöfluðumst. Hann ýtti svo eitt skiptið frekar fast í kúluna að mér fanst og eftir það þá byjuðu verkirnir. Þeir komu hægt og rólega til að byrja með og ég var lítið að spá í þessu. Svo um kl 21.00 þá er ég að keyra heim og tek eftir því að verkirnir eru farnir að vera ansi vondir og komu með 5-7 mínotna millibili. Ég gerði nú ekki mikið úr því, skellti mér í bað þegar ég kem heim og fer svo bara að sofa. Daginn eftir vakna ég frekar snemma eftir svefnlitla nótt að sökum verkja . Ég skelli mér í afmæli hjá fænku minni þar sem allir voru að veðja á hvenær barnið léti sjá sig. Ég sagði engum að ég væri með verki, en fór snemma heim þar sem ég var uppgefin. Um kl 17.00 á laugardeginum hringi ég í systir mína og segi henni að ég geti ekki meira og að hún verði að koma til mín. Hún kom og við hringdum uppá fæðingardeild þar sem ég var lögð inn. YES! Komin inn og nú skal þetta barn koma. Ljósmóðirin sagði að miðað við hvað samdrættirnir væru miklir þá kæmi barnið líklegast þessa nótt, en þar sem ég var ekki komin með nema 3,5 í útvíkkun þá vildi hún gefa mér lyf í æð sem áttu að vera vöðvalsakandi og ættu að geta leyft mér að sofa aðeins.

Ég fékk þessi lyf og af einhverjum ástæðum (sem enginn virðist skilja) þá gaf hún mér lyf sem minnka samdættina, sem varð þess valdandi að það datt allt niður. Ég ældi eins og múkki þá nótt og var svo bara send heim þar sem að allt datt niður.

Ég var komin á aftur á byrjunarreit. Úfff núna var bara að bretta upp ermarnar og byrja uppá nýtt. Á sunnudagsmorgni fór ég að malla af stað aftur (dagur 3 í verkjum) og núna ætlaði ég ekki að fara aftur í fýluferð upp á spítala og vildi sko ekki fara þangað fyrr en helst hausinn væri kominn. Ég þraukaði allan sunnudaginn til miðnættis, þá fór ég upp á deild aftur þar sem ég var send heim með Smarties (eina parkodín) og sagt að reyna að sofa þar sem að útvíkkunin var ekkert búin að breytast. OK ég fer heim og sef ekki baun. Reyni að drösla mér í bað heima aftur, horfi á fyndna mynd og reyni að hlægja barnið út sem var ekki að virka því ég gat varla talað út af verkjum. Í hádeginu á mánudegi (dagur 4) fer ég aftur uppá deild og bað til guðs að barnið færi nú að koma. Ég fer upp á deil og JEY!! Ég er komin með 4ra í útvíkkun jibbíkóla!

Þær ætluðu að senda mig heim, en þá kom æðisleg ljósa sem heitir Kristín og sagði að ég gæti ekkert hvílt mig heima með þessa verki og hún bókaði herbergi númer 9 í hreiðrinu (extra stórt með risa stóru baði) Hún fyllti baðið og ég svamlaði þar í dágóðan tíma með því að ég rétt stökk uppúr bara rétt til að soðna ekki um of.

Mér leið mikið betur og þar sem að ég má ekki fá mænudeifingu vegna bílslys sem ég lenti í þá var ekkert sem ég gat gert til að lina sársaukan nema bað, nálar og bíta á jaxlinn. kvöldið leið og ekkert var að frétta af útvíkkunni. Um kl 22.00 var ég komin í heila 5 og mér var bannað að fara meira í bað þar sem að ég slakaði of mikið á og samdættirnir urðu ekki jafn sterkir.

Mér var svo boðið morfín í æð um miðnætti, ásamt svefnlyfjum svo að ég næði að kvílast aðeins fyrir stóru átökin. Ég þáði það og um klukkustund síðar sofna ég. Þegar ég var búin að sofa í tæpan klukkutíma vakna ég við það að ég held að vatið sé farið. Kalla á ljósuna og hún kemur og staðfestir það og segir mér að fljótlega ætti allt að fara af stað. En viti menn… nei engin breyting klukkutíma síðar. Enþá 5 í útvíkkun og ég orðin út úr heiminum af morfíni og þreytu. Svo um kl 5 þá kemur ljósan inn og skoðar mig þar sem að ég var í sleep-coma. Ljósan er nýbúin að skoða mig og segir systum mínum að ég sé komin með 9 í útvíkkun. Ég fór út 5 í 9 á innan við einni klst. Þar sem ég var í þessu sleep coma þá var ég ekki viðræðuhæf þegar ljósan skoðaði mig og um leið og hún fer út úr herberginu þá byrja ég að rembast. Systur mínar fríka pínu út og hlaupa fram og kalla aftur á ljósuna.

Hún kemur inn og ég er látin rembanst í dágóðan tíma. Ég man ekkert eftir þessum tíma sem betur fer kanski. Ég rembist nokkrum sinnum og ekkert barn kemur, allt í einu fyllist stofan af læknum, hjúkkum, nemum og öllu tilheyrandi með nálar, sprautur og fæðingarrúm. Þegar mest var þá voru um 11 manns inni í herberginu fyrir utan mig. það eina sem ég man var að einhver sagði við mig „Stefanía ef þú vilt fá barið þitt lifandi í fangið á þér þá þarftu að rembast eins fast og þú mögulega getur NÚNA! Þú færð bara einn séns“ Ég hikaði ekki við það og rembdist eins og vindurinn. Barnið kom og ég svo rugluð að ég man lítið sem ekkert eftir því. Heilbrigður strákur kom í fangið á mér kl 8.21 á þriðjudagsmorgni. Og það eina sem ég gerði var að ég furðaði mig á því af hverju ég var komin í sjúkrarúm og hálfa leið út á gang.

En það var neflilega svo að hjartað í drengnum hætti að slá og þau byrjuðu að undir búa mig undir bráða keisara en ákváðu að reyna einusinni með sogklukku, sem betur fer gerði trixið. Ég missti mikið blóð í fæðingunni og mátti ekki standa upp nema hafa einhvern hjá mér í 24 klst eftir. Ég var rosalega fegin að fá að vera á sjúkrahúsinu sólarhring lengur en vaninn er, enda fyrsta barnið mitt og ég og pabbinn ekki í sambúð. í dag á ég fullkominn lítinn kút sem gerir lífið svo óendalega dásamlegt að ég myndi glöð ganga í gegnum þetta allt aftur fyrir hann.

Hin fullkomna tvíburafæðing

Kæra Auður og mínar fallegu jógasystur

Hvernig byrjar maður á að lýsa því að eignast tvö börn í einni og sömu fæðingunni? Trúið mér, það er mjög erfitt. Ég vil byrja á að segja ykkur frá öllum smáatriðunum en á sama tíma kalla yfir hópinn það stórfenglegasta að öllu: Ég var að eignast tvo undurfagra drengi!

Þegar við hjónin fórum í snemmsónar rétt fyrir jól þá var ég búin að búa mig undir að fá slæmar fréttir. Ég hafði verið með verki sem ég þekkti ekki úr fyrri meðgöngu og á um áttundu viku hafði farið að blæða smá og ég var því búin að búa mig undir að ekki væri allt sem skyldi. Um leið og ég sá sónarmyndina þá áttaði ég mig á að hlutirnir væru vissulega óvenjulegir en þó ekki á þá vegu sem ég hafði ímyndað mér; þarna var tvennt af öllu sem hafði verið til staðar síðast – Tvíburar! Mín fyrstu viðbrögð voru að hlægja og gráta á sama tíma: Þvílík gjöf! En hvernig eignast maður 2 börn? Það eina sem ég náði þó að gera var að líta á manninn minn með hendur yfir munni og segja: „Við þurfum ekki einn bílstól heldur TVO!“ Og þá heyrðist í lækninum; „Tja, mér sýnist aftursætið hjá ykkur allavega vera orðið fullt!“. Ég var í svo miklu sjokki að þegar læknirinn spurði mig hvort það væru einhverjir tvíburar í ættinni þá svaraði ég „nei“. Þegar ég settist inn í bíl eftir skoðunina þá áttaði ég mig á að það væru jú víst tvíburar í ættinni og hafði afi minn tildæmis átt tvíburabróður. Að ég ætti von á tvíburum voru voru samt fréttir sem mig datt aldrei í hug að ég myndi fá!

Meðgangan gekk mjög vel þrátt fyrir smá ógleði og umtalsverða þreytu um miðbik meðgöngunnar, og smátt og smátt þá byrjuðum við að undirbúa komu barnanna. Jóga var stór hluti af meðgöngu og fæðingu dóttur minnar sem fæddist í mars 2009 og því var ekki um annað að ræða en að byrja sem fyrst að mæta í Borgartúnið og leyfa jógaandrúmsloftinu taka völdin í sálartetrinu.

Þar sem meðallengd tvíburarmeðgöngu er styttri en einburameðgöngu þá vorum við alltaf með það í huga að krílin gætu komið fyrr og við vonuðum að ég myndi ná í það minnsta 36 vikum. Við höfðum líka fengið að heyra það að 38 vikur hjá tvíburamömmu væru eins og 42 vikur hjá einburamömmu hvað varðar legvatnsmagn, heilbrigði fylgju og fleira og því vorum við engan vegin búin undir það að ég myndi ganga 39 vikur með strákana okkar, en það gerði ég. Og ég segi það satt að augnablikið þegar afleysingarkennarinn klæddi mig í skóna eftir síðasta jógatímann minn í 38 viku var eitt það auðmjúkasta sem ég hef upplifað!

Og hefst þá sagan sjálf af hinni „fullkomnu tvíburafæðingu“.

Að morgni mánudagsins 27. Júní var ég virkilega farin að öfunda þær tvíburamömmur sem áttu tíma í keisarafæðingu á einhverjum ákveðnum degi. Það að vera ólétt lengur en þann tíma sem maður er búin að búa sig undir er að mínu mati eins og að jólunum sé frestað hjá ungu barni. Spennan og eftirvæntingin, forvitnissímtöl úr öllum áttum og fleira gera það að verkum að þú þráir SVO heitt að fá gjöfina þína í hendurnar og ég held að það hafi gert það að verkum að ég samþykkti að láta hreyfa við belgnum hjá fæðingarlækninum þá um morguninn.

Að láta hreyfa við belgnum var sérkennilegt og mér leið hálfpartinn eins og ég væri að svindla. Þóra fæðingarlæknir hafði útskýrt að það væri ekki víst að þessi aðferð myndi virka til þess að koma mér af stað og að ég gæti jafnvel átt von á fyrirvaraverkjum sem ekki myndu skila neinni útvíkkun. Ég var því alveg róleg þegar ég fór að finna fyrir aðeins seiðingi neðarlega í bakinu um hádegisbilið, fór bara aðeins í búðina, lagði mig í nokkra tíma, sótti tilvonandi stóru systur til dagmömmunnar, skellti mér í afmæliskaffi til tengdamömmu og fleira. Smátt og smátt tók ég eftir daufum túrverkjum í bakinu á 6-7 mínútna fresti. Ég var samt bara róleg og borðaði kvöldmat og setti svo stelpuna mína í sturtu enda verkirnir eiginlega ekki „verkir“ og enn alltaf 6-7 mínútur á milli. Við horfðum svo á sjónvarpið fram eftir kvöldi og um miðnætti lögðumst við hjónin upp í rúm og mér tókst að sofna í um 30-40 mínútur þrátt fyrir verkina sem voru smátt og smátt að aukast og verða taktfastari. Um klukkan 2 þá ákvað ég að það væri skynsamlegast að fara upp á deild og láta athuga líðan drengjanna því þrátt fyrir að ég hefði nú frekar bara viljað vera heima undir sæng þá væru þeir nú búnir að vera með hamagang í kringum sig í einhvern tíma. Mamma kom því og var hjá stelpunni okkar og þegar ég kvaddi hana þá sagði ég við hana að þau mættu jafnvel alveg búast við því að við kæmum bara aftur enda gætu þetta allt eins verið einhverjir fyrirvaraverkir.

Á leiðinni niður á spítala þá fann ég hvernig verkirnir ágerðust og þegar við vorum komin inn í skoðunarherbergið þá helltist yfir mig það sem þau kölluðu „glímuskjálfta“; ég byrjaði að skjálfa óstjórnanlega á milli verkjanna, mér leið eins og mér væri ískalt en samt var einhvernvegin engin leið að hlýja mér. Ég fékk að heyra að svona lagað er mjög algengt en ég verð að viðurkenna að það var frekar óþægilegt að geta ekki nýtt tímann á milli hríða (sem urðu enn kröftugari eftir að við komum niður á deild) til að slaka vel á. Ljósmóðirin hélt þó áfram að skoða mig og mér til mikillar furðu og augljósrar ánægju þá var ég komin með 6-7 í útvíkkun! Ég var því send inn á fæðingarstofu og byrjað var að undirbúa komu strákanna okkar.

Tíminn inn á stofu leið frekar hratt. Þegar ég átti stelpuna mína þá fannst mér best að vera á hreyfingu á milli hríða og í hríðum, en núna fann ég að mér leið langbest liggjandi á bakinu, algjörlega kyrr og með hugann algjörlega inn á við. Ég vildi helst ekki segja orð og á milli hríða var maðurinn minn tilbúinn með vatn á brúsa – það má eiginlega segja að við höfum verið eins og boxari og þjálfarinn hans; hann var rólegur á hliðarlínunni í hríðunum en sagði mér ef honum fannst ég ekki vera að anda nógu rétt og svo að hríð lokinni stökk hann til með vatnsbrúsann og þurrkaði mér um ennið.

Þegar hríðarnar voru orðnar hvað verstar var ég hvað þakklátust fyrir jógað. Upp í huga mér kom allt það sem ég hafði tileinkað mér um vorið, sem og heilræði úr sögum jógasystra okkar eins og það að hugsa um hverja hríð sem „kraftaverk“. Á vissum tímapunkti þá varst þú sjálf komin upp í huga minn Auður; brosandi og hvetjandi og það veitti mér mikla ró.

Þegar ég fór að ræða við ljósmóðurina um að verkirnir væru nú orðnir það harðir að það væri ekki nokkur möguleiki fyrir mig að geta meira þá bauð ljósmóðirin mér að fá glaðloft. Þegar ég átti stelpuna mína þá notaði ég glaðloft til að linna verkina en fannst það í raun aldrei gera neitt að viti, frekar bara rugla mig í ríminu og því ákvað ég að afþakka það í þetta skiptið. Þá sagði hún að mænudeyfing væri þá næsti valmöguleiki og lýsti því ferli fyrir okkur. Á þeim tímapunkti varð ég nú frekar svekkt út í sjálfa mig því ég vissi að það var ekki alveg sagan sem ég ætlaði að segja ykkur en sársaukinn var bara orðinn svo mikill að ég bara gat ekki meir. Hún vildi þó, áður en að sóttur yrði læknir til að koma mænudeyfingunni fyrir, athuga útvíkkunina mína og tilkynnti mér í kjölfarið að mænudeyfingar yrði ekki þörf; ég væri komin með 10 í útvíkkun og ef ég fyndi til þess þörf þá mætti ég í næstu hríð byrja að rembast. Ég varð svo hissa við þessar fréttir að ég held ég hafi hreinlega bara gleymt að finna til í nokkrar hríðir.

Ein af stóru áhyggjunum mínum fyrir fæðinguna var sú að það eru alltaf mun fleiri starfsmenn staddir í tvíburafæðingum og ég hafði séð fyrir mér að verða rugluð í ríminu af öllum mannskapnum. Það reyndist hins vegar ekki verða vandamál hjá mér þar sem ljósmóðirin kallaði ekki á auka mannskap fyrr en að rembingshríðirnar voru hafnar og ég hafði því aldrei tíma til að tapa áttum. Smátt og smátt týndist inn fleira fólk og mjög fljótlega kom fyrri strákurinn í heiminn með miklum gusugangi þar sem belgurinn var enn heill. Ég held að ég eigi aldrei eftir að gleyma augnablikinu þegar hann spýttist í heiminn og ljósmæður og læknar stukku aftur til að forða sér frá vatnsflóðinu. Aldrei hefði mér dottið í hug að ég ætti eftir eignast barn og vera hlægjandi 5 sekúndum seinna.

Í aðdraganda fæðingarinnar, og enn eftir fæðinguna, þá ræða konur við mig um hvernig í veröldinni konur fara að því að fæða eitt barn og eiga svo eftir að ýta öðru barni í heiminn. Í mínu tilfelli þá er svarið einfalt: Ég gerði það með bros á vör! Þessar 11 mínútur sem liðu þar til seinni strákurinn kom í heiminn eru einhverjar þær skýrustu sem ég hef upplifað. Í heilar 11 mínútur átti ég bara 2 börn, upplifði það að horfa á barnið liggjandi á maganum á mér, fylgjast með honum fara til fæðingarlæknisins, heimta að fá að vita allt sem hann væri að sjá, horfa á ljósmóðurina byrja að reyna að örva næstu hríðar, og þegar líkaminn sagði að nú væri komið að næsta barni þá var takmarkið svo skýrt og krafturinn mikill að það tók bara nokkrar hríðar til að fá hann í heiminn. Og þá átti ég 3 börn!

Seinni strákurinn þurfti að fara á vökudeild í 3 tíma þar sem hann andaði grunnt þegar hann kom í heiminn. En eftir ristað brauð, smá saumaskap, og vel heppnaða brjóstagjöf hjá þeim fyrri rölti ég yfir á vökudeild og sótti hann. Svo mikil var gleðin og orkan! Ég var þó stoppuð á leiðinni af einni ljósmóðurinni sem spurði mig hvort ég hefði ekki verið að eignast barn og hún neitaði að hleypa mér yfir án þess að taka hjá mér blóðþrýstinginn☺

Við nutum þess í rúman sólarhring að láta dekra við okkur á sængurkvennaganginum. Brjóstagjöfin komst vel af stað og reglulega litu yndislegar ljósmæður við hjá okkur til að sjá þessa fallegu stráka sem komið höfðu í heiminn í fullkominni tvíburafæðingu að sögn viðstaddra.

Hér ætla ég að láta staðar numið og sleppa því að ræða sönduga kossa frá stóru systur, vatnslekann sem gerði það að verkum að nýbakaða fimm manna fjölskyldan flutti af heimann, ælupestir og allt hitt sem hefur gengið á síðustu tvo mánuðina. Ég skal samt segja ykkur það að í þessari umbreytingu og aðlögun sem ég hef gengið í gegnum frá því að fallegu drengirnir mínir komu í heiminn hefur jógað verið lykillinn.

Ég óska ykkur öllum velfarnaðar og gleði.

Ljós og friður,

Sólveig Kolbrún

Hvar er mandarínan?

Ég var sett 1. desember. Meðgangan gekk vel og ég var bókstaflega dansandi hress alveg fram yfir fertugustu viku. Fór á djammið eftir settan dag og dansaði á barnum fram á nótt í þeirri von um að fara af stað. Fór ekki af stað og þegar ég vaknaði og fann engar hreyfingar panikkaði ég. Ég gat ekki vakið soninn með að pota í bumbuna, vakti Adda með kökkinn í hálsinum og við brunuðum á spítalann í þögn. Við sáum ekki fram úr þessu. Ég hélt að ég hefði gert of mikið og barnið hefði ekki höndlað það og sjálfshatrið var að byrja að malla í mestu hræðslu sem ég hef upplifað. Til allrar hamingju var sonurinn bara steinsofandi með dúndrandi hjartslátt í mónitornum. Ég hætti að dansa.

Þegar ég var gengin sex daga fram yfir hreyfði ljósmóðirin mín við belgnum án þess að ég hafi verið búin að ákveða mig hvort við ættum að gera það. Hún ætlaði að skoða mig og svo myndum við ákveða en svo bara potaði hún í þegar hún var að skoða. Mér fannst svo frekt að vera að draga son minn í heiminn sem hann var kannski ekki tilbúinn í. Ég vildi að hann kæmi þegar hann væri tilbúinn. Ég geri mér grein fyrir því núna að ég var í ruglinu og að það þarf að ná í börn sem ætla sér að mæta svo seint að það stofni þeim í hættu. Þannig að ég fyrirgaf ljósunni þegar ég var búin að skæla þetta út.

Þann 10. desember mættum við svo upp á fæðingargang í gangsetningu kl. 8:45. Ég þurfti smá æðruleysi til að sætta mig við að ekki gæti ég átt á Hreiðrinu. Við hittum Ingu ljósmóðurnema og hún spurði hvort ég vildi bað sem ég játaði áköf. Leiðir hún okkur ekki bara inn í stofu 5 með stærsta baði spítalans og ég gleymdi öllu sem heitir Hreiður á stundinni. Svo kemur í ljós að ég er komin með 6 í útvíkkun og ég send í labbitúr um spítalann. Addi minn var soldið stressaður og eiginlega bara úrvinda þannig að ég sendi hann að leggja sig og fór í labbitúr með huggulega tónlist í eyrunum. Þess má geta að ég gat ekki labbað áfram í samdráttunum og stóð kyrr og hélt um bumbuna og alltaf stoppaði einhver starfsmaður spítalans og spurði hvort mig vantaði aðstoð. Það fannst mér fallegt. Þegar ég kom til baka eftir að hafa villst nokkrum sinnum var ég ennþá bara með sex í útvíkkun og þá var ákveðið að sprengja belginn.

Það var gerti kl. 12:30 og ég fann ekkert fyrir því og ákvað að borða hádegismatinn minn sem var hveitikímssamloka og tvær mandarínur. Ég náði að borða samlokuna á milli samdrátta meðan ég sat á rúminu og vatnið drippaði niður á gólf. Svo stóð ég upp og í samdráttunum þurfti ég að hrista mig og dansa…ég bað Adda um að setja danslistann á fóninn. Danssporin voru ekki fögur…svona eins og tveggja ára barn að hossa sér frekar. Þegar ég gat klifraði ég svo ofan í pottinn og juggaði mér fram og aftur og borðaði eina mandarínu milli samdrátta. Ég verð nefnilega að klára matinn minn.

Hríðarnar urðu svolítið sterkar á þessum tímapunkti en þetta var ennþá bara soldið vont. Ég var í froskastöðunni, ruggaði mér og tók haföndunina eins og mér væri borgað fyrir það. Ljósan sagði að ég væri ýkt góð í þessu. Mér fannst það líka. Þegar dansinn í baðinu varð mér um megn dró ég Adda ofan í bað og klemmdi hann á mér grindina og það sló rosalega á sársaukann. Hann klemmdi með höndum og svo fótum til skiptis og þetta var líka hörkupúl fyrir hann. Ég bað um glaðloft en það hafði engin áhrif og pirraði mig bara. Þær sögðu mér þá að það hlyti að vera eitthvað bilað. Ég var tvo tíma í baðinu og seinni klukkutímann var ég með fingurinn á höfði sonarins og þvílíkt með augun á verðlaununum þegar ég andaði hann nær og nær og nær.

Klukkan 14:30 fór ég upp úr og var þá komin með tíu í útvíkkun. Ég lá á bakinu meðan þær voru að mæla útvíkkunina og það var ógeðslega vont. Ég hélt í Adda með einni og einhvern þríhyrning í lausu lofti með hinni og þetta var svo vont að ég hristist öll en ég man það bara því ég man að sjá handfangið, þríhyrninginn á fleygiferð með mér. Djöfull er vont að vera á bakinu!!! Ég fór þá á hnén og hallaði mér fram á púða og fékk rembingsþörfina. Addi sagði mér að rembast og ég öskraði á hann að ég mætti ekkert rembast…það væri ekki kominn tími. Ég var náttúrlega ekki búin að vera í sólahring og hélt þetta ætti að verða miklu sársaukafyllra áður en ég mætti rembast. Ljósan segir mér þá að ef ég þarf að rembast þá er kominn tími. Sársaukinn varð allt öðruvísi einhvernveginn. Í svona tvær sekúndur eftir hverja hríð var ég alveg verkjalaus og svolítið svona skringilega hress eitthvað…mjög skrýtið. Ekkert gerðist í hálftíma að mér fannst nema það að englarnir flugu yfir okkur í hverri hríð. Ég eyddi öllum mínum kröftum í rembinginn og þögnin í stofunni okkar var alger meðan ég varð öll eldrauð á litinn. Þessu tók ég náttúrlega ekki eftir fyrr en ég sá myndbandið sem við tókum upp en Adda datt allt í einu í hug að stilla bara símanum upp á einni hillunni og ég er honum rosalega þakklát fyrir það. Á myndbandinu sést semsagt framan í mig, bumban og brjóstin síðasta kortér fæðingarinnar…Ótrúlega gaman að horfa á þetta kraftaverk eftirá.

En já…eftir smástund í þessari stöðu langaði mig að leggja mig og fór virkilega að spá af hverju ég væri ekki á verkjalyfjum en það hafði einhvernveginn farið framhjá mér í allri þessari haföndun. Eftir hálftíma báðu ljósurnar mig um að fara á bakið og ég þverneitaði en þá vildu þær fá mig á hliðina og halda undir hnésbótina meðan ég remdist. Þarna var þetta orðið rosa vont og ég hristist öll og skalf og emjaði eitthvað um þyngdaraflið og að ég vildi standa og að mig sveið en svo kom hríð og ég í fyrsta skiptið báðu þær mig um að purra og það sem ég purrrrrraði. Ég var eins og fjórir hestar í kapppurri og eftir purrið æpti ég um leiðbeiningar og hvað ég ætti að gera og spurði hvað væri að gerast…ég var oggu lost þarna í nokkrar sekúndur og hvæsti á þær þegar þær buðu mér að finna kollinn. Ég hafði ekkert tíma í það!!! Um leið og þær segja mér að rembast eftir purrið poppar herforinginn út mér til mikillar furðu eftir tæpa þriggja tíma fæðingu eða kl.15:19. Ég var svo hissa og fór ekkert að skæla heldur horfði bara á hann og spurði hvar mandarínan mín væri. Eftir að hafa dáðst að honum fékk Addi hann meðan ég kláraði mandarínurnar og var saumuð saman en ég rifnaði soldið þar sem þetta gekk svo fljótt yfir og það var greinilega þessi sviði sem var að trufla mig undir það síðasta. Mér fannst ýkt pirrandi að bíða í klukkutíma meðan þær saumuðu mig og fannst þetta óþægilegt auk þess sem deyfingin virkaði ekki á einum staðnum og ég fann alltaf fyrir nálinni þar. Á meðan var Arnþórsson í fanginu á föður sínum og kúkaði feitt í sængina án þess að nokkur tæki eftir því.

Við fengum svo að vera í fjölskylduherbergi í Hreiðrinu um nóttina og um leið og ég hlustaði á aðra konu eignast barn gerði ég mér grein fyrir hvers ég væri mögnug. Ég grét af stolti yfir sjálfri mér og þessu djásni við hlið mér í gegnum fæðingu ókunnrar konu í næsta herbergi. Stundum þarf maður bara tíma til að átta sig á hlutunum.
Stelpur…var einhver af ykkur að eignast barn í Hreiðrinu um 02:30 þann 11. Des? Ef svo er…takk!

Foringinn er fullkominn. Hann heyrir og sér, er með tíu fingur og tær, englahvítt hár og eitt Pétursspor. Hann fæddist 15 merkur og 52 sentimetrar og augljóslega frekar þungar augabrúnir. Við erum viss um að hann sé snillingur og þessar fyrstu vikur með honum eru búnar að vera mesta rússíbanareið lífs míns.